องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 897

ณ เขาเทียนซาน

หากจะบอกว่ามีหิมะที่ตลอดทั้งปีก็ไม่ถือว่ากล่าวเกินจริงนัก แม้เป็นช่วงในฤดูร้อน บนภูเขาก็ยังมีลมหนาวอยู่พัดอยู่

หรือกระทั่งยังมีหิมะอยู่ลึกกว่านั้นที่ไม่มีทางละลายได้อีก

บนเทือกเขาแห่งนี้มีสิ่งก่อสร้างอยู่

ไม่รู้ได้ว่าอาคารนี้ใช้เวลาสร้างมาทั้งหมดกี่ปี

ยังมีผู้คนอาศัยอยู่ที่นี่

ลึกเข้าไปในต้นไม้ดึกดำบรรพ์ที่ทอดยาวขึ้นไปตรงปลายต้นไม้โบราณสูงตระหง่านเหล่านั้นมีเจดีย์โบราณ 7 ชั้น ลมพัดชวนให้ระฆังแกว่งไปมาเบา ๆ หากแต่เสียงดังก้องไปทั่วทั้งเทือกเขา

เจ้าอ้วนหลิวซานมาถึงที่นี่ไม่รู้กี่วันแล้ว แต่วันนี้เขาเพิ่งจะทำป้ายสุสานให้แก่หลี่จุ่น

“พี่จุ่น ข้าไม่คิดว่าการแยกกันที่ชายแดนเหนือจะกลายเป็นการจากลา... วันนั้นข้าเชื่อฟังพี่เลยอยู่รอที่เขาเทียนซาน คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นการเจอกันครั้งสุดท้าย..."

สีหน้าหลิวซานดูเศร้าใจนัก

เขาค่อย ๆ เทเหล้าลงหน้าหลุมศพที่สร้างขึ้นแล้วพูดอย่างเศร้า ๆ

“นี่คือสุราหลงไถที่พี่หม่านำกลับมาจากเมืองหลวง หากจิตวิญญาณของท่านอยู่บนสวรรค์ ก็โปรดมาดื่มสักหน่อยเถอะ”

เจ้าอ้วนหลิวนั่งอยู่เพียงลำพังหน้าหลุมศพเป็นเวลานาน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจยาวและเดินจากไป

เพียงไม่นานหลังจากที่เขาเดินจากไป

ร่างที่สวยงามร่างหนึ่งก็ค่อย ๆ เดินออกจากป่าด้านหลังเขา

รูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนี้ดูอ่อนหวานและมีเสน่ห์ยิ่งนัก

นางสวมชุดคลุมยาวสีชมพูอ่อน อวดให้เห็นถึงความเป็นสาวน้อยแรกแย้ม

แน่นอนว่าหญิงสาวผู้นั้นก็คือเฉาวานวานนั่นเอง

ครั้งสุดท้ายที่นางเห็นหลี่จุ่นคือเมื่อไหร่กันนะ ?

ลืมไปเสียแล้ว... แต่ก็ผ่านมานานมากแล้ว

นับตั้งแต่ที่พวกเขาแยกกันที่เมืองหลวง ลัทธิเทียนซานของพวกนางก็กลับมาที่เทียนซาน ขณะที่หลี่จุนถูกจำคุกในวังหลวง

เดิมทีคิดว่าคงมีวันที่จะได้พบกันใหม่ในกันสักวันหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้รับข่าวการตายของเขาบนภูเขาลูกนี้

“ท่านอ๋อง... ท่านใจดำเหลือเกิน... ท่านไม่แม้แต่ทักทายก็จากไปเสียแล้ว... เหตุใดท่านจุงไม่พาท่านไม่พาวานวานไปด้วยเล่า...”

น้ำตาใสไหลรินลงมาอาบแก้มของหญิงสาว

น้ำตาของหญิงสาวร่วงเผาะลงมามากขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เปื้อนทั่วหน้าราวกับสายน้ำ

เฉาวานวานคร่ำครวญอย่างเงียบ ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน