องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 404

“ช่างเถิด ไม่ต้องสนใจนักฆ่าเหล่านั้นแล้ว คิดว่าภายในระยะเวลาสั้นๆ คงไม่กลับมาจัดการข้าซ้ำอีก จริงสิ เห็นเจ้าอ้วนหลิวหรือไม่?”

หลี่จุ่นจึงนึกถึงเจ้าอ้วนขึ้นมาในตอนนี้

เจ้าอ้วนคอยคุ้มกันดินปืนสีดำอยู่ตลอด ฉะนั้นเมื่อวานจึงเข้ามาในค่ายทหารตามทรัพยากรทางทหารก่อนก้าวหนึ่ง

และไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าหมอนี่เป็นยังไงบ้าง

อาหยวนส่ายหน้า เมื่อคืนนางก็มาที่นี่ แต่หลี่จุ่นกับจี้จงชิงต่างนอนกันหมดแล้ว ฉะนั้นจึงเฝ้าอยู่ด้านนอกทั้งคืน

นางเองก็ไม่มีเวลาว่างไปสนใจหลิวซาน

“ไป เราไปหาเจ้าอ้วนกัน”

หลี่จุ่นเอ่ย

“เจ้าค่ะ!” อาหยวนรีบพยักหน้า เดินตามหลี่จุ่นไป

แต่ทว่า!

ยังไม่ทันได้เดินกี่ก้าว สิ่งที่รับหน้ามาก็คือเจอกับกองทัพพิทักษ์อุดรที่สวมชุดเกราะสองคน ทั้งสองคนรีบขางทางไปพวกเขาเอาไว้

“ท่านอ๋อง แม่ทัพของเรามีคำสั่ง! ท่านอ๋องมีโทษติดตัว ก่อนจะจัดการอย่างอื่น ห้ามไปจากที่นี่เป็นอันขาด ท่านอ๋องทำกิจกรรมได้เพียงภายในรัศมีหนึ่งร้อยก้าวรอบๆ กระโจมในค่ายเท่านั้น”

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“บังอาจ!”

อาหยวนเดือดดาลขึ้นในทันใด นางตะคอกขึ้นมาเลย

หลี่จุ่นเองก็ขมวดคิ้วขึ้นฉับพลัน หากตัวเขาถูกจำกัดการเคลื่อนไหวให้อยู่ภายในกองทัพ เช่นนั้นก็แย่แล้ว

ไม่ต้องพูดถึงว่าต้องคิดหาวิธีคุมทัพทั้งหมดภายในสิบวัน ต่อให้ให้เวลาเขาหนึ่งปี ก็เกรงว่าเขาจะออกไปจากกระโจมในค่ายนี่ไม่ได้แล้ว

“ขอท่านอ๋องอย่าทำให้พวกเราต้องลำบากเลย!”

สีหน้าของทั้งสองคนขึงขัง จับด้ามกระบี่ตรงเอวเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว พร้อมจะชักออกมาได้ทุกเมื่อ พวกเขาไม่สะทกสะท้านกับคำตะคอกของอาหยวนเลยสักนิด

“บังอาจถามพี่ชายทั้งสองท่าน นี่รับคำสั่งจากแม่ทัพท่านไหนมาหรือ? บอกให้ข้าผู้แซ่หลี่ทราบหน่อยได้หรือไม่” หลี่จุ่นครุ่นคิด ก่อนจะถามขึ้น

ทั้งสองคนมองหน้ากันทีหนึ่ง หนึ่งในนั้นลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“พวกข้ารับคำสั่งมาจากแม่ทัพจาง!”

