องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 865

เฟิงเป่าจินตกตะลึง

โกรธจนหัวเราะ เอ่ยเสียงเย็นชา

“จิ่งอ๋องช่างมีอารมณ์ขันนัก คนไม่รู้ยังจะถูกหลอกเข้าให้จริง ๆ แต่น่าเสียดาย ข้าไม่โดนหลอกง่ายอย่างนั้นหรอก”

“แค่ก ๆ”

หลี่จุ่นไอแห้งทันที รู้สึกอายไม่มากก็น้อย

แต่ก็ยังพูดแบบเห็นเป็นธรรมชาติ

“คนพเนจรอยู่ในยุทธภพ ต้องระวังมากหน่อย ถ้าท่านหลอกข้าเล่า จริงไหม”

เฟิงเป่าจินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“จิ่งอ๋องกล่าวจุดประสงค์การมาของท่านเถอะ ข้าไม่มีเวลาจะเล่นกับท่านมากขนาดนั้น ถ้าไม่เห็นแก่ท่านพ่อ ตอนนี้ก็จับกุมตัวท่านส่งไปถามฮ่องเต้ราชวงศ์อู่ว่าหมายความว่าอย่างไรแล้ว”

หลี่จุ่นตอบ

“ใต้เท้ากล่าวหนักไปแล้ว ถ้าข้าจำไม่ผิด ดูเหมือนว่าฝ่าบาทของท่านจะอนุญาตให้ชาวราชวงศ์อู่เข้าแคว้นหนานได้แบบไม่มีข้อยกเว้นกระมัง”

เฟิงเป่าจินแค่นเสียงหัวเราะ

“มิผิด ท่านพูดถูก แต่ท่านไม่ได้มอบหลักฐานใด ๆ ดังนั้นท่านอ๋องเข้าแคว้นหนานเราอย่างผิดกฎหมาย!”

“หากจิ่งอ๋องอยากท่องเที่ยวในแคว้นหนานเรา ข้าย่อมยินดีต้องรับถึงที่สุดอยู่แล้ว แต่เชิญท่านอ๋องกลับไปยื่นใบรับรองของจริงที่เหมืองหน้าด่านก่อน เช่นนั้นด้วยฐานะอ๋อง แม้ข้ามาต้อนรับด้วยตัวเองก็เป็นเรื่องที่สมควร”

หลี่จุ่นลูบจมูก

พูดในใจว่าฉันยังจะให้คุณกุมอยู่ในกำมือเหรอะ

หลี่จุ่นนั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง พูดเรียบด้วยสีหน้ามีความคิด

“ถ้าเปรียบเทียบราชวงศ์อู่กับแคว้นหนาน ดูเหมือนว่าแค่อัครมหาเสนาบดียังไม่มีสิทธิ์ตัดสินความผิดข้าที่เป็นองค์ชายกระมัง คิดจะเอาโทษข้าต้องให้ฝ่าบาทแคว้นท่านลงโทษด้วยตัวเอง ข้าพูดถูกหรือไม่ ใต้เท้าเฟิง”

ถึงฉันจะเสียอำนาจและไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของหลี่เจิ้ง

แต่คุณต้องไม่รู้แน่!

ดังนั้นฉันจะยกเรื่องพวกนี้มาอ้าง มีหรือจะข่มคุณไม่ได้

ตลก!

หลี่จุ่นแอบหัวเราะในใจ

เฟิงเป่าจินพลันขมวดคิ้ว มองหลี่จุ่นทีหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงหนัก

“ได้ยินมาตลอดว่าจิ่งอ๋องมีความสามารถทางบทกลอน วันนี้ได้พบ จิ่งอ๋องคารมคมคายนัก วาทศิลป์ชวนให้คนถอนใจยอมสยบ ถูกต้อง ท่านพูดถูก ด้วยฐานะอ๋อง ข้าไม่มีสิทธิ์เอาโทษท่านจริง”

หลี่จุ่นยิ้ม

“ใต้เท้าเกรงใจแล้ว”

เฟิงเป่าจินแค่นฮึเสียงเย็น ส่วนลึกในดวงตาวาบไอหนาว ค่อย ๆ พูด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน