องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1291

เฟิงหลิงจือส่ายหัวและพูดว่า

“เรื่องนี้มีเพียงท่านพ่อที่รู้”

หลี่จุ่นผงะไปสักพัก พยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า

“เช่นนั้นข้าจักกลับไปถามท่านลุงดู”

หลังจากอิ่มหนำสำราญกันแล้ว หลี่จุ่นและเฟิงหลิงหวนก็กลับไปยังเรือนตระกูลเฟิง

เมื่อหลี่จุ่นกำลังจะไปถามเรื่องดังกล่าวกับพ่อของสองพี่น้องนี้ ปรากฏว่าเจ้าตัวไม่อยู่เรือน ไปร้านขายยา

หลี่จุ่นครุ่นคิด ประเดี๋ยวตกเย็นค่อยถามก็ได้

แล้วเขาจะกลับไปที่ค่ายก่อน

เรื่องทหารที่ถูกจับกุมหกหมื่นนายนั้น จักต้องได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุด

เมื่อกลับมายังค่าย หลี่จุ่นก็ไปตามหาหวังเซิ่งที่กองทัพสายฟ้าทันที

หวังเซิ่งกำลังฟังเถี่ยโถวพูดคุยเล่นเรื่อยเปื่อยด้วยความสนอกสนใจอย่างมาก

เมื่อทั้งสองเห็นหลี่จุ่นย่างก้าวเข้ามา ก็ลุกขึ้นทันที

“พี่ใหญ่!”

“จอมทัพ!”

ทั้งสองประสานหมัดคารวะ

หลี่จุ่นพยักหน้าและถามเข้าประเด็นทันที

“แม่ทัพหวัง เป็นอย่างไรบ้าง? เปลี่ยนความคิดแล้วหรือยัง?”

หวังเซิ่งพยักหน้าด้วยท่าทางซับซ้อนเล็กน้อยและกล่าวว่า

“จอมทัพ เป็นเพราะข้าคิดน้อยเกินไป จอมทัพพูดถูก ราชวงศ์อู่และแคว้นหนานควรรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องได้เป็นปึกแผ่นเดียวกันอยู่ดี ไม่ว่าจะทำงานให้ฝั่งใด ก็เป็นผลประโยชน์ต่อประชาชนอยู่ดี”

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วชะงักงัน เจ้าหมอนี่เปลี่ยนความคิดเร็วจริง ๆ !

เขาถามต่อทันทีว่า

“พูดอย่างนี้ แสดงว่าแม่ทัพหวังตั้งใจที่จักทำงานให้ข้าแล้วงั้นหรือ?”

“เปล่าขอรับ ข้าน้อยจักยอมทำตามแผนของท่านจอมทัพ มุ่งหน้าไปยังเมืองเฟิงหลิง!” หวังเซิ่งพูดอย่างเอาจริงเอาจัง

แม่งเอ้ย...

หลี่จุ่นหน้าดำคร่ำเครียดไปชั่วขณะ

เถี่ยโถวยิ้มแหยอยู่ข้าง ๆ

“ข้าน้อยจักโน้มน้าวให้ทหารของราชวงศ์อู่ติดตามท่านจอมทัพขอรับ!” หวังเซิ่งกล่าว

หลี่จุ่นมีสีหน้าดูดีขึ้นมาเล็กน้อย และพูดว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องพึ่งแม่ทัพหวังเสียแล้ว”

“ข้าน้อยจักไปตอนนี้ รอให้เหล่าทหารยอมจำนน แล้วข้าน้อยจะมุ่งหน้าไปยังเมืองเฟิงหลิงเพื่อเข้าร่วมกับจอมทัพเจิ้นเป่ยอ๋องขอรับ!” หวังเซิ่งกล่าว

“อืม”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน