องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 747

วันรุ่งขึ้น อวี้เจียกลับมายังเรือนรับรองด้วยสีหน้าอิดโรย

บอกกับหลี่จุ่นว่าเมื่อคืนไต้อ๋องแคว้นหลางตอบตกลงแล้ว

นางจึงระดมช่างฝีมือในเมืองหลวงและช่างฝีมือหลวงในวังเริ่มทำงานคืนนั้นเลย

นางยุ่งงวดตลอดทั้งคืนจนตอนนี้เพิ่งจะได้มาตอบ

“อวี้เจีย ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ!”

พอหลี่จุ่นเห็นความอิดโรยบนดวงหน้าของอวี้เจียแล้วก็รู้สึกละอายเล็กน้อย จึงกล่าวขอบคุณทันที

อวี้เจียยิ้มสวยทีหนึ่ง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำให้คนประทับใจนัก เอ่ย

“ท่านอ๋อง อวี้เจียไม่ลำบากหรอก สามารถช่วยท่านได้ อวี้เจียยังจะรู้สึกดีใจเสียอีก”

หลี่จุ่นลูบจมูก ยิ้มพลางพยักหน้าตอบ

“เช่นนั้นบุญคุณยิ่งใหญ่ไม่ขอบคุณด้วยวาจาแล้ว ต่อไปหากมีสิ่งใดต้องการให้ข้าช่วยก็บอกมาได้เลย”

“ได้ นี่ท่านพูดเองนะ! พอดีเลย ตอนนี้ข้ามีเรื่องอยากจะขอ”

ใบหน้าอวี้เจียเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ รอยยิ้มดังบุปผา

ความเย้ายวนของนางติดตัวมาแต่กำเนิด แค่ยิ้มก็ฉายออกมาเต็มที่แล้ว

ความเย้ายวนนี้ อวี้เจียและโหลวฮวนฮวนเรียกได้ว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มนต์เสน่ห์เย้ายวนนั้นสูสีกันมาก

หลี่จุ่นอึ้งแล้วถาม

“เรื่องอะไรหรือ”

นังคนนี้...ไหลตามน้ำเก่งจริง ๆ เลย

อวี้เจียปิดปากน้อย ๆ เอ่ย

“เมื่อก่อนตอนอยู่ที่แคว้นหลาง ท่านอ๋องยังไม่เคยแต่งกลอนให้อวี้เจียเลยสักบท อวี้เจียชื่นชมความสามารถของท่านอ๋องนัก เหตุนี้ตอนนี้จึงอยากให้ท่านอ๋องแต่งกลอนให้อวี้เจียสักบท ไม่ทราบว่าคำขอนี้ ท่านอ๋องจะช่วยได้หรือไม่”

แววตาพราวเสน่ห์เล็กน้อย ดวงตางามแฝงรอยยิ้ม

ใบหูกระจุ๋มกระจิ๋มงดงามด้านข้าง สายมุกตรงหมวกที่แกว่งไกวนั้น เต็มไปด้วยแรงยั่วยวนไม่สิ้น

หลี่จุ่นมองตาค้าง รู้สึกลำบากใจเล็กน้อยชั่วขณะ

ตอนนี้เขานึกกลอนดี ๆ อะไรไม่ออกนี่...

นึกกลอนที่เหมาะกับอวี้เจียไม่ออกด้วย ทำให้เขาลำบากใจจริง ๆ

แต่

พอเห็นอวี้เจียมองตนอย่างนี้ เขาก็บอกปัดไม่ลง

อวี้เจียชะงัก สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย น้ำเสียงเบาลงถาม

“การแต่งงานระหว่างท่านกับคุณหนูตระกูลเสิ่น...เป็นอย่างไรกันแน่”

เนื่องจากก่อนหน้านี้แคว้นหลางอยู่ในช่วงสงครามโกลาหล อวี้เจียเอาตัวเองจะไม่รอดอยู่แล้ว .ไหนเลยจะมีเวลาสนใจเรื่องของหลี่จุ่น ดังนั้นจึงไม่รู้สถานการณ์ในช่วงนี้ของเขา

เพียงแต่ระยะนี้แคว้นหลางแก้วิกฤตได้สักที นางจึงมีใจส่งคนไปชายแดนตะวันตกของราชวงศ์อู่ สะสมอู่กลอนทั้งหมดที่เผยแพร่จากหลี่จุ่นและแปลมันออกมา

กลับไม่ค่อยแน่ชัดในสถานการณ์ตอนนี้ของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นมองอวี้เจียทีหนึ่ง สุดท้ายจึงบอกเล่าเรื่องที่ตนประสบให้นางฟังคร่าว ๆ

แน่นอน เขาไม่อาจเล่าเรื่องสำคัญบางเรื่องได้ อย่างเช่นเรื่องที่องค์ชายสี่ทำให้องค์ชายเจ็ดเสียชีวิต

อวี้เจียฟังพลางรู้สึกตกใจไม่หยุด สีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง

“คิดไม่ถึง ที่แท้แค่ระยะนี้กลับเกิดเรื่องมากมายกับท่านอ๋อง...”

ใบหน้าอวี้เจียมีแต่ความประหลาดใจ แล้วยังจะเหนือคาดเล็กน้อยด้วย

คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะไม่ใช่โอรสแท้ ๆ ของฮ่องเต้ราชวงศ์อู่ แต่เป็นทายาทที่เหลืออยู่ของอ๋องสามหลี่ตังเทียนของราชวงศ์อู่ในปีนั้น...ยากจะจินตนาการโดยแท้

ขณะเดียวกัน นางเกิดความรู้สึกเห็นใจและปวดใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นนางมองหลี่จุ่น อารมณ์ประหลาดวูบไหวอยู่ในดวงตา