องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 240

ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่วางไว้ หลี่จุ่นทุ่มเทกับการสร้างสรรค์ทั้งกายและใจ แต่การฝึกยุทธ์ทุกวันตอนเช้าก็ไม่กล้าละเลยเหมือนกัน

เจียงเยว่ฉานประหลาดใจมาก

ถึงหลี่จุ่นจะไม่มีคุณสมบัติในการฝึกยุทธ์แม้แต่น้อย แต่ก็ความมุมานะไม่ธรรมดา การฝึกกำลังภายนอกมากน้อยยังพอมีอนาคตอยู่บ้าง

“เยว่ฉาน ใครเป็นคนสอนวรยุทธ์เจ้าหรือ”

เช้าวันนี้ หลี่จุ่นถามด้วยความสงสัย

หลังจากคลุกคลีกันหลายวัน หลี่จุ่นคุ้นเคยกับเจียงเยว่ฉานมากขึ้น หลี่จุ่นเรียกชื่อนางตรง ๆ แน่นอนว่าการตั้งฉายายังเร็วเกินไป จะทำกับนางเหมือนที่ทำกับโหลวฮวนฮวนไม่ได้ หลี่จุ่นรู้หลักการเลี้ยงปลา ต้องค่อย ๆ ตะล่อมเข้ามาใกล้ทีละน้อย รีบร้อนไม่ได้

“อาจารย์ข้าเป็นคนสอน” เจียงเยว่ฉานใจลอยเล็กน้อย เหมือนกำลังนึกถึงอาจารย์ของตน

“เช่นนั้นวรยุทธ์อาจารย์ของเจ้าก็คงสูงกว่าเจ้ากระมัง” หลี่จุ่นถามด้วยความตกใจ

เจียงเยว่ฉานฝีมือดีอย่างนี้ ถ้าเป็นอย่างที่นางพูด ใต้หล้ามีคู่ต่อสู้เพียงไม่กี่คน เช่นนั้นอาจารย์ที่สอนศิษย์อย่างนางได้ น่ากลัวว่าจะมีวรยุทธ์สูงส่งอย่างที่จินตนาการไม่ออก

ทว่าเจียงเยว่ฉานกลับส่ายหน้าพูด

“วรยุทธ์อาจารย์ข้าไม่ได้สูงไปกว่าข้า ถ้าประลองกันจริง ๆ น่าจะสู้ข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ”

หลี่จุ่น “...”

ดูท่าเจียงเยว่ฉานจะมีวรยุทธ์สูงทะลุนอกโลกไปเลย

คาดว่าโหลวฮวนฮวนกับนางกำนัลสองคนข้างตัวหลี่เหวินจวินก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเหมือนกัน เช่นนั้นนางจะสู้เย่หงได้หรือไม่

เห็นว่าเย่หงคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งในราชวงศ์อู่

เมื่อก่อนไม่รู้จักวรยุทธ์ว่าคืออะไร ยังไม่เข้าใจว่ายอดฝีมือคือคำศัพท์ระดับไหน แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว ยอดฝีมือคือตัวตนที่เก่งกาจมาก

เช่นนั้นเย่หงถูกขนานนามว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองหลวง คิดแล้วความสูงส่งของวรยุทธ์ คงจินตนาการแบบง่าย ๆ ไม่ได้

เจียงเยว่ฉานเกือบจะไร้เทียมทานในหล้า จะใช่ระดับเดียวกับเย่หงที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งหรือเปล่านะ

หลี่จุ่นชักอยากรู้

“แล้วอาจารย์ของเจ้าเล่า”

“ตายแล้ว” น้ำเสียงเจียงเยว่ฉานเฉยชาเล็กน้อย

“ระงับความเศร้าด้วย...” หลี่จุ่นกลืนน้ำลาย มองเจียงเยว่ฉานอย่างไม่รู้ตัว พบว่านางไม่ได้มีปฏิกิริยาเท่าไรนัก

หลี่จุ่นชักจะกลัว ถ้าพูดผิดต่อหน้ายอดฝีมือไร้เทียมทาน ยอดฝีมือเช่นนี้ ใช้กำลังภายในทำร้ายคนมองไม่เห็น ไม่แน่ว่าซัดเขาฝ่ามือเดียว ยี่สิบสามสิบปีให้หลังเขาจะตายเฉียบพลัน

นี่น่าจะเป็นเรื่องที่สยดสยองมากเลยทีเดียว

ทุกอย่างพร้อมสรรพ รอแต่ลมบูรพา รอแต่สุราของหลี่จุ่นออก!

วันนี้ หลี่จุ่นเพิ่งกินอาหารกลางวันเสร็จ เขียนไซอิ๋วจบหมดแล้ว เหลือแต่การตรวจความถูกต้องของตอนท้าย ๆ เท่านั้น

เพิ่งจะนอนอย่างพึงพอใจ หลี่เหวินจวินก็มา

“น้องหก ตอนนี้ขาดแต่เหล้าของเจ้าแล้วนะ!” ในลานบ้าน สองพี่น้องกำลังเดินหมากรุก หลี่เหวินจวินทำเป็นเร่งด้วยสายตาอมยิ้ม

หลี่จุ่นตอบ “พี่หญิง สองสามวันนี้ข้าคิดจะไปหาท่านอยู่พอดีเลย”

“มีเรื่องอะไรหรือ” หลี่เหวินจวินมองเขาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“กระแสการประเมินหอสุราหลงไถของท่านข้างนอกแย่สุด ๆ ไปเลย แล้วข้ายังได้ยินว่ามีการพนัน พนันว่าหอสุราท่านจะเปิดได้กี่วัน”

อืม หลี่จุ่นให้หยางจงซื้อว่าจะเปิดต่อไปได้เรื่อย ๆ หนึ่งร้อยตำลึงเงิน อัตราการชนะสูงมาก ถึงตอนนั้นคงได้กำไรไม่น้อย

สายตาหลี่เหวินจวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดแบบหน้านิ่งว่า

“ข้ารู้”

“ฉะนั้น ข้าก็เลยคุยกับเฟยเอ๋อร์เรียบร้อยแล้ว ต่อไปร้านเต้าหู้จะสั่งซื้อหลงไถแทนสลักดอกไม้ ทางเฟยเอ๋อร์ก็โฆษณาออกไปเรื่อย ๆ แล้ว ดังนั้นทางพี่หญิงแค่ให้ความร่วมมือก็พอ” หลี่จุ่นพูดเรียบ

หลี่เหวินจวินได้ยินแล้วกลับตะลึง มองหลี่จุ่นแบบไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์จะใจกว้างไปแล้ว นางไม่กลัวว่าเหล้าของพวกเราจะขายไม่ออกหรือ”