องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 595

ยังดีที่ผู้นำห้าดึงสติกลับมาได้เร็ว จึงรีบเอยขึ้นทันที “น่าจะมีธุระคุยกับพวกเรา เราไปดูกันก่อนเถิดว่ามีเรื่องอะไรกันแน่”

“มีเหตุผล !”

ผู้นำใหญ่เอ่ยสำทับทันที

เหล่าผู้นำใช้ไม้เท้าช่วยพยุงตัวแล้วเดินออกไปด้านนอก ด้านล่างที่มีแสงไฟริบหรี่นั้น มองเห็นได้ว่าแม่ทัพม้าขาวจงจื่อหนิงพาคนอีกสองคนมายืนตะโกนเรียก

ผู้นำสามรีบเอ่ยถามด้วยเสียงอันดังทันที “แม่ทัพใหญ่จง มีเรื่องอันใดหรือ”

จงจื่อหนิงจึงรีบตอบทันที “ท่านจอมทัพมีคำสั่ง ให้พวกเจ้ารีบลงมาทันที ท่ามจอมทัพมีเรื่องจะสอบถาม”

เมื่อเอ่ยครบถ้วนแล้ว จงจื่อหนิงก็ควบม้าออกไป

หากว่าคนพวกนี้ชักช้าจนทำให้ท่านจอมทัพโกรธ ถึงตอนนั้นเขาก็สามารถใช้หอกแทงพวกเขาจนตายได้แล้ว !

สอบถามอย่างนั้นหรือ ?

ผู้นำสามจึงรีบตอบรับทันที “ได้... ได้ !”

จากนั้น นางก็รีบหันหลังกลับไปมองยังผู้นำใหญ่แล้วเอ่ยขึ้น

“พี่ใหญ่ เขาบอกว่าจอมทัพอยากจะถามเรื่องบางอย่างจากพวกเรา พี่ใหญ่ ข้ากังวลว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ถ้าเขามาถามกับเราอีกเพราะหานางไม่เจอ เขาจะไม่ฆ่าเราหรอกหรือ ?”

ผู้นำห้าเองก็ขมวดคิ้วเครียด “หากว่าเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ หากว่าพวกเขาตามหาตัวไม่พบ เช่นนั้นก็แย่แล้วละสิ พวกเราจบเห่แน่...”

เมื่อทั้งสองคนเอ่ยเช่นนี้ สีหน้าของผู้นำใหญ่และผู้นำอีกสองคนก็ซีดเผือดไปในทันที

นี่มันช่างแย่เหลือเกิน...

หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้แต่แรก คงไม่ปล้นคาราวานพ่อค้าเมื่อคราวก่อนแล้ว...

จริงสิ !

พ่อค้าเร่ของคาราวานพ่อค้าคราวก่อนนั่นยังถูกขังอยู่ในห้องเก็บฟืนมิใช่หรือ ?

ก่อนนี้ที่แม่ทัพใหญ่ถือทวนนั่นหาคนมาค้น ก็มิได้ค้นห้องเก็บฟืน จึงค้นไม่เจอพ่อค้านั่น

พอผู้นำใหญ่นึกขึ้นได้แล้ว ก็รีบเรียกหัวหน้ากลุ่มอยู่พี่หู่แล้วเอ่ยขึ้น

“อาหู่ เจ้าไปที่ห้องเก็บฟืนแล้วปล่อยตัวพ่อค้าคนนั้นออกมา ให้เขาลงไปพร้อมกับพวกเรา”

“ขอรับ !”

พี่หู่รับคำสั่งแล้วก็รีบวิ่งไปทันทีด้วยท่าทีแคล่วคล่อง

“ผู้นำใหญ่ ท่านจะปล่อยเขาไปหรือ ? ถ้าหากว่าเขาเป็นอะไรสักอย่างกับเจ้าหน้าขาวนั่น เช่นนี้เราไม่...”

เพียงผู้นำสี่ได้ยินก็ถึงกับตกตะลึง ในเมื่อผู้หญิงของเจ้าหน้าขาวนั่นก็อยู่ในคาราวานพ่อค้า แล้วหัวหน้าคาราวานพ่อค้านั่นจะธรรมดาได้หรือ ?

คนอื่น ๆ เองก็หน้าถอดสีทันที

ผู้นำใหญ่ฟังแล้วจึงได้แต่กัดฟันกรอดแล้วเอ่ยขึ้น “ไม่ต้องกลัว... เชื่อพี่ใหญ่เถอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า !”

เพียงครู่หนึ่งพี่หู่ก็พาชายวัยกลางคนที่ผมยุ่งเหยิงหน้าสกปรก เนื้อตัวมอมแมมเข้ามา

ดูท่าเขาคงไม่ต้องตายแล้ว อีกทั้งยังมีโอกาสกลับไปได้ด้วย

ต้องขอบคุณสวรรค์ที่เมตตาจริง ๆ !

ขอบคุณพระโพธิสัตว์ !

ไม่เสียแรงที่เขาใช้ปัสสาวะและดินโคลนปั้นพระโพธิสัตว์ขึ้นมากราบไหว้ภาวนาทุกวัน ในที่สุดก็ได้ผลแล้ว !

เหล่าผู้นำทั้งห้ารีบนั่งกระเช้าลงไปโดยพาพ่อค้าผู้นี้ไปด้วย และตรงดิ่งไปยังค่ายกระโจมชั่วคราวของกองทัพเจิ้นเป่ย

จงจื่อหนิงเห็นว่าอีกฝ่ายมิได้มาช้าก็นึกเสียดายขึ้นมา เขาพลาดโอกาสอันดีที่จะสังหารคนพวกนั้นไปอีกครั้งเสียแล้ว

“ท่านจอมทัพ พวกมันมาแล้วขอรับ !”

จงจื่อหนิงพาคนทั้งหมดไปหาหลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้า เมื่อมองไปก็เห็นว่ามีคนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน แม้ว่าเนื้อตัวจะดูสกปรกมอมแมม แต่เพียงมองก็รู้ได้ทันทีว่าเขามาจากราชวงศ์อู่ หลี่จุ่นจึงนึกประหลาดใจขึ้นมา

ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูดนี่เอง ชายจากราชวงศ์อู่คนนั้นก็คุกเข่าให้กับเขาแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันดัง

“ท่านแม่ทัพ ช่วยข้าด้วย โจรพวกนี้สังหารคนของข้าหมดแล้ว จับตัวข้าขังไว้อยู่หลายวัน ท่านแม่ทัพ ในที่สุดพวกท่านก็มาเสียที !”

ผู้นำสามกับผู้นำห้าถึงกับหน้าถอดสีในทันที

ผู้นำอีกสามคนเห็นว่าอีกฝ่ายทรุดตัวลงคุกเข่า พูดนั่นนี่อยู่พักหนึ่ง เพียงมองก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ในใจก็นึกอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมาทันที

ดูท่าแล้วคงผิดแผนอีกแล้ว รู้เช่นนี้ควรสังหารทิ้งไปเงียบ ๆ จะดีกว่า !