องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 328

ครั้นเมื่อโหลวฮวนฮวนหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นศิษย์รักของตนเองอย่างเฉาวานวาน

สีหน้าของเฉาวานวานในยามนี้ดูเหนื่อยล้ามากนัก นางสวมชุดของบุรุษ ในมือกำกระบี่ยาวเอาไว้ ท่าทีร้อนใจอยู่ไม่น้อย

“มีอะไรหรือ” โหลวฮวนฮวนขมวดคิ้วขึ้น

เฉาวานวานตาแดงก่ำ เสียงสั่นเครือยามเอ่ย

“อาจารย์ พวกเราหลงกลเข้าแล้ว ที่ตั้งภายนอกเมืองถูกทหารรักษาพระองค์ล้อมไว้จนหมด ทั้งเจ้าลัทธิและผู้อาวุโสอีกหลายคนต้องเสี่ยงตายถึงจะหนีออกมาได้ แต่คนของพวกเราก็ตายไปมากนัก... อาจารย์ เจ้าลัทธิบอกให้พวกเรารีบออกจากเมืองหลวง เรื่องของพวกเราถูกเปิดเผยเสียแล้ว !”

“อะไรนะ !”

สีหน้าของโหลวฮวนฮวนแย่ลงไปในฉับพลัน !

......

ณ วังหลวง

หลี่เจิ้งที่อยู่ในห้องทรงพระอักษรมองไปยังหวังเหลียนแล้วเอ่ยถามขึ้น “งานแต่งน่าจะจบเรียบร้อยแล้วกระมัง”

หวังเหลียนพยักหน้ารับทันทีพลางเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท งานน่าจะใกล้จบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เพราะบัดนี้ล่วงเลยยามอู่ไปแล้ว

เมื่อหลี่เจิ้งพยักหน้ารับจึงได้เห็นเย่หงที่ทำท่าเคารพอยู่ตรงหน้า จึงเอ่ยถามขึ้น “เป็นอย่างไรบ้าง สังหารพวกคนสารเลวของลัทธิเทียนซานที่เหลือหมดแล้วหรือไม่”

เย่หงตัวสั่นขึ้นมาพลางส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงต่ำ “กระหม่อมสมควรตายที่ไม่อาจกำจัดพวกมันได้จนหมด... ยังมีพวกสารเลวบางส่วนที่เสี่ยงตายหนีไปได้พ่ะย่ะค่ะ !”

หลี่เจิ้งขมวดคิ้วเข้าหากัน สายตาจับจ้องไปยังเย่หงอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อย ๆ เอ่ยขึ้น “ข้าต้องเสียกลุ่มชิงเมี่ยนจึงจะทำให้แหล่งกบดานของพวกมันเปิดเผยออกมาได้... หากตอนนี้ปล่อยให้พวกมันหนีไปได้ ภัยในวันหน้าย่อมไม่อาจจบสิ้นได้แน่”

ได้ยินดังนั้นแล้ว เย่หงก็รีบเอ่ยขึ้นทันที “ขอฝ่าบาททรงวางพระทัย ฉางชวนได้นำกำลังพลไปไล่ล่าสังหารอย่างเต็มกำลังแล้ว ขอแค่พวกเขามิได้หนีออกนอกด่านไป กระหม่อมจะต้องสังหารพวกมันได้จนหมดสิ้นแน่นอน !”

แต่ทว่า !

หลี่เจิ้งกลับพูดขึ้นทันที “พอได้แล้ว ! นั่นเป็นทหารรักษาพระองค์ของข้า อยู่ไกลจากเมืองหลวงมากมิได้ ในเมื่อมิอาจล้อมสังหารได้ยกรัง สูญเสียโอกาสไปแล้ว เช่นนั้นก็ช่างเถิด รีบเรียกฉางชวนให้กลับเมืองหลวงมาซะ !”

สีหน้าของเย่หงดูไม่เต็มใจนัก “ฝ่าบาท...”

คล้ายว่าเขายังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หวังเหลียนที่อยู่ข้าง ๆ กลับเอ่ยขัดจังหวะเขาทันที

“ผู้บัญชาการเย่ วันนี้เป็นวันมงคลของจิ่งอ๋อง และยังเป็นวันมงคลของลูกน้องในสังกัดท่าน ผู้บัญชาการเย่ควรจะไปดื่มเหล้ามงคลนะ”

ทั้งนี้ยังส่งสายตาให้แก่เขาอีกด้วย

เย่หงเมื่อเห็นดังนี้จึงทำได้เพียงกัดฟันรับแล้วเอ่ยขึ้น “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา !”

จากนั้นก็รีบก้าวถอยออกไปด้วยความรวดเร็ว

ในห้องทรงพระอักษร หลี่เจิ้งเหลือบมองหวังเหลียนแล้วหัวเราะขึ้นพลางต่อว่าต่อขาน

“ตาเฒ่าอย่างเจ้านี่นะ พูดมากเสียจริง !”

หวังเหลียนได้ยินดังนั้นจึงรีบยิ้มรับ “ฝ่าบาท เมื่อครู่กระหม่อมปากไวไปเสียหน่อย ขอฝ่าบาททรงประทานอภัยด้วย”

หลี่เจิ้งยกมือโบกไปมาแล้วเอ่ยขึ้น “ช่างเถิด เจ้าไปที่จวนจิ่งอ๋องเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นเจ้าเด็กนั่นจะเข้าใจว่าข้าไม่สนใจเขาจริง ๆ”

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องรายงาน”

เสิ่นคั่วที่เพิ่งรีบร้อนออกมาจากจวนจิ่งอ๋องรีบสาวเท้าเดินเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน แล้วจึงทำท่าเคารพอย่างไม่เป็นพิธีรีตองแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันดัง

“เมื่อครู่สายข่าวจากหน่วยข่าวลับของกระหม่อมรายงานว่า มีมือสังหารนิรนามนับพันคนมาซุ่มรออยู่ที่นอกเมืองเพื่อรอโอกาสลงมือ เกรงว่าจะหวังผลการใหญ่พ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ”

หลี่เจิ้งกับอวี้เหวินจิ้งหันกลับมามองเสิ่นคั่วพร้อมกัน หลี่เจิ้งหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงต่ำ “มือสังหารนิรนามหรือ มือสังหารจากที่ไหนกัน”

เสิ่นคั่วส่ายหน้าแล้วตอบกลับ “ฝ่าบาท ต้องหยุดแผนการทันทีนะพ่ะย่ะค่ะ มีคนคิดจะอาศัยจังหวะช่วงชุลมุนในการลงมือ ! สถานการณ์ไม่เป็นผลดีกับพวกเรานัก”

สีหน้าของหลี่เจิ้งนั้นแย่ยิ่งกว่าเดิม ผู้เป็นราชันเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ใครกันที่บังอาจถึงเพียงนี้ !”

“ข้าก็มิรู้ว่าใครกันที่บังอาจถึงเพียงนี้ แต่ข้ารู้ว่าเสิ่นไท่ฟู่คงจะรู้เรื่องนี้นานแล้วกระมัง”

จี้จงชิงเดินเข้ามาในห้องทรงพระอักษรด้วยสีหน้าเย็นชา อีกทั้งยังเอ่ยหาเรื่องเสิ่นคั่วในทันที

“อัครมหาเสนาบดีจี้ !” สีหน้าของหลี่เจิ้งเปลี่ยนไปในทันที เขามองไปยังจี้จงชิงแต่กลับไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

เสิ่นคั่วมองดูจี้จงชิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนิ่ง “ข้าไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดสิ่งใดอยู่”

จี้จงชิงเผยรอยยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางเอ่ย “เสิ่นไท่ฟู่ ท่านรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วมิใช่หรือว่ามีมือสังหารนิรนามรวมตัวกันอยู่นอกเมืองน่ะ หน่วยข่าวลับของไท่ฟู่ทำงานได้ดีมาตลอดมิใช่หรือ”

“อะไรนะ”

หลี่เจิ้งขมวดคิ้วด้วยความข้องใจแล้วมองไปยังเสิ่นคั่ว “ไท่ฟู่ ที่อัครมหาเสนาบดีจี้กล่าวมาเป็นเรื่องจริงหรือ นี่มันเป็นเรื่องอันใดกันแน่ !”