องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น นิยาย บท 13

องค์ชายหกวางแผนมานานหลายปี ในการก่อกบฏ คล้ายทุกอย่างแยบยล

ทว่าแท้จริงแล้วไม่ใช่เช่นนั้น!

กุญแจสำคัญในการพลิกสถานการณ์ คือทหารพันนายของตระกูลซู!

หลี่เซวียนอยากจะเป็นเขยของตระกูลซู อยากใช้ทหารตระกูลซูในการก่อกบฏ

ทว่าหลี่หลงหลินชิงลงมือก่อน ใช้ทหารตระกูลซูรักษาความสงบ!

ความสำเร็จของจักรพรรดิ คือการขยายอณาเขต

ความสำเร็จของข้าราชบริพาร คือการรักษาความสงบและฟังคำสั่งของจักรพรรดิ!

หากตระกูลซูพลิกวิกฤตได้ สยบความโกลาหล สร้างคุณงามความดีครั้งใหญ่ เช่นนั้นก็พลิกชะตาของตระกูลได้!

เมื่อฮ่องเต้หวู่โสมนัส ต้องตกรางวัลอย่างงามแน่นอน!

เวลานี้ตระกูลซูไร้บุรุษ เหลือเพียงหญิงหม้าย ภายใต้การสนับสนุนของจักรพรรดิ ใช่ว่าจะไม่อาจกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง!

เพียงแต่

องค์ชายหกก็ไม่ได้โง่เขลา ในเมื่อเขารู้แล้วว่าจดหมายหายไป ต้องเตรียมความพร้อมอย่างแน่นอน วางกำลังทหารซุ่มโจมตีระหว่างทางออกจากเมืองหลวง!

สีหน้าของหลี่หลงหลินเคร่งขรึม ถอนหายใจ “ทางออกเดียวของตระกูลซู คือใช้ตราพยัคฆ์มาช่วย นำทหารที่เหลืออยู่มาสยบความโกลาหลในเมืองหลวง! แต่ว่า องค์ชายหกต้องขัดขวางอย่างแน่นอน การเดินทางครั้งนี้เปี่ยมไปด้วยอันตราย เสี่ยงตายอย่างมาก!”

“ข้าต้องประชุมราชสำนัก เปิดโปงองค์ชายหกต่อหน้าเสด็จพ่อ! ไม่อาจไปจริงๆ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เฮ้อ น่าเสียดายข้าชราภาพมากแล้ว หากข้าสาวกว่านี้ห้าสิบปี สยบความวุ่นวายเพียงเล็กน้อยนี้ เป็นเรื่องง่ายดี! กาลเวลาไม่คอยใคร...”

ซูเฟิ่งหลิงร้อนใจ เสนอตัว “พวกท่านกำลังพูดอะไร? ยังมีข้าไม่ใช่หรือ? ข้านำตราพยัคฆ์ ออกนอกเมืองไปบอกพวกทหารได้!”

หลี่หลิงหลินชำเลืองมองซูเฟิ่งหลิง เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “เจ้า? ไว้ใจได้หรือ?”

ซูเฟิ่งหลิงกระทืบเท้าด้วยความโมโห “แม้ข้าจะไว้ใจไม่ได้เพียงใด ก็ดีกว่าคนไม่เอาถ่านเช่นท่าน!”

หลี่หลงหลินโบกจดหมายในมือ หัวเราะแล้วพูด “อย่าลืมสิ คนไม่เอาถ่านคนนี้ เป็นคนได้จดหมายมา แต่เจ้ากลับทำพลาด ทั้งยังแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำให้เจ้าหกกลายเป็นสุนัขจนตรอก!”

พวกแก้มของซูเฟิ่งหลิงแดงก่ำ ก้มหน้าเงียบ

นางทระนงมาโดยตลอด คิดว่าพวกบุรุษล้วนไม่เอาถ่าน!

โดยเฉพาะองค์ชายเก้าหลี่หลงหลิน คือคนไม่เอาถ่านท่ามกลางคนไม่เอาถ่าน!

แต่สุดท้ายองค์ชายเก้าที่ไร้ความสามารถคนนี้ ไม่เพียงกลายเป็นสามีของตน ทั้งยังข่มตนด้วยการขโมยจดหมายมาได้ ทำให้ตนรู้สึกด้อยค่า

สิ่งนี้ทำให้เปลวไฟในใจซูเฟิ่งหลิงลุกโชน อยากจะพิสูจน์ตนเอง

ตึ้ง!

ซูเฟิ่งหลิงทุบโต๊ะน้ำชา กัดฟันแน่น “ข้าสั่งพวกทหารได้! หากล้มเหลว พร้อมที่จะเดินหิ้วหัวกลับมา!”

หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “หากเจ้าทำพลาด พวกเราก็ต้องตายกันหมด! ยิ่งไปกว่านั้น ข้าจะเอาหัวของเจ้าไปทำอะไร?”

ซูเฟิ่งหลิงร้อนใจดั่งไฟสุม พูดด้วยความโมโห “เช่นนั้นท่านพูดมาสิว่าควรทำอย่างไร?”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูอยู่ข้างๆ คอยเกลี้ยกล่อม “สถานการณ์คับขัน พวกเจ้าสองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว ต้องเห็นแก่ส่วนรวม! หลี่หลง แม้หลานสาวของข้าจะไม่เอาไหน แต่ก็ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว ให้นางไปเถอะ!”

ซูเฟิ่งหลิงช้ำใจยิ่งนัก

แม้ท่านย่าจะพูดเข้าข้างตน แต่คำว่าไม่เอาไหนหมายความว่าอย่างไร?

หลี่หลงหลินพยักหน้า “ในเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยปากขอร้องแล้ว เช่นนั้นก็ให้เจ้าไปแล้วกัน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน