องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 421

จางฟ่างมีสีหน้าเคร่งขรึม กวาดสายตามองไปรอบๆ และพูดเสียงหนักแน่นว่า

“ดูชัดเจนแล้วหรือยัง? คำพูดเหล่านี้เป็นการใส่ร้ายท่านอ๋องทั้งนั้น เชื่อถือไม่ได้ เวลานี้ท่านอ๋องได้พิสูจน์ให้พวกข้าทั้งหลายเห็นแล้ว! ถ้ายังมีใครกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ข้าก็จะใช้กฎทหารจัดการมัน!”

ทุกคนพากันเงียบกริบ ไม่กล้าพูดอะไรอีก เสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็ค่อยๆหายไป

คงจะฟังเข้าใจกันแล้ว

เวลานี้มีคนจำนวนไม่น้อยยิ่งอยู่ยิ่งเคารพยกย่องหลี่จุ่นมากขึ้น รู้สึกว่าแค่เรื่องเชือดไก่หลี่จุ่นก็ทำได้คล่องแคล่วว่องไว แม้แต่กุนซือก็ยังต้องพ่ายแพ้ต่อเขา

ฉะนั้นท่านอ๋องคนนี้จะไม่เก่งกาจได้ไง?

ถ้าแบบนี้ยังไม่เรียกว่าเก่งกาจ แล้วแบบไหนถึงจะเรียกได้ว่าเก่งกาจล่ะ?

เมื่อเห็นจางฟ่างยืนขึ้นมา หลี่จุ่นก็รับรู้ได้ว่าตนเองจะแสดงต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ในใจรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่ว่า วันนี้ได้ขนาดนี้ก็พึงพอใจแล้ว!

เป้าหมายในการมาครั้งนี้สำเร็จแล้ว!

เขารีบประสานมือจากนั้นก็พูดว่า “ขอบคุณแม่ทัพทั้งสองอย่างมาก ที่เปิดโอกาสนี้ให้ข้า ทำให้ข้าสามารถชี้แจงคำครหนาเหล่านี้ได้! ข้ารู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่ง ”

“ท่านอ๋องพูดเกินไปแล้ว!” จางฟ่างพูดขึ้นฉับหลัน

หลังจากนั้น สองฝ่ามืออันใหญ่โบกไปมาและกล่าวว่า “ทหาร ส่งท่านอ๋องกลับจวน!”

“ขอรับ”

มีทหารสองคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะนำหลี่จุ่นและอาหยวนกลับไป

หลี่จุ่นรู้ว่าถ้าตัวเองขืนยังอยู่ต่อที่นี่ คงจะได้รับการต้อนรับที่ไม่ดี เขาเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้อย่างดี จึงได้รีบขอตัวกลับไปก่อน

แต่ว่าผ่านทางเรื่องนี้ ต่อไปตนเองก็จะสามารถเข้าออกค่ายทหารได้อย่างอิสระ ไม่ต้องถูกจับจ้องอีกแล้ว

จะว่าไปแล้ว วันนี้มีข่าวดีเกิดขึ้นถึงสองเรื่อง

ทหารสองคนได้ส่งเขาออกจากสนามประลอง และให้พวกเขาเดินทางกลับไปเอง

อาหยวนจึงได้ถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจว่า

อาหยวนฟังเข้าใจแล้ว ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก็ฟังเข้าใจแล้ว ทันใดนั้นก็หรี่ตาลง และพูดขึ้นเหมือนเข้าใจเรื่องราวอีกหลายอย่างว่า

“ยกตัวอย่างเช่น ถ้าข้าน้อยได้พูดกับท่านอ๋องล่วงหน้าว่า ยามอันตรายข้าน้อยจะไม่ไปช่วยเหลือท่านอีก ในใจท่านอ๋องก็จะรู้สึกผิดหวัง เพราะคิดว่าถ้าวันหลังเกิดเรื่องอันตรายขึ้นมาข้าน้อยก็จะไม่ไปช่วยท่านแล้ว แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์อันตรายขึ้นมา ข้าน้อยก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือท่านอ๋อง ในใจของท่านอ๋องก็จะเกิดความรู้สึกเช่นนั้น ความแตกต่างของอารมณ์ก่อนและหลัง ทำให้เกิดความพึงพอใจ รู้สึกว่าข้าน้อยช่างดีเหลือเกิน ท่านอ๋อง ข้าเข้าใจเช่นนี้ถูกหรือไม่?”

“…ใช่แล้ว แต่ว่าอาหยวน ทำไมเจ้าถึงยกตัวอย่างเรื่องเช่นนี้ล่ะ? ข้าฟังแล้วรู้สึกใจหาย...”

หลี่จุ่นเงียบไปชั่วครู่

อาหยวนยิ้มขึ้นมาอย่างซุกซนและพูดว่า “ไม่มีอะไร แค่เป็นยกตัวอย่างเฉยๆ เรื่องที่ท่านอ๋องพูดมาข้าน้อยเข้าใจแล้ว เป็นเช่นนี้นี่เอง ท่านอ๋อง ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”

ประโยคสุดท้ายของอาหยวน พูดด้วยหน้าตาจริงจังสุดขีด

เธอรู้สึกว่าหลี่จุ่นเก่งมาก ไม่ใช่เพราะว่าเขาเชือดไก่หรือต่อสู้กับผู้อื่นเท่านั้น แต่เป็นเพราะหลี่จุ่นมีความรอบรู้หลายเรื่อง!

เหมือนจะรู้ไปหมดทุกอย่าง

ทั้งเรื่องเต้าหู้ สุราหลงไถ เขาเป็นคนคิดขึ้นมาเองทั้งนั้น อีกทั้งยังแต่งกลอนได้…ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!