องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 653

เมืองเฟิงหั่ว

จี้จงชิงอยู่ในกระโจมจอมทัพเมื่อหยางเฟิงเข้ามา และรายงานว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดี หน่วยตรวจตราจากพื้นที่โดยรอบได้รายงานว่า หน่วยตรวจตราที่ต้องสงสัยว่ามาจากทัพแคว้นเยียนได้ไปที่เมืองเฟิงหั่วและมุ่งหน้าไปทางทิศใต้แล้ว...ท่านอัครมหาเสนาบดี จะให้คนไปสังหารเลยหรือไม่”

จู่ ๆ จี้จงชิงก็หรี่ตาลง เขาหัวเราะแล้วพูดว่า

“ท่านจอมทัพของพวกเจ้าพูดไม่มีผิดเลยจริง ๆ ทันทีที่ซือหม่าชิงอวิ๋นพบสิ่งผิดปกติ เขาจะต้องสืบหาทิศทางที่ไปของกองกำลังหลักในเมืองทันที แต่ว่า อย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่ามและปล่อยให้พวกเขาสืบไปก่อน ให้พวกเขาสืบได้ว่ากองทัพใหญ่จะไปที่ใด”

เป็นธรรมดาที่หยางเฟิงจะไม่เข้าใจ จึงทำได้แค่เพียงพยักหน้า

จอมทัพพูดไว้ว่าอย่างไรก็คืออย่างนั้น และอัครมหาเสนาบดีพูดไว้อย่างไรก็คืออย่างนั้นเช่นกัน

หยางเฟิงรีบออกไปทันที

หลังจากนั้น จี้จงชิงก็เขียนจดหมายบนโต๊ะทันที เรียกหน่วยสอดแนมเข้ามาแล้วสั่งการ

“ให้นกพิราบส่งสารนำจดหมายนี้ส่งให้แม่ทัพหวังเซิ่งทันที!”

“ขอรับ!”

หน่วยสอดแนมรับจดหมายและรีบไปจัดการให้อย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้น

นกพิราบสีขาวตัวหนึ่งก็บินออกจากเมืองเฟิงหั่วไปทางใต้ บินไปเรื่อย ๆ โดยแวะพักบนยอดไม้ระหว่างทาง

จับแมลงมากิน ดื่มน้ำ และหลับพักผ่อน

จากนั้นก็เดินทางต่อไป และในที่สุดหลังจากผ่านไปครึ่งวันก็เห็นกองทัพใหญ่กำลังเคลื่อนทัพอย่างช้า ๆ

นกพิราบบินลงมาบนกรงนกพิราบของหน่วยสอดแนมกองทัพ ทหารสอดแนมคว้ามันไว้ ถอดจดหมายออกจากเท้าแล้วรีบวิ่งไปที่ด้านหน้าแม่ทัพของกองทัพใหญ่อย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่ทัพ จดหมายจากเมืองเฟิงหั่วขอรับ!”

กองทัพนี้เป็นกองทัพพิทักษ์อุดรหนึ่งแสนนายซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังด่านเฟิงเป่ยโดยมีหวังเซิ่งเป็นผู้นำทัพ!

“ส่งมา!”

หวังเซิ่งนั่งอยู่บนหลังม้าอย่างสง่าผ่าเผย

เขาหยิบจดหมายจากผู้ช่วยและเปิดอ่าน ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็นิ่งค้าง หยิบจดหมายใส่ปากแล้วเคี้ยวทันที และกล่าวว่า

“ส่งคำสั่งไปยังทั้งกองทัพ ให้ทิ้งสัมภาระทั้งหมด เก็บน้ำและอาหารไว้เพียงวันเดียว เดินทัพเต็มกำลัง และต้องถึงด่านเฟิงเป่ยตอนรุ่งสางพรุ่งนี้!”

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ส่งสารก็ประกาศเสียงดังไปยังกองทัพทันที

“ใช่ ความดีความชอบทั้งหมดถูกแม่ทัพหวังแย่งชิงไปแล้ว...”

พวกเขาตำหนิอยู่ไม่น้อย

เมื่อจงจื่อหนิงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ขมวดคิ้วและตำหนิเบา ๆ

“หุบปากเสีย ท่านจอมทัพทำอะไรย่อมมีเหตุผล อย่ามาบ่นที่นี่ ถ้าทำเสียงานใหญ่ ไม่ได้งานแล้วยังจะเป็นผลเสีย ข้าก็ไม่เว้นนะ”

ผู้ช่วยทั้งสองเบะปากอย่างไม่เห็นด้วย

พวกเขารู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าแม่ทัพใหญ่ของพวกเขากังวลมากกว่าพวกเขาเสียอีก แต่ก็ไม่กล้าแสดงอาการใด ๆ ออกมา

แม่ทัพใหญ่ของพวกเขาเป็นพวกชอบแทงคนด้วยทวน หนึ่งวันไม่ได้แทงคนก็จะรู้สึกไม่สบายใจแล้ว คนที่ชอบสงครามแบบนี้จะสงบสติอารมณ์ขนาดนี้ได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาพูดก็เป็นความจริงเช่นกัน

ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านจอมทัพถึงส่งพวกเขามาที่นี่ แต่กลับไม่ได้บอกพวกเขาอย่างชัดเจนว่าต้องทำอะไร ซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจยากจริง ๆ

จงจื่อหนิงลูบคางของเขา ขมวดคิ้ว และกระซิบเบา ๆ กับตัวเองว่า

“หวังเซิ่งไปด่านเฟิงเป่ยจริง ๆ รึ ท่านจอมทัพคิดอะไรอยู่กันแน่ ให้ไปสู้กับโจวชิงที่ด่านเฟิงเป่ยควรเป็นข้าน่าจะเหมาะกว่า ได้ยินมาว่าวรยุทธ์ของโจวชิงนั้นเก่งกาจ ต้องเป็นคู่ต่อสู้กับข้าได้แน่ ๆ!”