องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 452

เมื่อเห็นท่าทางของเสิ่นเลี่ย หลี่จุ่นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าประหลาดใจ

เจ้าหมอนี่ได้ชื่อว่าเป็นสุนัขรับใช้ข้างกายขององค์รัชทายาท ประจบสอพลอเรียกได้ว่าเก่งกาจสุดๆ แต่ไหนแต่ไรไม่มีเคยกระมิดกระเมี้ยนเช่นนี้

“พี่เสิ่นเลี่ยมีสิ่งใดจะพูดก็พูดมาเถิด” หลี่จุ่นเอ่ย

เมื่อได้ยินเรียกว่าพี่เสิ่นเลี่ยในใจของเสิ่นเลี่ยก็เบิกบานใจ น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาจะเอ่อล้นแล้ว เสิ่นเลี่ยรีบเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง คือว่าเป็นเช่นนี้ ครั้งนี้นอกจากสุราที่ท่านอ๋องกำชับเอาไว้ชุดนี้ที่สำคัญมากๆ จนท่านพ่อไม่วางใจให้คนอื่นนำมาส่งแล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าต้องแจ้งท่านอ๋องด้วยตัวเอง”

“พี่เสิ่นเลี่ยเชิญพูดมาเถิด” หลี่จุ่นพยักหน้า

ทำให้เสิ่นเลี่ยมาด้วยตัวเองได้ ไม่น่าจะใช่เรื่องเล็กๆ

เสิ่นเลี่ยถอนหายใจ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ข้ารู้ว่าน้องหญิงไม่เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องแล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งไม่ขอให้ท่านอ๋องช่วยไม่ได้”

พี่เสิ่นเลี่ยเผียนอีเจ้าพูดให้จบทีเดียวเลยสิ!

แล้วนี่เกี่ยวอะไรกับเสิ่นจิงหงอย่างนั้นหรือ?

หรือว่า นางจะแต่งงานใหม่แล้ว?

ให้ตัวเองไปฉุดมาแต่ง?

เช่นนั้นตัวเขาต้องนำทหารไปเท่าไร?

เรื่องไปฉุดมาแต่ง นี่ราวกับใช้ไม่ได้อยู่เล็กน้อยนะ

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างอดทน “ว่ามาสิ”

“ขอท่านอ๋องช่วยข้าน้อยหาตัวน้องหญิงให้พบด้วยเถิด” จู่ๆ เสิ่นเลี่ยก็พูดขอร้องเสียงดังขึ้นมา

หลี่จุ่นอึ้ง ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า “เสิ่นจิงหงไม่ได้อยู่เมืองหลวงหรอกหรือ? หรือว่าหายตัวไป? เหตุใดจึงหายไปล่ะ? แต่ว่า ข้าเองก็ช่วยไม่ได้หรอก ข้าอยู่พื้นที่ทางเหนือจะไปตามหาได้อย่างไร?”

เสิ่นจิงหงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหรือ?

ในใจหลี่จุ่นตึงเครียด!

เสิ่นเลี่ยเอ่ย “ท่านอ๋อง น้องหญิงของข้านางหนีมาชายแดนทางตอนเหนือแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ข้ากับท่านพ่อเป็นกังวลกันมาก ข้าก็เลยมาหาท่าน...”

“อะไรนะ? นี่เป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไร?” สีหน้าของหลี่จุ่นเปลี่ยน

เสิ่นจิงหงมาร่วมความครึกครื้นอะไร?

นี่มาเพื่อมุ่งเป้ามาหาตัวเขาใช่ไหม?

เสิ่นเลี่ยรีบเอ่ยขึ้นว่า “น่าจะได้แปดวันแล้ว...”

“เช่นนั้นเหตุใดนางจึงไม่มาหาข้าล่ะ? ข้าไม่เห็นนางเลย!” หลี่จุ่นอึ้งขึ้นมาในทันใด

เสิ่นเลี่ยลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋อง น้องหญิงของข้าน่าจะไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ นางหนีมาเพียงลำพัง...”

หลังเสิ่นจิงหงออกจากบ้าน ท้ายที่สุดแล้วเสิ่นคั่วมากน้อยก็ต้องไม่วางใจอยู่บ้าง จึงใช้หน่วยข่าวลับตามสืบ สุดท้ายสืบเจอการหายไปครั้งสุดท้ายของเสิ่นจิงหงระหว่างทางขึ้นเหนือ

สองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีขึ้นมาโดยพลัน!

เยี่ยมไปเลย!

พื้นที่ทางเหนือจะทำสงครามกันอยู่รอมร่อ เหตุใดนางถึงหนีไปทางนั้นล่ะ?

ในขณะนี้เองเสิ่นคั่วถึงไล่ลูกชายของตัวเองขึ้นเหนือ เพื่อไปตามหาลูกสาว!

สีหน้าของจงจื่อหนิงปลื้มปีติขึ้นมาในทันใด เขารับไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ขอบคุณท่านอ๋องเป็นอย่างมาก!”

เหล่าทหารที่อยู่โดยรอบอิจฉาจนน้ำลายไหลออกมา

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นมาในทันใดว่า “สหายทุกท่านมิต้องรีบร้อนไป รอให้คนปรุงเรียบร้อยแล้ว ก็จะให้เหล่าทหารเองได้ดื่มกันอย่างหนำใจสักที!”

“ขอรับ ท่านอ๋อง!” ใบหน้าของทหารที่อยู่รอบๆ ดีใจขึ้นมาโดยพลัน

พวกเขาไม่ใช่กลุ่มคนบ้านนอกอย่างกองทัพพิทักษ์อุดรนั่น ตอนที่อยู่เมืองหลวงก็เคยดื่มสุราหลงไถนี่เช่นกัน รู้ว่าสุรานี้รสดีขนาดไหน

ตอนนี้ดีเลย ท่านอ๋องบอกว่าสุราเหล่านี้จะให้พวกเขาดื่ม!

ไม่ต้องพูดว่าในใจตื่นเต้นขนาดไหน

หลี่จุ่นให้อาหยวนถือไปอีกสองไห จากนั้นก็ให้จงจื่อหนิงส่งคนมาเฝ้าดูอย่างเข้มงวด ก่อนจะกลับมาถึงยังกระโจมด้วยความรวดเร็ว

เขาย่อมเป็นห่วงเสิ่นจิงหงเป็นธรรมดา

ดีร้ายอย่างไรนี่ก็เป็นภรรยาที่เข้าพิธีอย่างเป็นทางการกับเขา เป็นภรรยาของตนอย่างสมชื่อ แม้จะให้ใบหย่า แต่มิตรภาพนั้นตัดกันได้เสียที่ไหน?

ตอนนี้นางหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย มิหนำซ้ำยังปรากฏตัวที่ชายแดนทางเหนืออันวุ่นวายแห่งนี้อีก ในใจหลี่จุ่นเป็นห่วงอย่างไร้ที่เปรียบ

เมื่อกลับมาถึงกระโจม หลี่จุ่นครุ่นคิด ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“อาหยวน เจ้าหากระดาษมาให้ข้าสักสองสามแผ่นที แล้วก็หากิ่งไม้ที่เคยถูกเผาตรงปลายมาสักสองสามกิ่ง”

ในชาติที่แล้วการสเกตช์ภาพของเขาก็ทำให้ตกตะลึงไปทั้งคณะภาษาจีน ดูท่าถึงเวลาแล้วที่จะเปิดตัวครั้งแรกในโลกนี้!