องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 358

หลี่ตังเทียน ตังเทียน เป็นชื่อที่ต้องห้ามขนาดไหน!

ฮ่องเต้คือโอรสสวรรค์ แต่นี่จะเป็นสวรรค์เสียเองเลย ขี่อยู่บนหัวฮ่องเต้กดขี่ตามอำเภอใจ ไม่ใช่จะก่อกบฏแล้วจะเป็นอะไรไปได้อีก

หรือว่าโลกนี้จะไม่มีความคิดเรื่องอาชญาทางภาษา

เสิ่นคั่วนึกว่าหลี่จุ่นจะพูดอะไร สุดท้ายกลับเป็นการถากถางหลี่เจิ้ง ไม่อยากจะพูดชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็ยังอธิบาย

“ฝ่าบาทย่อมทราบ แต่หลี่ตังเทียนเดิมคือผู้สืบทอด ภายหลังถูกปลดออกจากตำแหน่งถึงได้วิ่งเต้นมาตลอด ฝ่าบาทย่อมกระดากจะพูด”

หลี่จุ่นพลันเข้าใจ จากนั้นก็ถามอีก “แล้วทำไมไม่ฆ่าเขาเล่า ถึงยังไงช้าเร็วก็ต้องฆ่า ไม่สู้ตัดไฟแต่ต้นลม”

เสิ่นคั่วแววตาตกใจ รู้สึกว่าความคิดของหลี่จุ่นประหลาดไม่เหมือนใคร จึงอธิบายว่า

“ฝ่าบาทจะด่วนสังหารพี่น้องร่วมสายเลือดได้อย่างไร ย่อมต้องการความถูกหลักทำนองคลองธรรม”

หลี่จุ่นพลันกระจ่าง “เพราะงั้นหลี่ตังเทียนถึงได้ก่อกบฏแล้วล้มเหลว ที่แท้หลี่เจิ้งก็รอให้เขาก่อกบฏอยู่นานแล้วนี่เอง จะได้ฆ่าไปซะ ถูกหลักทำนองคลองธรรมจริง ๆ นั่นแหละ”

เสิ่นคั่วมองหลี่จุ่น ดวงตากระตุก

ถ้าเป็นคนอื่น จะไม่บังอาจกับบิดาของตัวเองอย่างนี้แน่นอน แต่เจ้านี่พอรู้ว่าบิดาของตัวเองคือหลี่ตังเทียน คำก็ฆ่า สองคำก็ฆ่า น่าเหลือเชื่อโดยแท้

“เอาล่ะ ข้าไม่ไร้สาระกับเจ้าแล้ว ที่มาครั้งนี้ก็เพื่อมอบของสิ่งหนึ่งให้เจ้า”

เสิ่นคั่วกระตุกแขนเสื้อแล้วหยิบกระดาษที่พับเอาไว้ออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนจะกางตรงหน้าหลี่จุ่น

หลี่จุ่นมองแวบหนึ่ง เลิกคิ้ว “หนังสือเลิกรา1หรือ”

เสิ่นคั่วพยักหน้า พูดเรียบ “เรื่องแต่งงานของเจ้ากับลูกสาวข้า เดินก็ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ แต่เป็นการประทานของฝ่าบาท ก่อนหน้านี้มิอาจปฏิเสธ ตอนนี้กลับไม่ต้องกังวลแล้ว พิมพ์นิ้วมือเถอะ”

หลี่จุ่นพยักหน้า ยิ้มพูด “เข้าใจ ๆ อันว่าคนจะตายแล้วจะมีเจตนาดี ข้าผู้แซ่หลี่เดิมก็เป็นคนมีเมตตา แบบนี้จะดีต่อกับข้าและคุณหนูเสิ่น”

ว่าแล้วก็กัดนิ้วมือและประทับนิ้วมือทันที

แต่จู่ ๆ เสิ่นคั่วกลับเคืองนิด ๆ ขมวดคิ้วถาม “เจ้าไม่เป็นห่วงสภาพการณ์ระยะนี้ของลูกข้าเลยหรือ”

หลี่จุ่นถามด้วยความประหลาดใจ “ข้าก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ คนจะตายน่ะ ข้าคือคนที่จะตายแล้ว ไม่สนใจเรื่องลูกเมียหรอก หย่ากันแบบนี้คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ไม่สิ ทางที่ดีก็ให้หนังสือหย่า2กับข้าเลยดีกว่า ต่อไปคุณหนูเสิ่นจะได้ออกเรือนง่ายหน่อย”

โลกนี้ชื่อเสียงของผู้หญิงสำคัญมาก ถ้าเลิกรากันจะแต่งงานอีกยาก แต่ถ้าหย่ากับบ้านสามี จะได้ชื่อเสียงดีงาม กลับแต่งงานใหม่ง่ายหน่อย

เขาเป็นคนดีนักแล

เสิ่นคั่วอึ้ง พิจารณาครู่หนึ่ง จากนั้นก็เก็บหนังสือเลิกราเงียบ ๆ แล้วเอ่ย “เจ้าพูดมีเหตุผลมาก ข้าควรให้ลูกสาวหย่ากับเจ้าจริง ๆ ถึงยังไงเจ้าก็จะตายแล้ว”

หลี่จุ่น “...”

ที่แท้ก็เป็นตาเฒ่าเจ้าเล่ห์!

“อืม เจ้ารออีกสองวัน เอาไว้ข้าทำหนังสือหย่าเสร็จแล้วค่อยมาหาเจ้าใหม่” เสิ่นคั่วพูดหน้านิ่ง

เสิ่นจิงหงที่หน้าซีดขาวเข้ามาหาทันที มองเสิ่นคั่วด้วยแววตาคาดหวัง

เสิ่นคั่วมองบุตรสาวตัวเองเงียบ ๆ ทอดถอนใจในใจ จากนั้นก็ล้วงจดหมายออกจากแขนเสื้อฉบับหนึ่ง ก่อนจะยื่นให้นางและพูดว่า

“เขาให้เจ้า”

เสิ่นจิงหงนัยน์ตาหดเล็ก รับไปอย่าอดรนทนไม่ไหว แต่สีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกเล็กน้อย สองมือสั่นระริก

นางกางออกอย่างระมัดระวัง เห็นในเนื้อเขียนว่า

ฮูหยินไม่ต้องเป็นห่วง ข้าปลอดภัยดีทุกอย่าง ท่านพ่อตาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อีกไม่นานก็จะได้พบกับเจ้า หวังว่าเจ้าจะดูแลตัวเองให้ดี รอวันที่ข้ากลับมาอย่างสงบ

ลงนาม สามี หลี่จุ่น

“ลายมือนี้...”

เสิ่นจิงหงหน้าแดงขวยเขิน แต่เห็นตัวหนังสือไม่เหมือนของหลี่จุ่น จึงมองเสิ่นคั่วด้วยความสงสัยนิด ๆ ทันที

----------------------------------------

1 ในที่นี้หมายถึงหนังสือหย่าขาดจากกันโดยที่ทั้งสองสมัครใจ

2 เป็นการหย่าขาดจากกันโดยที่อีกฝ่ายประพฤติผิดจารีตประเพณี หลักการครองคู่อันดีงาม