องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 641

จูเหล่าซานนั้นตระหนักได้แล้วว่าผู้นำสามของเขาเฟิงโหยวแห่งนี้เป็นพวกเจ้าเล่ห์

หน้าตาดูเป็นบุรุษก็จริง แต่นิสัยก็ยังชอบคิดเล็กคิดน้อยเหมือนผู้หญิงอยู่ดี

หากว่าปล่อยให้คนผู้นี้ใช้ลูกไม้เล่นงานอยู่เบื้องหลัง เจ้าพวกคนซื่อเป็นไม้บรรทัดแห่งเขาเฟิงโหยวต้องถูกเล่นงานกันหมดแน่

จูเหล่าซานมิได้สนใจคนอื่น เขาสนใจชีวิตของตัวเองต่างหาก

ก็แค่ภาษาราชวงศ์อู่มิใช่หรือ ?

ทำอย่างกับว่าคนอื่นพูดไม่เป็นอย่างนั้นละ 1

ด้วยเหตุนี้ จูเหล่าซานจึงรีบคว้าโอกาสนี้ด้วยการลุกขึ้นมา

ถึงอย่างไรเขาก็เคยผ่านความเป็นตายกับแม่ทัพใหญ่คนนั้นมาก่อน การที่เอาชนะทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้ก็นับว่าเขาได้สร้างผลงานครั้งใหญ่ไว้ เขาจึงทำอย่างสบายใจและไม่เกรงกลัวสิ่งใดเสียยิ่งกว่าห้าผู้นำเขาเฟิงโหยวเสียอีก !

มีคนยอมเข้าร่วม หลี่จุ่นย่อมต้องรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เขารู้ว่าโจรพวกนี้ต่างก็มิได้จัดการโดยง่าย หากจะฝืนบังคับให้พวกเขายอมสยบ ไม่แน่ว่าอาจเกิดเรื่องอะไรขึ้นตอนลงสนามรบจริงก็เป็นได้ ต่อให้หลี่จุ่นจะมิได้คิดให้คนเหล่านี้ทำอะไรที่กระทบต่อภาพรวมได้มากนัก แต่เรื่องเล็กก็นับว่าเป็นเรื่องได้เช่นกันมิใช่หรือ ?

แล้วจะทำอะไรตามใจชอบได้อย่างไรเล่า ?

การปล่อยให้พวกเขาควบคุมกันเองอย่างนี้ช่างดียิ่งนัก !

อืม... การกระทำเหล่านี้หากจะพูดให้น่าฟังก็เรียกว่าสร้างอำนาจของตนเอง พูดให้ไม่น่าฟังก็คือการสร้างเขี้ยวเล็บของตนเอง !

คนอย่างหลี่จุ่นชอบเรื่องเช่นนี้ยิ่งนัก

ในตอนนั้นเอง หลี่จุ่นยิ้มจนตาปิดแล้วเอ่ยถามกับจูเหล่าซาน “เจ้าชื่ออะไรหรือ ?”

จูเหล่าซานได้ยินจึงรีบตอบทันที “เรียนท่านจอมทัพ ข้าน้อยมีนามว่าจูเท่อเก๋อ ทุกคนเรียกข้าว่าจูเหล่าซานขอรับ ! ข้าน้อยยินดีตายเพื่อท่านจอมทัพได้ขอรับ !”

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก”

หลี่จุ่นยิ้มด้วยความพึงพอใจ “ดีมาก จูเหล่าซาน ต่อไปเจ้าจะเป็นรองหัวหน้าของเขาเฟิงโหยว มีตำแหน่งเทียบเท่าห้าผู้นำใหญ่ของเขาเฟิงโหยว ดูแลปกครองเขาเฟิงโหยวพร้อมกันผู้นำทุกคน ! เจ้ายินดีหรือไม่ ?”

จูเหล่าซานจะไม่ยินดีได้หรือ ?

เขารีบคุกเข่าลงให้กับหลี่จุ่นทันทีแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันดัง

“ขอบคุณท่านแม่ทัพที่สนับสนุน !”

ผู้นำสามกับผู้นำห้าที่มองเห็นเรื่องราวทั้งหมดนี้ต่างก็พากันอ้าปากค้าง

เจ้าจูเหล่าซานคนนี้ รู้จักวางตัวดีเหลือเกิน คิดไม่ถึงว่าจะปล่อยให้คนผู้นี้ได้ผลประโยชน์ไปเสียได้ !

ผู้นำห้าจึงรีบบอกผู้นำคนอื่น ๆ ด้วยเสียงอันเบาทันที เมื่อผู้นำคนอื่นได้ฟังก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

จูเหล่าซานผู้นี้ช่างรับมือได้ยากจริง ๆ !

นี่หลี่จุ่นหมายความว่า... จะให้จูเหล่าซานถือมีดฆ่าคนชัด ๆ !

ทั้งสองคนตกใจจนหน้าซีดหนัก ไม่พูดไม่จาอันใดอีก

ครั้นเมื่อผู้นำทั้งสามเห็นภาพดังกล่าว เห็นว่าจูเหล่าซานหยิบมีดขึ้นมากวัดแกว่งอย่างถูกอกถูกใจ ก็เกิดความสงสัยขึ้นในฉับพลัน

ทุกคนต่างก็คิดว่า ไม่ทันไรเจ้าหมอนี่ก็ได้รับรางวัลแล้วหรือ ?

ขอร้องละ หากรู้แต่แรกตอนนั้นเขาคงไม่ขัดขืนแต่เลือกที่จะยอมสวามิภักดิ์ไปแล้ว ไม่แน่ว่าจะพอสร้างภาพจำอันดีไว้ได้บ้าง

ตอนนี้ภาพจำของตนเองนั้นแย่ยิ่งนัก อีกฝ่ายถึงกับไม่ให้ความสำคัญแล้ว

หัวหน้าโจรคนอื่น ๆ เห็นว่าจูเหล่าซานได้รับดาบหนึ่งเล่ม แล้วยังถูกเอามาใช้เหมือนเป็นของมีค่า ก็ถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด อีกทั้งยังนึกอิจฉาอยู่นิด ๆ

ถึงพวกเขาจะฟังภาษาราชวงศ์อู่ไม่ออก แต่ก็รู้ว่าจูเหล่าซานยอมสวามิภักดิ์แล้ว

เจ้าพวกไร้ศักดิ์ศรีเอ๊ย !

ทว่า พวกเขาเองก็ไร้ศักดิ์ศรีเช่นกัน เหมือนว่าจะไร้ซึ่งสิทธิ์ในการวิจารณ์

เมื่อจูเหล่าซานได้ดาบยาวมา ก็รีบยิ้มร่าแล้วตะโกนบอกแก่เหล่าหัวหน้าโจรทันที

“ทุกคน ท่านจอมทัพบอกแล้วว่าขอแค่ยอมสวามิภักดิ์แก่เขา ก็จะมอบดาบให้แก่ทุกคน ! ดาบนี้เป็นดาบดีเชียวนะ ! ทุกคนอย่าได้พลาดโอกาสดี ๆ แบบนี้เชียว !”