องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 353

ปากอุโมงค์

หลี่เหวินจวินจับกระโปรงแน่น สีหน้าเจ็บปวด ถ้อยคำของหลี่จุ่นส่งถึงโสตนางทุกคำ

“องค์หญิง...”

นางกำนัลคนสนิทเห็นสีหน้านางไม่ดี จึงเอ่ยปากเสียงแผ่ว คิดจะปลอบโยน

หลี่เหวินจวินส่ายหน้าพูดเบา ๆ “เจ้าตามฉางชวนไปด้วยตัวเอง ระหว่างทางถ้าใครกล้าทำร้ายเขา...ฆ่าไม่เว้น ไม่ต้องกลัว!”

สีหน้านางกำนัลคนสนิทเปลี่ยนไปนิด ๆ แต่ก็พยักหน้าเดี๋ยวนั้น “เจ้าค่ะ องค์หญิง”

หลี่เหวินจวินสูดลมหายใจ ความเจ็บปวดบนใบหน้าไม่ลดละแม้แต่น้อย พาองครักษ์สองคนจากไปอย่างรวดเร็ว มิอาจสะกดกลั้นน้ำตาได้อีก ไหลตกลงมาปานสายฝน

นางจับกระโปรงตัวเองแน่น กระทั่งว่าเล็บจิกเข้าฝ่ามือของตัวเองจนเลือดออกเต็มไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย ความทุกข์โศกในใจแผ่ซ่านทั้งร่างกายและหัวใจ

“ขอโทษ...”

นางเอ่ยเสียงแผ่ว ฝีเท้าเร็วมากขึ้นทุกทีจนแทบจะวิ่งไปในที่สุด ครั้นกลับถึงรถม้า แม้แต่หัวก็ไม่กล้าหัน สั่งให้คนเคลื่อนรถม้าไป

รถม้าแล่นเร็ว หายไปในความมืด

หลังจากหลี่เหวินจวินไปได้ไม่นาน เสิ่นจิงหงก็ประคองหลี่จุ่นออกมา แต่การกุมตัวของทหารรักษาพระองค์ เพียงเพราะเขาบาดเจ็บ จึงไม่ได้ใส่โซ่ตรวนกับเขา

หลี่จุ่นซึมกะทือ ไม่มีความโกรธสักนิดแล้ว

เสิ่นจิงหงดวงตาไร้แววเหมือนกัน แค่จับแขนของหลี่จุ่นแน่น ๆ กัดริมฝีปากจนเลือดออกแบบไม่รู้ตัว กลัวว่าหลี่จุ่นจะผลักนางออกอีก

ในใจนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสงสัย

สงสัยว่าตัวเองทำผิดไปหรือเปล่า

แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางหนีแล้ว เพราะตกอยู่ในมือของทหารรักษาพระองค์แล้ว

“ฉิงเอ๋อร์!”

นางกำนัลคนสนิทของหลี่เหวินจวินอีกคนปรากฏขึ้น มองฉิงเอ๋อร์ที่ตามทหารรักษาพระองค์ออกมาและพูดว่า “องค์หญิงให้ข้าไป เจ้ากลับ...ไปคุ้มครององค์หญิงเถอะ”

ฉิงเอ๋อร์พยักหน้า

แม้ทั้งสามจะเสียงเบามาก แต่หลี่จุ่นยังมองมา สายตากลับมามีสีสันเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น

“กลับไปแล้วก็ถามองค์หญิงบ้านเจ้าด้วยนะ ข้าไปขุดหลุมศพบรรพชนขององค์หญิงบ้านเจ้าหรือ ทำไมไม่นึกถึงไมตรีเก่าก่อนสักนิด ยืนกรานจะให้ข้าเดินสู่เส้นทางแห่งความตายให้ได้”

หลี่จุ่นรู้สึกเหมือนถูกหลี่เหวินจวินแทงจริง ๆ คนที่มาจับเขา เป็นหวังเยียนหรันได้ เป็นจ้าวเฟยเอ๋อร์ได้ แต่จะเป็นหลี่เหวินจวินไม่ได้!

หลี่จุ่นไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะอะไร แต่นึกถึงหลี่เหวินจวินนำทหารรักษาพระองค์มาจับตัวเอง ในใจยังรู้สึกทรมานมาก ทรมานมาก ๆ

“บางที บางเรื่องก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิด”

นางกำนัลของหลี่เหวินจวินเดินมา เอ่ยปากเสียงเบา สีหน้าสงสาร “ก็เหมือนกับที่ถึงองค์หญิงนำทหารรักษาพระองค์มา แต่นางให้ข้าน้อยคุ้มครองท่านกลับไป ไม่อยากให้ท่านได้รับอันตราย”

หลี่จุ่นมองนางทีหนึ่ง กลับถามว่า “ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าชื่ออะไร ข้ารู้จักฉิงเอ๋อร์ แต่ข้าสงสัยว่าเจ้าจะชื่ออินเอ๋อร์อะไรหรือเปล่า”

อีกฝ่ายอึ้ง มองเขาทีหนึ่งแล้วตอบเรียบ

“องค์หญิงเรียกข้าน้อยว่าอาหยวนเจ้าค่ะ”

“อาหยวนหรือ ไม่เข้ากับฉิงเอ๋อร์เสียเลย อย่างน้อยเจ้าน่าจะชื่อว่าจูเอ๋อร์อะไรอย่างนี้สิ แบบนี้ถึงจะรื่นหู”

อาหยวน “...ถ้ามันสามารถทำให้ท่านรู้สึกดีได้บ้าง ข้าน้อยกลับไปจะบอกกับองค์หญิง องค์หญิงน่าจะเห็นด้วยให้ข้าน้อยชื่อจูเอ๋อร์เจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นส่ายหน้าทันที “ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว การทำร้ายจากคนบางคนก็คือทั้งชีวิต ต่อไปข้าไม่อยากเห็นนางอีก ไม่รบกวนให้เจ้ากลับไปเปลี่ยนชื่อกับนางหรอก”

นางกำนัลอาหยวนอ้าปาก แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้ว่าควรต่อคำอย่างไรดี

เบี่ยงประเด็นพูดว่า “ทหารรักษาพระองค์รองแม่ทัพฉางชวนจะส่งท่านไปด้วยตัวเอง ข้าน้อยก็จะอยู่เป็นเพื่อนท่านด้วย จนกว่าจะยืนยันว่าท่านได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทอย่างปลอดภัยเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นมองนางด้วยสีหน้าเสียดสี แสยะยิ้มพูด “ถ้าข้าเจอกับหลี่เจิ้งได้ เชื่อไหมข้าจะใช้แซ่ตามเจ้าเลย”

นางกำนัลอาหยวนเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อยทันใด มองเขาด้วยสีหน้ากระวนกระวายนิด ๆ