จางฟ่าง？

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเข้าหากัน

อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นจางฟ่างหรือหลิวเซิ่ง ท่าทีที่ทั้งสองคนปฏิบัติต่อเขาก็ล้วนไม่ต่างกัน ต่อหน้าเขาสนิทกันจนนุ่งกางเกงตัวเดียวกันได้ จางฟ่างว่าอย่างไร หลิวเซิ่งก็ว่าอย่างนั้น

สองคนนี้เป็นแรงต้านทานที่มากที่สุดของตนเองแล้ว

“ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?” อาหยวนเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าปั้นยาก

คิ้วที่ขมวดจนเป็นปมแน่นของหลี่จุ่นค่อยๆ คลายออก พลันยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ในเมื่อเป็นคำสั่งของแม่ทัพจาง เช่นนั้นพวกเราก็ต้องปฏิบัติตามอยู่แล้ว ดังคำกล่าวที่ว่าคำสั่งทางทหารดุจภูผา คำสั่งทางทหารในกองทัพอยู่เหนือกว่าสิ่งอื่นใด”

“แต่ว่า ท่านอ๋อง...”

อาหยวนพลันสัมผัสได้ว่าตัวเองข้ามเส้นไปนิดหน่อยแล้ว

หน้าที่ของนางมีเพียงแค่ปกป้องหลี่จุ่นเท่านั้น เรื่องนอกเหนือจากนี้ไม่ควรถามมากเกินไป นอกจากหลี่จุ่นจะยอมบอกนางเอง

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าไปหาหลิวซานเถอะ”

“เจ้าค่ะ!”

อาหยวนพยักหน้า รีบหมุนตัวเดินออกไปจากกระโจม

เมื่ออาหยวนเดินไป สีหน้าของหลี่จุ่นก็เย็นชาขึ้นมา!

หลี่เจิ้งกับหลี่จงชิงเอาดาบมาจ่อที่คอของเขา บังคับให้เขาคิดหาวิธีชิงอำนาจทหารทั้งหมดในชายแดนทางตอนเหนือ แต่ว่าตอนนี้ถ้าเขาออกไปไม่ได้แม้แต่กระโจมในค่าย เช่นนั้นเรื่องแบบนี้เดิมทีก็ไม่ต้องคิดอีกแล้ว

หลิวเซิ่งกับจางฟ่าง...สิ่งที่ทั้งสองคนต้องการมากที่สุดในตอนนี้ก็คือฆ่าตัวเขา เพื่อหลีกเลี่ยงว่าตัวเขาจะลามไปถึงอำนาจทหารในมือพวกเขา!

เพียงตั้งแต่ต้นจนจบตัวเขาเป็นราชวงศ์ เป็นท่านอ๋องตั้งแต่ต้นจนจบ แม้อันที่จริงเขาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหลี่เจิ้ง แต่ในสายตาของพวกเขาหลี่จุ่นก็ยังเป็นอยู่ เพียงแต่แค่ทำผิดเลยถูกส่งตัวมาที่นี่ก็เท่านั้น

ฉะนั้นอุปสรรคที่เขาเป็นองค์ชาย พวกเขาไม่กล้าลงมือกับเขาจริงๆ เนื่องด้วยเหตุนี้จึงหาข้ออ้างมากักขังเขาเอาไว้

หาเบาะแสจากทั้งสองคน แทบจะเป็นไปไม่ได้ เช่นนั้นก็เหลือแค่หลินชิงแล้ว

เมื่อคืนหลินชิงบอกเอาไว้แล้วว่า จะให้คำอธิบายที่เป็นที่น่าพอใจกับเขา คิดว่ารอจัดการสรรพสิ่งในเมืองเรียบร้อยแล้ว ก็จะมาหาเขาอย่างแน่นอน

ใกล้จะเที่ยงแล้ว อาหยวนยังไม่กลับมา แต่หลินชิงเหยียบย่างเข้ามาในกระโจมของเขาด้วยสีหน้าอ่อนล้าอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ก่อนจะรีบกล่าวขอโทษ เขาเอ่ยขึ้นว่า

“ไอ้หยา ท่านอ๋อง ข้าน้อยมาสายแล้ว!”