องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 454

เสิ่นเลี่ยถือภาพเหมือนที่หลี่จุ่นให้เดินออกไปจากค่ายทหาร ขณะที่เพิ่งมาถึงประตูเมือง ก็คลี่ภาพเหมือนในมือดูตามสัญชาตญาณ

แต่ทว่า!

วินาทีถัดมา นัยน์ตาของเขาก็หดตัวลง มองภาพเหมือนในมืออย่างอึ้งทึ่ง!

ทั้งตัวคนตกตะลึงพรึงเพริดไปเลย!

“นี่ นี่คือภาพเหมือนหรือ?!”

เสิ่นเลี่ยราวกับเห็นผีไปเลย!

นี่มันน้องสาวของตัวเองปรากฏอยู่บนหน้ากระดาษอย่างมีชีวิตชีวาชัดๆ สดใสราวกับมีชีวิต กระทั่งเผยให้เห็นไปถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ!

บนโลกใบนี้มีภาพเหมือนที่เหมือนขนาดนี้ด้วยหรือ?!

ความรู้ความเข้าใจของเสิ่นเลี่ยพังทลายลงไปในทันใด มองภาพเหมือนในมือของตัวเองด้วยความตกตะลึง ไม่ได้สติกลับมาอยู่นานสองนาน ราวกับหมกมุ่นอย่างนั้น

ผ่านไปนานสองนาน เสิ่นเลี่ยถึงได้กดความตกตะลึงที่อยู่ในใจอย่างยากลำบาก เขาเดินเข้าเมืองไป

ช่างเป็นเทพจริงๆ...

…

จี้จงชิงฟังคำของหลี่จุ่น ออกมาจากในเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ มาถึงยังค่ายทหาร พาคนสองสามคนเดินเล่นไปในค่ายทหาร

“พวกเจ้าได้ยินหรือยัง? เมื่อวานเก็บศิลาเก่าแก่จากในแม่น้ำนอกเมืองได้อันหนึ่ง...”

“ศิลาเก่าแก่อะไร?”

“ได้ยินว่าเป็นศิลาหินสมัยแคว้นซางโบราณ ข้างบนนั้นยังสลักอักษรสมัยแคว้นซางโบราณเอาไว้อีกด้วย ตอนที่เอาขึ้นมาราวกับจะเสียหายแล้ว...”

“ศิลาหินสมัยแคว้นซางโบราณ? นี่ นี่เป็นศิลาเก่าแก่ตั้งแต่กี่ปีที่แล้วกัน?”

“แคว้นซางโบราณน่ะ ข้าเคยได้ยินท่านปู่ของข้าพูดตอนข้าเป็นเด็กๆ ราวกับเป็นแคว้นโบราณเมื่อแปดร้อยกว่าปีที่แล้ว ไม่ได้อยู่ในจงหยวนของเรา”

“สวรรค์ แปดร้อยปีก่อน! เช่นนั้นก็นานมากแล้วจริงๆ!”

“ว่าต่อสิ ที่เขียนอยู่บนศิลาหินคือสิ่งใดอย่างนั้นหรือ?”

“อ๋อ ท่านอัครมหาเสนาบดีรู้จักตัวอักษรบนนั้น บอกว่าเป็นคำว่า ‘แดนเหนือสงบ อ๋องหกบัญชา’ ได้ยินว่าหมายความว่าหากอยากให้พื้นที่ทางเหนือสงบสุข จงให้อ๋องหกบัญชาการชายแดนทางตอนเหนือ...”

“นี่ เป็นเรื่องจริงหรือ?!”

“นั่นก็ต้องเป็นเรื่องจริงอยู่แล้วสิ เมื่อคืนทุกคนต่างแพร่ข่าวกันไปทั่วแล้ว หึ ข้าจะบอกพวกเจ้าให้นะ ได้ยินมาว่า ‘อ๋องหก’ ผู้นี้ก็หมายถึงจิ่งอ๋องของเรานี่แหละ!”

“อะไรนะ? จิ่งอ๋อง?!”

“ชูว์ เบาเสียงหน่อย!”

“จิ่งอ๋อง ความหมายบนศิลาจารึกนั่นก็คือให้จิ่งอ๋องบัญชาการชายแดนทางตอนเหนือของเรา? เป็นเรื่องจริงหรือ?!”

“เรื่องนี้เมื่อคืนพวกเราก็เผยแพร่กันไปหมดแล้ว นั่นยังเป็นเรื่องโกหกด้วยหรือ? ตอนนี้ทุกคนต่างพูดกันว่าเป็นการชี้แนะของสวรรค์ สวรรค์ต้องการให้ท่านอ๋องรับช่วงต่อคุมชายแดนทางตอนเหนือ บัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดร”

เขาเข้าใจคำพูดของหลี่จุ่นเมื่อคืนแล้ว

ฉะนั้นตามแนวโน้มนี้ พรุ่งนี้หลี่จุ่นก็รับพระราชโองการรับช่วงต่อคุมอำนาจทหารในชายแดนทางตอนเหนือได้แล้ว!

จี้จงชิงกลับมายังกระโจม เริ่มแก้ไขพระราชโองการ

ขอแค่พระราชโองการฉบับนี้ถูกคลี่ออกในวันพรุ่งนี้ เช่นนั้นหลี่จุ่นก็จะรับพระราชโองการรับช่วงต่อคุมอำนาจทหารที่ชายแดนทางตอนเหนืออย่างชอบธรรม หากเป็นเช่นนั้นต่อให้มีคนคัดค้าน ก็ไม่กล้าคัดค้าน!

และยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้น่าจะไม่มีใครคัดค้านแล้ว

ถึงอย่างไรเหล่าทหารก็ราวกับค่อนข้างคาดหวังกับหลี่จุ่น

จี้จงชิงเขียนพระราชโองการเสร็จ ก็นึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างดุเดือดอยู่ในกองทัพ สีหน้าของเขาก็พลันทอดถอนใจขึ้นมา

จิ่งอ๋องผู้นี้ นับวันเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจในตัวจิ่งอ๋องมากขึ้น และยิ่งรู้สึกว่านานวันเข้าก็ยิ่งน่าตกตะลึง

เพียงแต่ให้ตนแพร่คำเหล่านั้นไม่หยุด ภายในระยะเวลาสั้นๆ ทำให้ภาพลักษณ์ของหลี่จุ่นเขาสะท้อนเข้าไปในใจของเหล่าทหารได้สำเร็จ มิหนำซ้ำยังปั้นรูปได้ประสบความสำเร็จมากๆ นี่เป็นเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกน่าเหลือเชื่อสุดๆ เรื่องหนึ่ง

หลังจากเขาครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว จากนั้นก็ได้ข้อสรุปออกมา ที่หลี่จุ่นใช้ล้วนเป็นใจคนทั้งสิ้น!

“ช่างน่ากลัวจริงๆ”

จี้จงชิงฝืนยิ้มเจื่อนๆ เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “หากยังปล่อยเวลาล่วงเลยไปอีก ข้าเกรงว่านอกจากทักษะการวาดรูปแล้ว เรื่องอื่นๆ ข้าคงสู้ไม่ได้แล้ว”

ส่วนทักษะการวาดภาพ เขาฝึกมาทั้งชีวิต ใช่ว่าใครก็จะเอาชนะเขาได้