องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 626

ตั้งแต่ที่หวังเยียนหรันกลับมาจากหอเหวินชวี ในขณะที่ยังงุนงงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ท่าทางของเจียงเฟิงดูเหมือนจะตอบสนองอย่างไม่ปกติ

ตนเองได้เอากลอนที่ดีเยี่ยมออกมาแท้ๆ ตามความเป็นจริงแล้วเจียงเฟิงจะต้องรู้สึกเสียหน้า เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่พูดจาให้ร้ายต่อหลี่จุ่น กล่าวหาว่าหลี่จุ่นไม่สามารถแต่งกลอนดีออกมาได้อีกแล้ว

ในเมื่อตนได้หยิบเอากลอนที่หลี่จุ่นแต่งออกมา ประโยคคำกลอนที่สวยงามอัศจรรย์ จนทำให้ทุกคนอึ้ง สมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ สามารถกล่าวได้ว่าถูกตบหน้าต่อทุกคนอย่างจัง

แต่ก่อนไปเจียงเฟิงกลับไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกละอายใจเลยแม้แต่นิด แต่กลับดีอกดีใจอย่างน่าแปลก และถึงขั้นยังกล่าวขอบคุณนางอีกด้วย คล้ายกับว่าโชคดีได้รับของดีกลับไป

ทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ

หลังจากนั้น เสี่ยวจูก็เอ่ยขึ้นว่าท่าทางของใต้เท้าเจียงเฟิงคล้ายกับคนที่มาหลอกเอาคำกลอน

ทันใดนั้นก็ทำให้หวังเยียนหรันยิ่งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

นางสงสัยว่าเจียงเฟิงต้องมีเจตนามาหลอกเอากลอนแน่ๆ

รู้ว่าตนกับหลี่จุ่นสนิทสนมกัน ฉะนั้นจึงคิดว่าตนน่าจะมีกลอนลับๆของหลี่จุ่นเก็บเอาไว้ ที่แท้ก็เป็นแผนทดสอบ แต่ตนเองกลับหลงกล จากนั้นเจียงเฟิงก็หลอกได้กลอนใหม่ของหลี่จุ่นไปสำเร็จ…

หวังเยียนหรันยิ่งคิดก็ยิ่งมั่นใจว่าต้องเป็นเช่นนี้แน่ๆ!

จึงได้ไปหาจ้าวเฟยเอ๋อร์เพื่อคุยเรื่องนี้ จ้าวเฟยเอ๋อร์คิดใคร่ครวญอย่างละเอียด และรู้สึกว่ามีโอกาสเป็นไปได้ ทันใดนั้นหญิงสาวทั้งสองก็พากันวิพากษ์วิจารย์เจียงเฟิงขึ้นมา!

สองสาวนัดแนะกันไปทำความสะอาดตำหนักจวนจิ่งอ๋อง มอบหมายให้สาวใช้แบ่งหน้าที่กันทำงาน ส่วนสองสาวก็นั่งเล่นหมากรุกอยู่ที่สะเบียง คุยกันอย่างถูกคอโดยไม่มีการพูดถึงเรื่องของหลี่จุ่น เพราะอาจจะสร้างความทุกข์ใจเปล่าๆ

พวกนางอาจจะไม่มีความสุขแม้แต่วันเดียว

เมื่อเล่นไปหลายกระดาน ฝีมือการเดินหมากรุกของสองทั้งพอๆกัน

ทันใดนั้นหวังเยียนหรันก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงกล่าวขึ้นว่า

“จริงด้วย ท่านพ่อเข้าประชุมในราชสำนักกลับมา เล่าว่าสงครามชายแดนค่อนข้างตึงเครียด โดยเฉพาะด่านเหิงกู่ แคว้นจ้าววางแผนนำกองทัพห้าแสนคนข้ามแม่น้ำ โชคดีที่เจิ้นเป่ยอ๋องนำกองทัพขัดขวางอย่างสุดกำลัง…แต่ว่า ท่านพ่อยังได้บอกว่าอาจจะต้านทานยืนหยัดไม่ถึงเวลาที่กระแสน้ำในแม่น้ำต้าเฉินขึ้นสูง เกรงว่า…”

