องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 597

ผู้นำรองพูดทันทีว่า

“อืม น้องสี่พูดถูก ที่หมู่บ้านสือเฟิงนอกจากพวกเราแล้วก็มีเพียงคนของจูเหล่าซานเท่านั้นที่มักจะตระเวนไปมาอยู่ที่นั่น หากแม่นางผู้นี้ไม่ได้กลับไปจริง ๆ เกรงว่าอาจจะตกอยู่ในเงื้อมมือของจูเหล่าซาน”

ผู้นำใหญ่เหลือบมองน้อง ๆ ทั้งสองของเขา คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“บอกจอมทัพไปว่ามีความเป็นได้สูงที่นางจะถูกกลุ่มโจรกลุ่มอื่นแถวนั้นจับตัวไป...ยังไงซะฮูหยินของเขาก็หน้าตาดีจริง ๆ ตัวข้าเองเห็นก็ยังใจหวั่นไหว เอิ่ม... ประโยคสุดท้ายไม่ต้องบอกเขา”

ผู้นำใหญ่ไม่ได้บอกไปตรง ๆ ว่าเป็นจูเหล่าซาน แต่กลับบอกไปแบบกว้าง ๆ แน่นอนว่าเป็นเพราะเขาต้องการจะยืมมือของหลี่จุ่นกำจัดพวกอื่นด้วย

หากหลี่จุ่นต้องการใช้พวกเขาจริง ๆ แล้วถ้าเกิดพวกเขาได้ตั้งตนเป็นใหญ่ครองกลุ่มโจรทางตอนเหนือได้ พอถึงตอนช่วยหลี่จุ่นทำอะไรมันก็เป็นเรื่องง่ายขึ้น!

ผู้นำสามเข้าใจทันทีว่าผู้นำใหญ่หมายความว่าอย่างไร ดังนั้นจึงตอบหลี่จุ่นทันทีว่า

“จอมทัพ ข้าคิดว่า...โจรกลุ่มอื่นแถวนั้นน่าจะจับนางไปแล้ว!”

ดีมาก พี่สามได้รับความดีความชอบทั้งหมดไปคนเดียวอีกแล้ว

ผู้นำห้าแอบคิดกับตัวเองว่า ไว้ขาของเขาดีขึ้นเมื่อไหร่ ควรใช้ท่าไหนดีนะที่จพทำให้พี่สามไม่สามารถลุกจากเตียงได้

“กลุ่มโจรที่อยู่แถวนั้นงั้นหรือ”

หลี่จุ่นหรี่ตาลง ก่อนก็พูดทันทีว่า “พวกมันทั้งหมดอยู่ที่ไหน บอกมา!”

ผู้นำสามตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบร้องขอ

“จอมทัพ ขอแผนที่ทางเหนือสักหนึ่งฉบับได้ไหมขอรับ ข้าจะวงให้…”

หลี่จุ่นโยนแผนที่ในอกให้เขาหนึ่งฉบับ และให้คนนำพู่กันหมึกมาให้นาง

ผู้นำสามก็ปรึกษาหารือกับพวกพี่ใหญ่ของนางทันที ครึ่งเค่อ(หนึ่งเค่อเท่ากับสิบห้านาที)ผ่านไปก็คืนแผนที่กลับมา หลี่จุ่นก็เห็นว่าบนแผนที่ถูกวงไว้ทั้งหมดจำนวนแปดวง

โอ้โห!

ไม่คิดเลยว่าทางตอนเหนือจะมีกองโจรมากมายเช่นนี้!

หลี่จุ่นหน้าเคร่งขรึมโดยพลัน แล้วถามว่า “รังโจรพวกนี้ รังไหนใหญ่ที่สุดงั้นหรือ”

ผู้นำสามพูดทันที “เรียนจอมทัพ คือ จูเหล่าซานจากผิงชิวกาง... มีคนสองพันคน!”

แค่สองพันเองหรือ

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดกับจงจื่อหนิงทันที

“ท่านแม่ทัพจง คืนนี้เจ้านำกองทหารชั้นยอดจำนวนห้าพันนายพักผ่อนที่นี่ก่อน แล้วพรุ่งนี้เริ่มลงมือกำจัดรังโจรทั้งหมดที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่นี้!”

“รับทราบ จอมทัพ!”

เมื่อจงจื่อหนิงได้ยินดังว่าก็ดีใจขึ้นมาทันที และรีบรับแผนที่มาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “จอมทัพไม่ต้องกังวล ภายในวันพรุ่งนี้ ข้าจะสังหารพวกโจรทางตอนเหนือให้สิ้นซากอย่างแน่นอน!”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ผู้นำสามและผู้นำห้าสั่นสะท้านไปทั้งตัว

จงจื่อหนิงดูสับสนทันทีและถามว่า “จอมทัพ ท่านต้องการเก็บพวกมันไว้งั้นหรือ”

หลี่จุ่นไม่ตอบคำถาม กลับพูดว่า “เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่า ถ้าคนกลุ่มนี้ได้รับการฝึกฝนอีกสักหน่อย ประสิทธิภาพการต่อสู้ของพวกเขาจะน่าทึ่งมาก”

จงจื่อหนิงลองคิดภาพตาม แต่ก็ไม่รู้สึกเช่นนั้น

เขาสามารถฆ่าห้าคนนั้นได้ด้วยการแทงหอกออกไปในคราเดียว!

แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่พูดออกไป

“เอาล่ะ เจ้าเอารูปไปด้วย พรุ่งนี้ก็ลองไล่เค้นถามให้หมด ถ้าเจอยัยโง่นั่นของข้า ให้ส่งคนมาบอกข้าทันที…ข้าจะไปรับนางเอง”

หลี่จุ่นหยิบรูปของเสิ่นจิงหงออกมาแล้วส่งให้จงจื่อหนิง ก่อนจะบ่นเบา ๆ

ยัยโง่นะ ยัยโง่... ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าควรจะหวังอะไรจริง ๆ จะหวังว่านางกลับเมืองหลวงไปแล้ว หรือหวังว่านางจะยังอยู่ทางตอนเหนือดี

ไม่รู้แล้ว ในใจเขาไม่รู้ว่าจะหวังอะไรแล้ว

จงจื่อหนิงรับภาพเอาไว้ ครุ่นคิดแล้วพูดว่า

“จอมทัพ ถ้าคุณหนูตระกูลเสิ่นกลับไปแล้ว พี่น้องที่เฝ้าเมืองจะต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน ลองไปถามก็รู้แล้ว”

หลี่จุ่นเหลือบมองจงจื่อหนิงทันทีแล้วพูดว่า

“เจ้านี่นึกจะฉลาดก็ฉลาด นึกจะโง่ก็โง่เสียขึ้นมา ลุงของเจ้าไม่ได้สอนเรื่องนี้ให้กับเจ้าเลยหรือ”