องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 630

ทันใดนั้นอาหยวนก็มือเย็นขึ้นมา และเอ่ยปากถามอย่างรวดเร็วว่า

“เพราะอะไร?”

สีหน้าหลี่จุ่นเหมือนปกติ พูดออกมาอย่างเฉยชาว่า

“ชายแดนเหนือถึงขั้นสุดท้ายแล้ว ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไปจะอันตรายมาก”

อาหยวนส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ และพูดขึ้นว่า

“ไม่ได้! ข้าจะอยู่ต่อ องค์หญิงให้ข้าคอยปกป้องท่าน ข้าไม่ไป!”

“อาหยวน อย่าดื้อสิ คนของลัทธิเทียนซานสามารถปกป้องข้าได้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง” หลี่จุ่นพูดอย่างอ่อนโยน

“ไม่ได้ ข้าไม่ไป!”

ทันใดนั้นเบ้าตาของอาหยวนก็มีน้ำตาชุ่ม จากนั้นก็หันหลังไปทันที และเบะปากขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

หลี่จุ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง วางตะเกียบในมือลง

เพิ่งเคี้ยวข้าวไปแค่ไม่กี่คำ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าไม่อยากกินแล้ว จึงดื่มน้ำซุปไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ค่อยๆพูดว่า

“อาหยวน ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าเสี่ยงอันตราย…”

อาหยวนทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ ไม่ยอมพูดจา และน้ำตากลับไหลไม่หยุด

หลี่จุ่นวางถ้วยข้าวลง และหยิบถ้วยในมือนางลงด้วย จากนั้นก็โอบกอดนาง จูบไปที่หน้าผากของนาง และเอ่ยขึ้นว่า

“อีกไม่นานที่ชายแดนเหนือจะอันตรายมาก ไม่ว่าใครก็อาจจะสูญเสียชีวิตได้ ข้ามีคนคอยคุ้มกันอยู่คงจะไม่เกิดเรื่องอะไร แต่ว่าเจ้ากับทัวทัวล่ะ? ทัวทัวเป็นคนธรรมดา ถึงแม้ว่าเจ้ามีวรยุทธ์สูงส่ง แต่ในกองทัพไม่ใช่ว่าวรยุทธ์สูงแล้วจะไม่…ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า ข้าคงเหมือนคนตายทั้งเป็น”

อาหยวนร้องไห้สะอึกสะอื้น และกอดหลี่จุ่นไว้แน่นๆ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ข้า…ข้าเข้าใจ แต่ว่า แต่ว่าข้าไม่อยากอยู่ห่างจากท่าน…ถ้าข้าไม่อยู่ แล้วเกิดเรื่องร้ายกับท่านขึ้นมาจะทำอย่างไร? ”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า “ข้ารับปากเจ้า ข้าจะกลับไปหาพวกเจ้าอย่างปลอดภัย จะไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นอย่างแน่”

อาหยวนส่ายหน้าต่อเนื่อง แต่นางก็เข้าใจดีว่าถ้าหลี่จุ่นได้ตัดสินใจแล้ว ก็จะไม่มีทางเปลี่ยนใจ ฉะนั้นตนกับทัวทัวจึงจำเป็นต้องกลับไป

ทันใดนั้น

อาหยวนก็เป็นฝ่ายเปิดฉากจูบไปที่ริมฝีปากของหลี่จุ่น คอยๆดูดดื่มไปมา อารมณ์เร่าร้อนอย่างมาก

หลี่จุ่นตอบสนองขึ้นทันที และอุ้มอาหยวนไว้ที่ตัก โอบรัดกอดจูบกันในท่าทางที่นุ่มนวลหลงใหล อารมณ์ของทั้งสองพลุ่งพล่านสูงขึ้น เสียงหายใจและการกระทำก็แรงขึ้น และเริ่มถอดเสื้อผ้าออก มือของหลี่จุ่นลูบคลำไปทั่ว

“จอมทัพ! หน่วยสอดแนมทางเหนือส่งข่าวมาแล้วขอรับ!”

ทหารองครักษ์ตะโกนรายงานอยู่ด้านนอกกระโจม

หลี่จุ่น “…”

ทหารสอดแนมส่ายหน้าและพูดว่า “รายงานท่านจอมทัพ ยังไม่มีข่าวเรื่องนี้รายงานมาขอรับ!”

“ดี ข้ารู้แล้ว ลำบากเจ้าแล้ว กลับไปก่อนเถอะ” หลี่จุ่นพยักหน้า

เพื่อสามารถส่งข่าวสารให้มากขึ้น ถ้าไม่มีปัญหาจริงๆก็จะไม่มีการส่งจดหมายนกพิราบสื่อสารมา

แสดงว่า ในเวลานี้คงจะไม่มีการเพิ่มเติมทหาร

“ขอรับ ข้าน้อยขอตัวลา!” ทหารสอดแนมเดินถอยหลังกลับอย่างนอบน้อม

อาหยวนเดินเข้ามาทันที และถามขึ้นว่า “ท่านกำลังคิดจะทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายอยู่ใช่ไหม?”

หลี่จุ่นพยักหน้า เขาไม่คิดจะปิดบังอาหยวน เพราะยังไงก็ปิดไม่มิด จึงเอ่ยขึ้นว่า

“พวกเราเตรียมจะถอนตัวออกจากเมืองเฟิงหั่ว และให้ซือหม่าชิงอวิ๋นโจมตีเข้ามา!”

“อะ…อะไรนะ?!”

อาหยวนถลึงตา ทันใดนั้นก็ตกใจจนอ้าปากค้าง มองดูหลี่จุ่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ให้ ให้ซือหม่าชิงอวิ๋นเข้าเมืองเฟิงหั่ว? เช่น เช่นนั้นก็เท่ากับว่าชายแดนเหนือตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาแล้ว?”

หลี่จุ่นส่ายหน้ายิ้มและพูดว่า

“เจ้าวางใจได้ นี่เป็นแค่แผนการอย่างหนึ่งของข้าเท่านั้น จะไม่ให้ซือหม่าชิงอวิ๋นยึดเมืองเฟิงหั่วอย่างแท้จริงเด็ดขาด เพราะว่าข้าไม่อนุญาต!”