จ้าวเฟยเอ๋อร์หรี่ตาลง

นางได้ยินข่าวคราวการสู้รบที่ด่านเฟิงเป่ยจากท่านแม่ ส่วนท่านพ่อกับพี่ใหญ่กำลังนำทัพขัดขวางกองทัพแคว้นฉู่อยู่ที่ด่านเฟิงเป่ย

ได้ยินว่าสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก แม่ทัพใหญ่แคว้นฉู่โจวชิงฝีมือยอดเยี่ยม ถึงแม้ว่าจะเป็นบิดาของผู้บัญชาการลำดับสองในราชวงศ์อู่ แต่ดูเหมือนการเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามนี้ก็ลำบากอยู่ไม่น้อย

ทันใดนั้นสองสาวก็ตกอยู่ในความเงียบ

เพราะอยู่ดีๆก็นึกถึงหลี่จุ่นขึ้นมา…หลี่จุ่นอยู่ที่ชายแดนทางตอนเหนือ ซึ่งตอนนี้กำลังเผชิญหน้ากับกองทัพแคว้นเยียนและกองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยน สถานการณ์ที่นั่นก็คงจะไม่สู้ดีเช่นกัน

ทันใดนั้นพวกนางก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เพราะเป็นห่วงหลี่จุ่น

เขามีผิวพรรณขาวผุดผ่อง ตัวผอมแรงน้อย แค่ไปอยู่ค่ายทหารก็ลำบากแล้ว ตอนนี้ยังต้องเจอกับภัยสงครามอีก…

ได้ยินว่าผู้ที่ถูกเนรเทศไปชายแดนนั้นน่าเวทนาอย่างมาก อาจจะถูกเกณฑ์ให้เป็นทหาร บังคับฝึกฝนให้เป็นนักรบที่ต้องบุกประชิดข้าศึก แต่รูปร่างอย่างหลี่จุ่นคงจะถูกเอาไปซ่อมกำแพงเมือง หรือไม่ก็เก็บศพ…

ใบหน้าเรียวสวยงามสง่าไร้ที่ติ ใครเห็นก็ต้องตะลึงจนตาค้าง!

หญิงสาวกิริยาเรียบร้อยสวยงาม เปี่ยมด้วยสง่าราศี!

นับได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในปฐพี！

ผู้หญิงอีกคนสวมชุดนางกำนัล คอยติดตามอยู่ข้างกายสาวงามอย่างนอบน้อม

รอบข้างไม่มีผู้คนผ่านไปมา เงียบสงบอย่างมาก

ใช่ว่าจะไร้ผู้คนเสียทีเดียว แต่เป็นเพราะการมาของหญิงสาว ทำให้บรรยากาศรอบๆเงียบสงบลงมา ผู้อื่นไม่สามารถย่างกรายเข้ามาได้

ด้านนอกมีทหารสวมชุดเกราะเหล็กห้าร้อยนายคอยตรวจสอบดูความเคลื่อนไหวบริเวณรอบข้าง ถ้ามีเกิดการณ์ผิดปกติ ก็จะบุกเข้าไปทันที จัดการกับปัญหาเหล่านั้น!

จะประมาทเลินเล่อไม่ได้!

เพราะถึงอย่างไร ผู้หญิงคนนี้ก็คือน้องสาวของฝ่าบาทองค์ปัจจุบัน ได้ยินว่าเดิมทีได้เร่ร่อนอยู่ภายนอก ไม่นานในที่สุดก็ได้กลับเข้าวัง และได้พบหน้ากับฝ่าบาท!

ฝ่าบาทห่วงใยและดีต่อนางเป็นอย่างมาก

ทุกฝีเท้าที่ก้าวเดินออกไป นางกำนัลได้จ้องมองหน้าท้องของหญิงสาวที่คอยๆโตขึ้นมาทุกๆวัน และพูดอย่างกังวลใจว่า

“องค์หญิง ผ่านไปอีกเดือนกว่า เกรงว่าคงจะปกบังต่อไปไม่ไหวแล้ว…องค์หญิง เตรียมแผนรับมือไว้หรือยังเจ้าค่ะ? ฝ่าบาทจะอนุญาตให้เขาลืมตาดูโลกนี้ไหม?