องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 545

อาหยวนรู้สึกเขินอายเป็นที่สุด หัวใจของนางเองก็เต้นแรงไม่หยุด ราวกับว่านางอยู่ในความฝัน ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวันที่หลี่จุ่นจุมพิตและสารภาพรักกับนาง

ทั้งสองจับมือกันโดยไม่กลัวว่าใครจะมาเห็น วิ่งฝ่าไปในความมืดจนถึงภายในเมือง

“ทั้งสองท่านรีบร้อนขนาดนี้ จะไปไหนกันหรือ”

ทันทีที่เขามาถึงประตูเมืองก็พบกับชายชราจี้จงชิง จี้จงชิงเกิดอาการตกตะลึงในทันทีเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจับมือกัน

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจี้จงชิง ใบหน้าของอาหยวนก็แดงฝาดขึ้นมาทันที นางรีบชักมือของตัวเองออกจากมือของหลี่จุ่นและรีบหันหน้าหนี

หลี่จุ่นเองก็เกิดอาการกระอักกระอ่วนขึ้นมา เขาตั้งสติแล้วจึงเอ่ยถาม

“ดึกป่านนี้ อัครมหาเสนาบดีจี้จะไปที่ค่ายทหารหรือ”

จี้จงชิงมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่พินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง แต่เพราะเขามีธุระที่สำคัญกว่า จึงเลือกที่จะเอ่ยธุระตามตรง

“ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน”

“ค่อยคุยกันพรุ่งนี้มิได้หรือ” หลี่จุ่นเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก

เขากำลังจะไปเปิดห้องกับอาหยวน อารมINและความปรารถนาอันเร่าร้อนนั้นคุกรุ่นจนได้ที่ ชายหนุ่มไม่อาจปล่อยให้มันหายไปเช่นนี้ได้

อาหยวนเองก็ขมวดคิ้วด้วยเกิดความกังวลขึ้น

“มิได้ เป็นเรื่องการเคลื่อนทัพในวันพรุ่ง ข้าลองคิดดูแล้วก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่ เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของกองทัพในวันพรุ่งนี้ จึงไม่ควรประมาท” จี้จงชิงรีบตัดบทอย่างรวดเร็ว

หลี่จุ่นได้แต่ลอบถอนใจ

แม้ว่าชายชราผู้นี้จะเจ้าเล่ห์ แต่เขาก็ยังเชื่อถือได้ สิ่งที่ชายชรารู้สึกว่าแปลกนั้นย่อมมิใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน

เมื่อพูดถึงการเคลื่อนทัพออกศึก จะใช้ร่างกายท่อนล่างเป็นสมองในการคิดมิได้เป็นอันขาด หลี่จุ่นจึงรีบสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว

อาหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นเกิดความผิดหวังขึ้นเล็กน้อย แต่นางก็รู้ดีว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

หลี่จุ่นกุมมือเล็กๆ ของนางอย่างเงียบๆ มองหญิงสาวด้วยสายตาปลอบโยน แล้วจึงพูดกับจี้จงชิง

“ถ้าอย่างนั้น เรากลับไปคุยให้ละเอียดเถิด”

จี้จงชิงพยักหน้า

ทั้งสามคนเดินกลับไป แต่การที่ความเร่าร้อนจนถึงที่สุดกลับต้องดับมอดลงไปเช่นนี้ ช่างทำให้รู้สึกเสียดายยิ่งนัก

เชื่อว่าฝ่ายศัตรูเองก็คงทำเช่นกัน

ทว่า ในเมื่อจี้จงชิงนึกกังวล อีกทั้งยังตั้งใจมาหาเขาโดยเฉพาะ หลี่จุ่นจึงต้องให้ความสำคัญกับเรื่องดังกล่าวมากขึ้น เพราะอาจมีบางแง่มุมที่เขาไม่ทันได้นึกถึง

เพราะจี้จงชิงเองก็อายุถึงปูนนี้แล้ว เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ย่อมพิจารณาหลาย ๆ อย่างได้รอบคอบมากกว่าคนหนุ่มอย่างเขา บางสิ่งที่เขาคิดไม่ถึง มิได้หมายความว่าคนอื่นจะคิดไม่ถึงเช่นกัน

“ถ้าอีกฝ่ายจะจัดเตรียมคนเพื่อจัดการกับเราล่วงหน้า อัครมหาเสนาบดีจี้คิดว่าพวกเขาจะจัดคนไว้ที่ใดกันเล่า” หลี่จุ่นเอ่ยถามขึ้น

ทั้งสองดูแผนที่และศึกษาอย่างละเอียด

จี้จงชิงชี้ไปที่บริเวณใกล้กับหุบเขาหัวเสือแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าจำได้ว่ามีป่าอยู่หลายแห่งที่นี่ หากพวกเขาต้องการซุ่มโจมตีโดยไม่ให้พวกเราพบเข้าละก็ พวกเขาต้องซ่อนคนไว้ในป่าเป็นแน่”

ซ่อนอยู่ในป่าหรือ ?

หลี่จุ่นหรี่ตาลงในทันที เขาไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศแถวนี้นัก คงไม่ดีเป็นแน่ ถ้าหากว่ามีป่าอยู่หลายแห่งเช่นนี้ ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นทันที

“เป็นเช่นนี้จริง หากมีทหารซ่อนตัวอยู่ในป่าเหล่านี้ แม้ว่าหน่วยสอดแนมของกองทัพเราจะค้นหาไปตลอดทาง มันก็จะไม่ง่ายที่จะพบพวกเขา ข้อนี้เป็นไปได้มากจริง ๆ”