องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 531

เทือกเขาชิงเฟิง

ช่วงนี้ซือหม่าชิงอวิ๋นกลุ้มใจจนไม่เป็นอันกินข้าว

เขาส่งทหารหนึ่งหมื่นคนเพื่อไปขัดขวางกองทัพหลี่จุ่น แต่นึกไม่ถึงว่าคนไม่เอาไหนอย่างพันเซิ่งจะติดกับดักของจี้จงชิง!

รนหาที่ตายชัดๆ!

คนอื่นยังไม่ทันได้ลงมือเขาก็ถูกจัดการซะแล้ว!

“ต้องการให้ข้าเอาม้าศึกห้าร้อยตัวไปแลกกับตัวเขา ช่างเป็นเรื่องเพ้อฝันสิ้นดี!”

ทันทีที่ซือหม่าชิงอวิ๋นได้ทราบเรื่องนี้จากเชลยศึกที่ถูกปล่อยตัวออกมา ก็เกิดความโกรธเคืองอย่างเดือดดาล

ซือหม่าชิงอวิ๋นกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ แม้แต่ซือหม่าเหย่ที่นอนป่วยอยู่บนเตียงก็ไม่กล้าพูดอะไร เขาดูออกว่าครั้งนี้ลุงของตนโกรธจัดจริงๆ

เดิมทีสงครามที่ดูเหมือนมีโอกาสชนะอย่างสูง แต่สุดท้ายพันเซิ่งก็ทำพัง จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร?

ผ่านไปหนึ่งวัน เมื่ออารมณ์โกรธของซือหม่าชิงอวิ๋นได้ทุเลาลง ซือหม่าเหย่จึงเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านลุง ถึงยังไงแม่ทัพพันก็เป็นกำลังสำคัญของกองทัพ ถ้าเสียแม่ทัพพันไปก็เท่ากับท่านขาดแขนไปข้างหนึ่งเชียวนะ ”

“ฮึ! คนซื่อบื้ออย่างพันเซิ่ง! แขนไร้ประโยชน์เช่นนี้ข้าไม่ต้องการ! ” ซือหม่าชิงอวิ๋นพูดอย่างเย็นชา

บางครั้งซือหม่าชิงอวิ๋นก็หยิ่งผยองไปหน่อย แต่เวลาสำคัญจริงๆก็รู้จักแยกแยะขอบเขต แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ คนใต้บัญชาของตนกลับเลียนแบบความหยิ่งผยองดั่งเช่นตน

จุดนี้เขายอมรับไม่ได้

เรื่องนี้จากต้นจนปลายก็พอเข้าใจได้ เมืองเฟิงหั่วจะส่งคนไปแค่สามพันคนเพื่อรับมือกับกองทัพใหญ่ ที่เพิ่งโจมตีเมืองหลวงสำเร็จได้อย่างไร?

แต่พันเซิ่งกลับเชื่อ และสุดท้ายก็นำทหารแปดพันคนบุกโจมตีเข้าไป

ซือหม่าเหย่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

คาดว่าคงจะช่วยพันเซิ่งกลับมาไม่ได้แล้ว

เพราะม้าศึกมีคุณค่ามาก แม้แคว้นเยียนจะไม่ขาดม้าศึก แต่ต้องลำเลียงผ่านแม่น้ำ จึงล้ำค่ามากยิ่งขึ้น จู่ๆก็ต้องใช้ห้าร้อยตัวเพื่อไปแลกกับคนหนึ่งคน แค่คิดก็ทำให้รู้สึกปวดใจ

แต่ว่า ซือหม่าเหย่ก็ถามขึ้นว่า

“คุณลุง แล้วเหล่าทหารล่ะจะทำอย่างไร? จะไถ่หรือไม่ไถ่?”

ซือหม่าชิงอวิ๋นถอนหายใจหนึ่งเฮือกก่อนจะพูดว่า

“เหล่าทหารติดตามข้าร่วมทุกข์ร่วมสุขมาหลายปี จะทำให้พวกเราเสียกำลังใจเพราะความซื่อบื้อของพันเซิ่งไม่ได้ แน่นอนว่าจะต้องไถ่กลับมา”

แต่ว่า ม้าศึกหนึ่งพันตัว…เช่นนี้ คิดๆแล้วก็เจ็บใจอยู่ไม่น้อย!

“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จี้จงชิง เห็นทีข้ากับเขาคงจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นโมโห ทันใดนั้นก็ชักดาบคู่กายออกมา แล้วฟันลงโต๊ะยาวแคบที่อยู่ด้านหน้าจนหักเป็นสองท่อน คล้ายกับว่าโต๊ะนี้คือจี้จงชิง

เขารู้สึกโกรธแค้นจี้จงชิงอย่างดุเดือด!

“ฮึ!”

ฮูเถี่ยถูทำเสียงไม่พอใจและพูดว่า “เวลานี้ราชวงศ์อู่ต้องการให้ข้าใช้ม้าศึกหนึ่งพันตัวเพื่อแลกกับชีวิตของไทเฮา เจ้ายินยอมหรือไม่?”

“ทำเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

“จริงด้วย! ถึงแม้ว่าม้าศึกของแคว้นเราจะมีมาก แต่นี่คือรากฐานความมั่งคงของบ้านเมือง ถ้าหากเอาม้าศึกไปหนึ่งพันตัว ผลร้ายที่ตามมาไม่อาจจะคาดคะเนได้!”

“ใช่แล้ว ทำเช่นนี้ไม่ได้! ขอไต้อ๋องโปรดพิจารณาด้วย!”

“ขอให้ไต้อ๋องโปรดพิจารณาด้วย”

“…”

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องยังไม่ได้ตัดสินใจ ขุนนางที่อยู่รอบข้างก็ตอบสนองขึ้นมาทันที

และสิ่งที่เขาพูดนั้นก็เป็นเรื่องจริง

ผ่านการทำสงครามมาหลายครั้ง ม้าศึกที่ทรงคุณค่าของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้สูญเสียไปอย่างสาหัส บางส่วนถูกยึด บางส่วนก็ตายในสงคราม บางส่วนก็ได้วิ่งหนีหายไป

ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงมีไม่ถึงห้าพันตัวแล้ว ถ้าต้องเสียไปอีกหนึ่งพันตัว จะกระทบต่อกำลังการต่อสู้อย่างรุนแรง ถ้าหากว่ากองทัพเจิ้นเป่ยโจมตีมาอีกรอบ คงต้องพินาศอย่างแน่นอน!

ฮูเถี่ยถูแววตาเยือกเย็น จ้องมองไปที่เหล่าขุนนาง และพูดอย่างหดหู่ใจว่า

“ข้ากำลังคุยกับไต้อ๋องอยู่…ส่วนคนโง่เขลาหุบปาก!”