องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 767

ดอกไม้ไฟสีม่วงเบ่งบานตรงตีนเขา หลี่จุ่นและคนอื่น ๆ บนยอดเขาเห็นทันที

นั่นหมายความว่า!

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเข้าโรมรันกับอีกฝ่ายแล้ว โจวชิงจะไม่ย้อนกลับจวนชายแดนตะวันตกกะทันหัน!

หลี่จุ่นออกคำสั่งทันที “สั่งการลงไป เตรียมตัวเคลื่อนไหว!”

“รับทราบ!”

ทุกคนไปเตรียมกองกำลังของตัวเองทันที!

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืนจากก้อนหิน เดินไปทางภูเขาด้านข้างเพื่อสั่งการที่นั่น

ทุกคนเตรียมตัวเคลื่อนไหว รอแต่หลี่จุ่นออกคำสั่ง

แต่

ยอดเขาสูงอย่างนี้ พวกทหารเห็นแล้วพาลรู้สึกสยิว

ต่อให้ฝึกซ้อมสองวัน แต่ก็ยังไม่เคยร่อนออกจากยอดเขาสูงอย่างนี้!

นี่ถ้าประมาทเกิดเหตุอะไร นั่นคือได้ไปเกิดใหม่เลย

หลี่จุ่นมาถึงตรงหน้าทหารทั้งหลาย เห็นสีหน้าของพวกเขาแล้วจึงเอ่ย

“พี่น้องทุกท่าน ศึกนี้เราต้องชนะ ข้าจะไปกับทุกท่านด้วย ทุกท่านไม่ต้องตื่นตระหนก ข้าจะทำศึกเคียงบ่าเคียงไหล่กับทุกคน!”

ครั้นคำพูดนี้กล่าวออกมา บรรดาทหารก็หวั่นไหวหนัก!

จอมทัพจะกระโดดไปกับพวกเขาด้วยหรือ

พวกเขาประทับใจอย่างยิ่ง!

ทว่า

หัวหน้าทหารกล่าวทันที

“จอมทัพ ไม่ได้นะขอรับ! เรื่องนี้อันตรายมาก ท่านอยู่สั่งการด้านหลังเถอะ เรื่องปะทะแนวหน้ามอบให้เป็นหน้าที่เหล่าพี่น้องเถอะ!”

“นั่นสิ ไม่ได้เด็ดขาดนะขอรับ! ท่านเป็นจอมทัพของกองทัพ ความปลอดภัยสำคัญที่สุด ขอให้ท่านอยู่ควบคุมข้างหลังให้พวกเราวางใจเถอะ!”

“ถูกต้อง ท่านอย่าลงไปกับพวกเราเลย!”

“มิผิด ท่านดูพวกเราซ้อมเจ้าสุนัขเฒ่าโจวชิงนั่นอยู่ที่นี่เถอะ!”

“...”

ทหารซาบซึ้งส่วนซาบซึ้ง แต่ตระหนักว่าหลี่จุ่นสำคัญเพียงไร!

ถ้าลงไปกับพวกเขา ตายไปกลางอากาศ เช่นนี้จะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ดังนั้นพวกเขาไม่กล้าให้หลี่จุ่นกระโดดไปด้วยเด็ดขาด!

ผู้นำสี่ไม่เข้าใจ ฟังการอธิบายจากพี่สามด้านข้าง หัวใจรัดแน่นเดี๋ยวนั้น

นี่อันตรายเกินไปแล้ว เพราะร่อนจากฟ้า หากเกิดอุบัติเหตุอะไร หลี่จุ่นต้องตายแน่ ไม่ได้เด็ดขาด!

หม่าหยวนฮั่นขมวดคิ้วเหมือนกัน

ถ้าเจ้าเด็กนี่กระโดดตามไปแล้วเกิดอะไรขึ้น เกรงว่าเจ้าลัทธิกับผู้อาวุโสในลัทธิต้องชักดาบกับเขาแน่...

หลี่จุ่นเอ่ยปาก ชี้ภูมิประเทศเส้นทางใหญ่ที่ออกจากด่านด้านล่างแล้วสั่ง

“ทหารหน่วยหน้าไม้กลห้าพันคนต่างมีร่มชูชีพ ดังนั้นพวกเจ้าต้องลงไปยังเนินเขาตรงนั้น คนที่เหลือลงตรงแม่น้ำกลางสาย พอลงไปแล้วก็ขึ้นฝั่งทันที พี่น้องคนไหนไม่เข้าใจถามให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ นี่คือเรื่องเกี่ยวพันถึงชีวิต จะประมาทไม่ได้แม้แต่น้อย! ”

ผู้นำทหารถ่ายทอดคำสั่งหลี่จุ่นอย่างรวดเร็ว

ทหารทุกคนต่างไม่มีปัญหา พวกเขาถามแต่ละขั้นตอนชัดเจนแล้ว

กอปรกับสองวันนี้พยายามฝึกซ้อม ควบคุมร่มชูชีพและเครื่องร่อนได้ไม่มีปัญหาอะไรมาก

ที่ต้องระงับในเวลานี้คือความตื่นเต้น!

“เอาละ กลุ่มแรก เริ่มปฏิบัติการได้!”

หลี่จุ่นออกคำสั่ง!

กลุ่มละหนึ่งร้อยคน แต่ละคนจะมีผู้บังคับกองร้อยเป็นผู้นำ!

ภายใต้การควบคุมด้วยตนเองของหลี่จุ่น เหล่าทหารกัดฟันกางเครื่องร่อนออกไปทีละหนึ่ง

หลี่จุ่นตื่นเต้นเหมือนกัน การเคลื่อนไหวทางอากาศครานี้ต้องมีทหารสละชีพไม่น้อยแน่ เพราะพวกเขาได้รับการฝึกซ้อมแค่สองวันเท่านี้ สภาพจิตใจแท้จริงยากจะตามทัน

แต่จำต้องทำ!

เพราะนี่คือสงคราม!

เขาได้แต่ภาวนาให้บาดเจ็บล้มตายน้อยที่สุด!