องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 486

เมืองหลวงของแคว้นหลาง

กองทัพของแคว้นหลางกำลังล่าถอยอย่างต่อเนื่อง และกองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเหลือเพียงสิบลี้ก่อนที่จะเข้าถึงเมือง

กองทัพหนึ่งแสนสองหมื่นนายของแคว้นหลางถูกโจมตีจนเหลือทหารเพียงสี่หมื่นนายเท่านั้น และทำได้เพียงถอยกลับไปยังเมืองหลวง!

วังหลวงแคว้นหลาง ในเวลานี้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย

อ๋องแคว้นหลางกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยสีหน้าเศร้าโศก

ครั้งนี้กองทัพสิบห้าของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้สู้เข้ามาแล้ว และกองทัพของแคว้นหลางก็ต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อทำลายกองทัพทหารทั้งสี่หมื่นนายของฝ่ายตรงข้าม แต่ตอนนี้กองทัพของฝ่ายตรงข้ามยังคงมีทหารหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นนาย และเข้ามาประชิดยังกำแพงเมือง ปิดล้อมเมืองหลวงไว้!

จะต้านทานกองทัพทหารสี่หมื่นนายนี้ได้อย่างไร

ตามแนวโน้มที่คาดการณ์ด้วยสายตา เกรงว่าจะใช้เวลาไม่ถึงสามวัน เมืองหลวงของแคว้นหลางจะถูกตี และกองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนจะบุกตรงเข้าไปเพื่อพิชิตเมืองหลวง!

และแคว้นหลางก็จะล่มสลาย!

“ตอนนี้ไต้อ๋องจะทำอย่างไร”

“กองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอยู่ห่างจากเมืองหลวงไม่ถึงสิบลี้แล้ว!”

“ตอนนี้เราจะทำอย่างไรกันดี”

“ฟ้าต้องการจะทำลายแคว้นหลางของเราอย่างนั้นหรือ!”

“...”

ภายในท้องพระโรง เหล่าขุนนางของแคว้นหลางต่างเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและโกรธเคือง

“ไต้อ๋อง เรื่องก็มาถึงจุดนี้แล้วเราคงทำได้เพียงต่อสู้จนตัวตาย!”

“ใช่! เราทำได้เพียงต่อสู้จนตายเท่านั้น!”

“ไต้อ๋อง ข้าไม่เห็นด้วย...ข้าคิดว่าเราควรยอมจำนน!”

“ถูกต้อง ยอมจำนนเถิด!”

“ข้าก็เห็นด้วยว่าเราควรยอมจำนนเช่นกัน!”

“ใช่ ยอมจำนนจะดีกว่า...”

ภายในท้องพระโรง เป็นธรรมดาที่จะต้องมีการแบ่งฝ่ายมากมาย

แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งคือฝ่ายมุ่งทำสงคราม และอีกฝ่ายคือฝ่ายยอมจำนน

คนจากทั้งสองฝ่ายเริ่มถกเถียงกันอย่างดุเดือดในท้องพระโรง

อ๋องแคว้นหลางกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ มองภาพนี้ด้วยความปวดหัว

ถ้าจะสู้ เขาจะสามารถต้านทานด้วยกองกำลังทหารสี่หมื่นนายได้นานแค่ไหนกัน

สุดท้ายอีกฝ่ายก็จะบุกเข้ามา และเขาซึ่งเป็นอ๋องแคว้นหลางจะต้องถูกเด็ดหัวอย่างแน่นอน...

แต่ถ้ายอมจำนน เขาก็จะสูญเสียอิสรภาพไปตลอดกาล ทั้งแคว้นหลางจะยอมจำนนต่อแคว้นเฟิงเฉวี่ยนและตกเป็นของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

และเขาก็จะกลายเป็นคนบาปแห่งแคว้นหลาง...

ฝ่ายมุ่งทำสงครามและฝ่ายยอมจำนนต่างก็ไม่สามารถตกลงกันได้อยู่นาน จนเกือบจะสู้กันในท้องพระโรง

อ๋องแคว้นหลางโกรธจัด เขาตะโกนด้วยความโมโห เพื่อหยุดเหล่าขุนนางที่คุมอะไรไม่ได้แล้ว

ในขณะนั้น มีคนตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

“องค์หญิงอวี้เจีย ข้าเห็นแล้วว่าตอนนี้ท่านเป็นคนของราชวงศ์อู่ไปแล้วครึ่งหนึ่ง และท่านก็ลืมไปแล้วว่าท่านเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นหลางเรา!”

“ถูกต้อง องค์หญิงอวี้เจีย หากท่านต้องการจะแก้ต่างให้ราชวงศ์อู่ แต่ท่านก็อย่าลืมว่าท่านเป็นคนของแคว้นหลางเรา!”

“องค์หญิงอวี้เจีย ท่านจะทรยศต่อแคว้นหลางเราอย่างนั้นหรือ”

“องค์หญิงอวี้เจีย ท่านแค่พูดจาไร้สาระ!”

“ถูกต้อง ขนาดตอนนี้ท่านยังคงพูดแทนคนในราชวงศ์อู่เลย ท่านตาบอดไปแล้ว!”

“...”

โดยปกติแล้ว เหล่าขุนนางจะปฏิบัติต่อนางด้วยความเคารพ ไม่เพียงเพราะนางเป็นเจ้าหญิงเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะนางยังฉลาดอีกด้วย

ถือว่าเป็นหลี่เหวินจวินแห่งแคว้นหลางเลย

แต่ตอนนี้แคว้นนี้กำลังจะล่มสลายแล้ว จะต้องกลัวอะไรอีก

เป็นธรรมดาที่ไม่ต้องไว้หน้านางแล้ว เหมือนกับสุนัขบ้าที่กัดใครก็ตามที่จับไว้ได้

ทันใดนั้นใบหน้าของอวี้เจียก็ดูไม่ได้เลย และกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“รายงาน!”

ในเวลานั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอกวัง!

และดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที!

“จวนชายแดนทางตะวันตกของราชวงศ์อู่ รองแม่ทัพเยียนอ๋องต้องการพบขอรับ!”