องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 867

หลังจากลับคมกับเฟิงเป่าจินคำรบหนึ่ง เวลานี้ถือว่าไม่มีใครได้เปรียบ แพ้ชนะสูสี

วันถัดมา

หลี่จุ่นเดินเตร็ดเตร่ในเมืองไปทั่วกับเฟิงเป่าจินและองครักษ์ผู้ติดตามกับเขาอีกสองสามคนตามนัดหมาย

หลังจากเดินสองสามรอบ พวกเขาก็นั่งรถม้ากลับตระกูลเฟิง

ถึงระหว่างทาง เฟิงเป่าจินเจรจากับหลี่จุ่นในห้องผู้โดยสารอีกครั้ง

เฟิงเป่าจินถามช้า ๆ

“เมื่อวานเหมือนว่าท่านอ๋องจะพูดถึงลัทธิขงจื๊อ...ท่านอ๋องหมายถึงลัทธิขงจื๊อจีนโบราณพันปีก่อนนั่นหรือ”

หลี่จุ่นเหล่มองเขาแวบหนึ่งก่อนจะตอบ

“ใต้เท้าเฟิงพูดลัทธิขงจื๊ออะไร เมื่อวานข้าพูดว่าลัทธิขงจื๊อทำไมหรือ”

เฟิงเป่าจินทำหน้าเหมือนท้องผูกเดี๋ยวนั้น พูดไม่ออกครู่หนึ่ง

ชัดเจน เขาอยากหยั่งเชิงหลี่จุ่น

ทว่า

หลี่จุ่นไม่ทิ้งไพ่ตามกติกา

นี่ทำให้เฟิงเป่าจินสับสน

เฟิงเป่าจินประกอบถ้อยคำอีกครั้งก่อนจะพูด

“เกี่ยวกับเรื่องของท่านอ๋อง ข้ายังไม่คิดจะทูลฝ่าบาท แต่ข้ายังแปลกใจนัก เมื่อวานท่านอ๋องอยากพูดเรื่องอะไรกันแน่”

หลี่จุ่นมองเขาทีหนึ่งแล้วพูดต่อ

“ใต้เท้าเฟิงทำให้ข้าลำบากใจแล้วนะ เรื่องนี้ข้าต้องพูดต่อหน้าฝ่าบาทของพวกท่าน ดังนั้นถ้าท่านอยากรู้ก็ทูลฝ่าบาทพวกท่านเถอะ”

เฟิงเป่าจินท้องผูกอีกหน

คล้ายทำอะไรหลี่จุ่นไม่ได้ ส่ายหน้าลอบถอนหายใจทันที

ไม่พยายามงัดปากหลี่จุ่นให้เผยอะไรอีก

คราวนี้ถึงทีหลี่จุ่นบุกบ้าง

หลี่จุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามเรียบ ๆ

“ใต้เท้าเฟิงหยุดพักงานหรือ”

เฟิงเป่าจินมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง เงียบแล้วพยักหน้าตอบ

“ใช่ ช่วงนี้ไม่มีงานอะไรจึงทูลขอหยุดงานกับฝ่าบาทสักเล็กน้อย”

หลี่จุ่นพยักหน้าแล้วถามอีก

“เห็นว่าฝ่าบาททรงมีสิริโฉมงดงามมากหรือ”

เฟิงเป่าจินขมวดคิ้วฉับพลัน คล้ายไม่อยากตอบคำถามข้อนี้ของหลี่จุ่นมาก แต่ก็ยังพยักหน้า

“ถูกต้อง”

หลี่จุ่นพยักหน้าน้อย ๆ เขาเงียบพักหนึ่งแล้วถามกะทันหัน

“ข้าก็ว่าฝ่าบาทสิริโฉมงดงามมากเช่นกัน พระนางยังจะรับข้าเป็นศิษย์อีกแน่ะ!”

“อะไรนะ!!”

เฟิงเป่าจินเกือบลุกขึ้นยืนพรวด พูดเลยว่า

“ท่านหมายความว่ายังไง ท่านพบกับฝ่าบาทแล้วหรือ!”

หลี่จุ่นพยักหน้า จ้องดวงตาของเฟิงเป่าจิน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน