องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 672

ทั้งสองคนในห้องได้ยินเสียงเคาะประตูที่ราวกับ...สงบเสงี่ยมอยู่เล็กน้อย ก็พากันอึ้งไป

เหตุใดถึงสงบเสงี่ยมล่ะ?

นั่นต้องกลัวเป็นแน่!

แต่ว่าตนน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?

หลี่จุ่นพลันสงสัยว่าท่าทีที่ตนเองปฏิบัติต่อโจรพวกนี้แย่เกินไปหรือไม่

“น่าจะคนที่ไปตักน้ำมาให้ข้ามาแล้ว”

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืน รีบไปเปิดประตู

ทว่าเมื่อเปิดประตูออกไปดู ข้างนอกกลับเป็นสตรีแปลกหน้าที่รูปลักษณ์จิ้มลิ้มอยู่เล็กน้อยผู้หนึ่ง

ก็ไม่ถูก...จะบอกว่าเป็นคนแปลกหน้าไม่ได้

เนื่องจากผู้ที่ยืนถือกะละมังน้ำอยู่ด้านนอก คือผู้นำสี่หนึ่งในห้าหัวหน้าโจรแห่งเขาเฟิงโหยว!

ทว่าตอนนี้หลี่จุ่นจำไม่ได้อยู่เล็กน้อย

เนื่องจากรอยเป็นจากมีดที่ดูอัปลักษณ์นั่นหายไปแล้ว กระทั่งผิวที่ก่อนหน้านี้ดูแล้วหยาบกระด้าง ตอนนี้ก็ดูละเอียดไม่มีที่เปรียบอย่างเห็นได้ชัด

“เข้า เข้ามาสิ...”

หลี่จุ่นเอ่ย ก่อนจะรีบให้นางเข้ามา

หลี่จุ่นคิดว่านางไม่ใช่ผู้นำสี่

น่าจะเป็นน้องสาวหรือพี่สาวของผู้นำสี่อะไรทำนองนั้น ถึงอย่างไรบนหน้าของผู้นำสี่ก็มีรอยแผลเป็นจากมีดที่ดูน่าเกลียดที่กรีดไปทั้งใบหน้ารอยหนึ่ง

แต่ว่าสตรีตรงหน้าดูแล้วผิวละเอียดงดงาม กระทั่งเรือนร่างนี้ก็ดีจนไม่มีอะไรให้พูด

“เอ๋ ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปแล้วล่ะ?”

เมื่อหม่าหยวนฮั่นเห็นผู้นำสี่ที่ไม่มีรอยแผลเป็นจากมีดผู้นี้ สีหน้าก็พลันอึ้งไปโดยพลัน เห็นได้ชัดว่าตกตะลึงเป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นเอ่ย “คงจะไม่ใช่ผู้นำสี่ผู้นั้นใช่หรือไม่”

แต่ทว่า!

หม่าหยวนฮั่นกลับส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจว่า

“ไม่ นางก็คือผู้นำสี่ผู้นั้น พวกเราผู้ที่ฝึกยุทธ์จะคุ้นเคยกับฝีเท้าเอย และจังหวะการหายใจอะไรของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี จังหวะการหายใจและฝีเท้าของพวกนางเหมือนกันเป๊ะ ๆ ด้วยเหตุนี้จึงโกหกกันไม่ได้ ซึ่งก็คือของผู้นำสี่ผู้นั้น”

“ดูท่ารอยแผลเป็นมีดบนหน้าของนางรอยนั้นจะเป็นของปลอม ไม่นึกเลยว่าแม่นางผู้นี้จะหน้าตาละเอียดอ่อนงดงามเช่นนี้ สามารถซ่อนสาวที่งดงามขนาดนี้เอาไว้ในรังโจรนี้ได้ ช่างเก่งกาจมากจริง ๆ”

หม่าหยวนฮั่นมองจนทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างน่าประหลาดใจอยู่ตรงนั้น ทว่าทั้งตัวหลี่จุ่นกลับอึ้งอยู่เล็กน้อย

เยี่ยมเลย ไม่นึกเลยว่ายังเล่นอย่างนี้ได้ด้วย...

ทว่าไม่นึกเลยว่า!

เมื่อตัวนางเข้ามาในห้องแห่งนี้ ไม่นึกเลยว่าจะยังมีบุรุษอีกคน...

ผู้นำสี่พลันไม่รู้ว่าควรตอบสนองอย่างไรดี

ที่ยิ่งแย่ขึ้นไปอีกคือตอนนี้นางฟังไม่รู้เรื่องว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน และไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรดี ทำได้เพียงกุมสองมือแน่นด้วยความยับยั้งชั่งใจอยู่เล็กน้อย นางบีบผ้าขนหนู แล้วยืนอยู่หน้ากะละมังน้ำทั้งอย่างนี้

หม่าหยวนฮั่นราวกับสัมผัสได้ว่านี่เป็นสถานการณ์ที่ตนไม่ควรอยู่ด้วย จึงรีบปัดก้นอย่างรวดเร็ว แล้วกระเด้งตัวขึ้นมาจากบนเตียง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“มีเรื่องอะไรก็ตะโกนเรียกข้าดัง ๆ ล่ะ ถ้าตะโกนไม่ได้ ก็สร้างความเคลื่อนไหวใหญ่ ต่อให้พวกท่านจะกลิ้งกันอยู่บนเตียง ข้าก็จะเข้ามาดูความปลอดภัยของท่าน”

จากนั้นเขาก็ผลักเปิดประตูแล้วออกไป

หลี่จุ่น “...”

ในขณะนี้เองผู้นำสี่ถึงได้ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

แต่ทว่า

ในตอนนี้ก็มาถึงตาหลี่จุ่นที่เป็นฝ่ายอิหลักอิเหลื่อแล้ว

เขามองผู้นำสี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง ราวกับรอที่จะทำอะไรบ้างอย่าง เขารีบจับศีรษะ...ตกลงผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรเขากันแน่?