องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 753

พอได้ยินคำพูดนี้ของพี่ใหญ่ตัวเอง

นายทะเบียนหนุ่มแห่งศาลต้าหลี่สายตาเพ่งพิศทันที เอ่ยถาม

“ข้าได้ยินมาว่าหม่าหยวนฮั่นอยู่ที่ชายแดนเหนือ พี่ใหญ่ประเมินวรยุทธ์เขาต่ำหรือว่าประเมินวรยุทธ์ข้าสูงไป”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด ตอบ

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าได้ข่าวมาแล้ว หม่าหยวนฮั่นคุ้มครองจอมทัพคนใหม่ของชายแดนเหนือท่านนั้น ไปด่านเฟิงเป่ยของราชวงศ์อู่แล้ว เวลานี้ที่ชายแดนเหนือนั่นเหลือแต่จี้จงชิงคนเดียว ไม่มียอดฝีมืออื่นอีก”

“ดี!”

นายทะเบียนหนุ่มแห่งศาลต้าหลี่ดวงตาเป็นประกายฉับพลัน

“ถึงข้าอยากประลองฝีมือกับหม่าหยวนฮั่นที่แฝงตัวอยู่ในแคว้นเยียนห้าปี สังหารอ๋องรองและจากไปอย่างสุขุมในท้ายที่สุดคนนั้นมาก แต่ข้ารู้ตัวเองว่าด้านวรยุทธ์ยังไม่แน่ว่าจะเอาชนะเขาได้ ช่างเถอะ อย่าให้เกิดเรื่องเลย”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพูดกลั้วหัวเราะ “ข้าชอบที่เจ้ารอบคอบนี่แหละ วันข้างหน้าเจ้าต้องมีอนาคตไม่สิ้นสุดแน่”

“ฮ่า ๆ ๆ!”

นายทะเบียนหนุ่มแห่งศาลต้าหลี่ท่านนี้หัวเราะเสียงดัง ลุกขึ้นนั่งก่อนจะพูดว่า

“พี่ใหญ่ ต่อไปท่านก็ใช้แซ่ตามแม่ใหญ่เถอะ ซือหม่าสองคำนี้ฟังแล้วชวนให้คนรังเกียจ ดูแซ่ของท่านกับแม่ใหญ่เราสิดีแค่ไหน เหวินเหริน! ท่านแม่ชื่อเหวินเหรินฉูฉู่ แม่ใหญ่ชื่อเหวินเหรินหยวนหยวน พี่ใหญ่ท่านชื่อเหวินเหรินหยวน น้องชายท่านข้าเหวินเหรินกู ท่านฟังดูสิ ไพเราะแค่ไหน!”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนยิ้มน้อย ๆ พูด

“พวกเราสองคนพี่น้องต้องมีสักคนที่ต้องใช้แซ่ท่านพ่อที่อยู่ยงท่านนั้น ท่านพ่อของพวกเราท่านนั้นถึงจะไม่เอาไหน แต่ดีชั่วก็คุ้มครองพวกเราสองพี่น้องให้ปลอดภัย เขาเป็นคนแบกดาบเพชรฆาตของตระกูลซือหม่า ถือว่าไม่ผิดต่อพวกเราสองพี่น้องแล้ว”

ศาลต้าหลี่นายทะเบียนเหวินเหรินกูที่ประกาศชื่อเสียงเรียงนามของตนส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ทันที

“ช่างเถอะ ข้าควบคุมท่านไม่ได้ ท่านต้องการอย่างไรก็อย่างนั้นเถอะ ข้าง่วงแล้ว ขอตัวกลับก่อน!”

“ได้! เอาไว้ถึงวันออกเดินทาง ข้าจะไปส่งเจ้า”

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนลุกขึ้นยืน ส่งน้องชายของตัวเองออกประตู

“เอาละ ท่านไม่ต้องส่งแล้ว!”

เหวินเหรินกูกระโดดขึ้นกำแพงสูงสามจั้ง หายเข้าท่ามกลางสีสันแห่งรัตติกาลทันที

อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมองอย่างอิจฉา

“เฮ้อ เมื่อไรข้าจะมีวิชาตัวเบากับวรยุทธ์เหมือนเจ้าบ้างนะ”

อีกอย่าง บุตรสาวถูกขังอยู่ในคุกหลวง...ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องนอนไม่หลับจึงจะถูก

จู่ ๆ ได้ยินการรายงานว่าฝ่าบาทเสด็จมา เสิ่นคั่วอึ้ง อิริยาบถนั่งในทีแรกเปลี่ยนเป็นนอนลงทันที

อาการบาดเจ็บของเขาลุกนั่งได้ แต่เมื่อฝ่าบาทเสด็จมา เช่นนั้นเขาต้องนอน

“ไท่ฟู่ ข้าคิดไปคิดมา อย่างไรก็สงบใจหลับไม่ได้”

หลี่เจิ้งหน้านิ่วเดินเข้ามาจากข้างนอก หวังเหลียนปิดประตูห้องอยู่ข้างนอกอย่างรู้ใจ

“อ้าว...ฝ่าบาท กระหม่อมก็นอนไม่หลับเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นคั่วพูดกลบเกลื่อน

หลี่เจิ้งมองหนังตาที่จะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้วของเสิ่นคั่วทีหนึ่ง ยังอดไม่ได้ที่จะเปิดโปง

“ไท่ฟู่ เจ้าว่าข้าส่งทหารไปช่วยทางแคว้นหนานดีหรือไม่”

แคว้นหนานเป็นประเทศพี่น้องกับราชวงศ์อู่ ครั้นเกิดสงครามนี้ขึ้นมา หลี่เจิ้งก็เขียนสารไปถึงฮ่องเต้หญิงท่านนั้นของแคว้นหนาน ให้นางเตรียมสนับสนุนทุกเมื่อ

เสิ่นคั่วเอ่ย

“ฝ่าบาท ตามความเห็นของกระหม่อม ไม่จำเป็นพ่ะย่ะค่ะ! ทัพใหญ่ของแคว้นจ้าวยังไม่ถึงหลงหู่ไถ ยังรอได้อีกสักสองวัน อีกอย่าง อัครมหาเสนาบดีจี้เคยกำชับ ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของจิ่งอ๋อง กระหม่อมคิดว่าสมควรเชื่ออัครมหาเสนาบดีจี้พ่ะย่ะค่ะ!”