องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 390

เมื่อจี้จงชิงได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น ใบหน้าแก่ของเขาก็ดูมึนงง แต่เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นยังคงสงบนิ่งรวมทั้งได้คาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้วจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อม

ถ้าเด็กคนนี้ไม่ตื่นตระหนก แล้วเขาที่เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีจะต้องตื่นตระหนกไปทำไม

จี้จงชิงนั่งลงอย่างสงบ เล่นหมากรุกต่อ และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“จิ่งอ๋องสงบนิ่งมาก ข้าคิดว่าท่านคงมีมาตรการตอบโต้แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านได้เตรียมกลอุบายอันชาญฉลาดแบบใดไว้”

หลี่จุ่นยิ้มและไม่พูดอะไร ถือโอกาสกินม้าของจี้จงชิงโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว จี้จงชิงขมวดคิ้วทันที

หมากรุกประเภทนี้สนุกมาก แต่ก็มีกฎมากมายที่ยากจะป้องกัน

ตัวอย่างเช่น กลยุทธ์ของหลี่จุ่นเมื่อครู่นี้เรียกว่า ‘ช้างบิน’ ห่างจากสองก้าวของทางเดิน ‘ช้าง’ ก็กินม้าของเขาเลย

นี่จึงเป็นเรื่องยากที่จะป้องกัน

“ท่านอัครมหาเสนาบดีเพิ่งเริ่มหัดเล่นหมากรุก แต่มีทักษะขนาดนี้ ข้าผู้แซ่หลี่รู้สึกนับถือจริง ๆ” หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ หลังจากที่ชนะเกม

จี้จงชิงเก่งกาจมากจริง ๆ และความเร็วในการเรียนรู้หมากรุกของเขาก็ไม่ช้าไปกว่าหลี่เหวินจวิน ซึ่งบีบให้เขาต้องใช้กลอุบาย

เขาเป็นคนสร้างกฎ!

ถ้าข้าบอกว่ามีกฎนี้ก็ต้องมี!

ข้าเป็นผู้ ‘คิดค้น’ หมากรุก ข้าว่าแบบไหนก็ต้องแบบนั้น!

จี้จงชิงขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ยินยอม และพูดว่า “จิ่งอ๋องลองบอกกฎเกณฑ์ทั้งหมดให้ข้าฟังเถิด”

หลี่จุ่นส่ายหัวทันที

จะได้ได้อย่างไร

เขาไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาจำเป็นต้องโกง และก็ไม่รู้ว่าต้องใช้กฎอะไรในการโกงบ้าง

ดังนั้น อภัยให้เขาแล้วกันที่ไม่สามารถบอกได้

“เกมหมากรุกนี้ช่างกว้างและลึกซึ้งจนข้าผู้แซ่หลี่ไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนด้วยคำพูดได้ ดังนั้นท่านอัครมหาเสนาบดีอย่าได้ใจร้อนไป ถนนไปทางเหนือยังอีกยาวไกล ท่านจะสามารถเรียนรู้ได้อีกเรื่อย ๆ” หลี่จุ่นพูดอย่างใจเย็น

เขาได้หมายมั่นปั้นมือไว้ในใจแล้ว

รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ เขาก็จะเปลี่ยนรถม้าและนั่งไปพร้อมกับอาหยวน

จะไม่ได้เล่นหมากรุกกับชายชราคนนี้อีก ขืนแพ้ขึ้นมา คนที่เป็นผู้ก่อตั้งอย่างเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

จี้จงชิงไม่มีทางเลือก

ทั้งสองเตรียมเล่นกันอีกรอบ แต่ทันใดนั้นก็มีความวุ่นวายเกิดขึ้นข้างหน้า และม้าก็ส่งเสียงร้อง!

กองทัพหยุดกะทันหัน!

คนทั้งสองที่อยู่ในรถม้าก็นิ่งไปทันทีเช่นกัน

สีหน้าของจี้จงชิงเปลี่ยนไป เขามองไปที่หลี่จุ่นและพูดเสียงเข้ม

จี้จงชิงมองไปที่หลี่จุ่น กระตุกมุมปากแล้วพูดอย่างเยาะเย้ย

“เมื่อครู่จิ่งอ๋องได้พูดออกมาชัดเจน เตือนข้าว่าตัวท่านเองที่เป็นเป้าหมาย ข้าจึงวางกำลังหลักไว้ตรงกลางเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหาโอกาสโจมตีทำตามความคิดนั้น และเพื่อเอาชนะแผนการของอีกฝ่ายด้วย นี่มันจะยากอะไร ท่านเองยังฉลาดเลย”

เจ้าเด็กนี่อาฆาตจริง ๆ เรื่องแบบนี้ยังเอามาหัวเราะเยาะตัวเองอีก ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง!

หลี่ตังเทียนดูเหมือนจะไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น เขาจะให้กำเนิดชายที่ร้ายกาจแบบนี้ได้อย่างไร...

ไม่ถูกต้อง บางทีชายคนนี้อาจเป็นลูกชายแท้ ๆ ของฝ่าบาท เพราะท้ายที่สุดแล้วทั้งสองก็มีระดับความร้ายกาจที่เหมือนกันทุกประการ

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเขาไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ ของหลี่เจิ้ง และเต็มใจที่จะออกแบบเส้นทางให้เขาจริง ๆ ทำแทนคนอื่นมันก็ลำบากเสียเปล่าไม่ใช่หรือ

จี้จงชิงมีเหตุผลให้สงสัยว่าจริง ๆ แล้วนี่คือลูกของหลี่เจิ้งเอง แต่ไม่มีใครรู้!

แม้แต่เสิ่นคั่วไอ้แก่สารเลวที่ควบคุมหน่วยข่าวลับก็ดูเหมือนจะไม่สามารถยืนยันเรื่องนี้ได้อย่างเต็มที่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาเลย

หลี่จุ่นมองจี้จงชิงด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า

“สถานที่แห่งนี้เหมาะสำหรับการซุ่มโจมตีที่สุด หากขึ้นไปทางเหนือใกล้กับชายแดนทางตอนเหนือ ผู้ที่ต้องการลอบสังหารข้าผู้แซ่หลี่จะเริ่มกังวล ดังนั้นที่นี่จึงเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดและเป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับพวกเขาที่จะทำแบบนั้นได้ ดังนั้นพวกเขาจึงยอมเสี่ยง”

“อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ ท่านอัครมหาเสนาบดีไม่มีวรยุทธติดตัว อีกสักครู่จึงควรระมัดระวังตัวไว้ สุดท้ายอีกฝ่ายอาจจะยิงธนูเข้ามาที่เราสองคนที่อยู่ในรถม้าเหมือนรังต่อ ในช่วงชุลมุนนี้ข้าผู้แซ่หลี่จะไม่อาจปกป้องท่านอัครมหาเสนาบดีได้”

จี้จงชิงได้ยินดังนั้นก็เหลือบมองเขาแล้วพูดเบา ๆ

“ใครบอกท่านว่าข้าไม่มีวรยุทธ์ติดตัว”