องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 792

ในตอนนี้เอง !

จู่ ๆ หม่าหยวนฮั่นก็ลงมือ แต่แทนที่จอมยุทธ์หนุ่มจะโจมตีไปทางประตู เขากลับโจมตีชายผู้สวมหมวกหรูเม่าที่อยู่ข้าง ๆ แทน

ทว่า

ชายผู้สวมหมวกหรูเม่าเองก็มิใช่คนธรรมดา เขาพุ่งตัวออกไปเกือบจะในทันที หลบการโจมตีของหม่าหยวนฮั่นแล้วหัวเราะขึ้นเสียงดัง

“มีบุคคลระดับวีรบุรุษหม่าอยู่แล้วข้าจะไม่ระวังตนได้สักนิดเชียวหรือ ? ท่านหม่า คู่ต่อสู้ของท่านไม่ใช่ข้าหรอก !”

ใบหน้าของหม่าหยวนฮั่นดูบอกบุญไม่รับในทันที !

ขณะที่จงจื่อหนิงได้ยกทวนขึ้นเพื่อปกป้องหลี่จุ่น พลางสายตาก็มองไปยังคนสองคนที่ประตู !

เช้ง !

ชายสองคนที่ประตูชักกระบี่ออกมาทันที เกิดเสียงดาบขึ้นแผ่วเบา ทันใดนั้นพวกเขาก็พุ่งตัวออกไปออกไป มุ่งตรงไปยังจงจื่อหนิงและหลี่จุ่น !

เมื่อหม่าหยวนฮั่นเห็นท่าทีดังนั้น จึงรีบลงมือแล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง

"พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรกัน ?!"

จงจื่อหนิงเองก็ต่อสู้กับนักฆ่าทั้งสองคนเช่นกัน พลางเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“กล้าลอบสังหารท่านอ๋องแห่งราชวงศ์อู่และผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งชายแดนเหนือ พวกเจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก ! จงตายเสียเถอะ !”

"ฮ่าๆๆ!"

บุรุษผู้สวมหมวกหรูเม่านั้นหัวเราะขึ้นเสียงดังแล้วเอ่ยขึ้น

“หากตายไปแล้วก็เป็นได้แค่คนตายเท่านั้นละ ! ท่านทั้งสอง ข้ายกพวกมันให้พวกท่านจัดการก็แล้วกัน !”

ว่าแล้วบุรุษฉกรรจ์ทั้งสี่ก็เริ่มต่อสู้กันในโถงรับแขกของโรงเตี๊ยม เห็นได้ชัดว่าพื้นที่นั้นไม่เพียงพอต่อการแสดงฝีมือ เพียงสู้กันไม่นานพวกเขาก็รุดถอยออกไปต่อสู้กันต่อข้างนอก !

เมื่อหม่าหยวนฮั่นกระโดดออกไปข้างนอก เขาก็เหลือบมองชายที่สวมหมวกหรูเม่าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องแม้แต่เส้นผมของเขาเพียงเส้นเดียว ข้าจะไล่ตามสังหารเจ้าไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว หากไม่เชื่อก็ลองดูได้ !”

จงจื่อหนิงเองก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นกัน "ถ้าจอมทัพเป็นอะไรไปแม้เพียงนิด พวกเจ้าต้องไม่ได้มีที่ยืนบนแผ่นดินนี้อีกแน่ หากไม่เชื่อเจ้าก็ลองดูสิ !"

นี่คือสิ่งที่ท่านอัครมหาเสนาบดีเอ่ยด้วยตนเองเมื่อครั้งที่เดินทางออกจากชายแดนเหนือ

หากว่าหลี่จุ่นตายไป จะมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่ยอมรามือง่าย ๆ เป็นแน่ !

อันดับแรก

ฝ่าบาทย่อมไม่มีทางรามือได้แน่นอน

ส่วนท่านอัครมหาเสนาบดีเองก็ไม่ยอมเช่นกัน

ไท่ซือเองก็ไม่มีทางยอมปล่อยไปง่าย ๆ

อืม... แต่ถ้าเป็นไท่ฟู่นั้นคงยากที่จะคาดการณ์ได้

สรุปได้ว่า ถ้าหลี่จุ่นตายขึ้นมาจะมีคนไม่พอใจเป็นจำนวนมาก

และผลที่ตามมาจากความโกรธของคนเหล่านี้คือ... ความวุ่นวายในใต้หล้า

ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องจะถูกฆ่าอย่างไร้ปรานี !

ประหารเก้าชั่วโคตร !

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ทำหน้าประหลาดใจแล้วพูดขึ้น

“เจ้ารู้ได้อย่างไรกัน ? ผู้หญิงของข้าก็กล่าวเช่นนี้เหมือนกัน”

ชายที่สวมหมวกหรูเม่าดูตกตะลึงเล็กน้อยทันที คล้ายว่าเขาฟังไม่เข้าใจเท่าใดนัก

แต่เรื่องไม่สำคัญสักเท่าใดนัก ชายผู้สวมหมวกหรูเม่าจึงถามขึ้น

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงต้องฆ่าเจ้า ?”

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วพูดขึ้น

“เรื่องข้าไม่รู้ได้หรอก จู่ ๆ ก็มีสุนัขตัวหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาอยากจะกัดข้า แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันเล่า ข้าไม่ได้คิดจะแย่งอุจจาระกินกับมันเสียหน่อย”

ชายหนุ่มผู้สวมหมวกหรูเม่ามีสีหน้าเย็นชาทันที

สมแล้วที่ชายผู้นี้เป็นกวีที่เก่งกาจ เพราะทักษะคำพูดของเขาก็ไม่เหลือช่องให้โต้ตอบแม้แต่น้อย

“เอาเถอะ เช่นนั้นข้าจะไม่พูดไร้สาระกับเจ้าอีกต่อไป แต่ว่า เห็นแก่ความเป็นสหายเก่า ข้าจะให้เจ้าได้ตายโดยไม่ทรมานมากนัก”

ขณะที่พูด ชายสวมหมวกหรูเม่าก็หยิบถุงเล็ก ๆ ที่ห่อด้วยกระดาษสีเหลืองออกมา ค่อยๆ ผลักมันไปตรงหน้าหลี่จุ่น แล้วพูดว่า

“นี่คือยาพิษที่ข้าปรุงมาโดยเฉพาะ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ถ้าผสมกับเหล้า หลังดื่มแล้วจะนอนหลับไม่ฟื้นได้อีก เจ้าวางใจได้เลย รับรองว่าไม่ทรมานแม้แต่น้อย”

หลี่จุ่นที่ได้ยินถึงกับทำหน้าตื่นตกใจแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้าสื่อสารกับคนตายได้หรือ? รู้ด้วยหรือว่าพวกเขาได้เจ็บปวดทรมานก่อนตายหรือไม่ ?”

บุรุษผู้สวมหมวกหรูเม่า "..."