องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก นิยาย บท 11

ในเวลานี้ ฉู่เนี่ยนซีบังเอิญเดินมาพร้อมกับชามยา เมื่อเห็นสีหน้าไม่ดีของพี่ชาย จึงรีบเข้าไปตรวจดูขาของเขาทันที

“เหยียนเอ๋อร์ เนี่ยนซี เมื่อครู่ข้ารู้สึกว่า...ขาของข้ารู้สึกเจ็บขึ้นมาครู่หนึ่ง...”

อาจเป็นเพราะขาของเขาไม่มีความรู้สึกมานานหลายปีแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่ฉู่เจี้ยนอี้จะคิดว่าเขาคิดไปเอง แต่เมื่อฉู่เนี่ยนซีเอื้อมมือออกไปกดจุดฝังเข็มของเขาโดยไม่พูดอะไร

ขาของฉู่เจี้ยนอี้ก็หดตัวย่างกะทันหัน

การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นี้ทำให้ทั้งสามคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ทันที

จ้าวม่อเหยียนอ้าปากค้าง แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกมา น้ำตาของนางก็ไหลลงมาอาบแก้มแล้ว!

ฉู่เจี้ยนอี้มองขาตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ และพยายามขยับมันอีกครั้ง เขารู้สึกได้แล้วจริง ๆ!

ฉู่เนี่ยนซีเขย่าจ้าวม่อเหยียนที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบ ๆ อย่างตื่นเต้น และให้กำลังใจนาง "พี่สะใภ้ รีบพยุงท่านพี่สิ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยังเดินไม่ได้ แต่น่าจะยืนขึ้นได้นะ! เร็วสิ!"

ไม่รู้ว่าคนใช้ขาเร็วคนไหนนำเรื่องนี้ไปรายงาน มหาเสนาบดีฉู่และฮูหยินฉู่จึงรีบวิ่งเข้ามาจากประตู

ใบหน้าของมหาเสนาบดีฉู่เบี้ยวเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินข่าวหลังจากตื่นนอน และวิ่งตรงมาทันที

ฉู่เจี้ยนอี้จับแขนฉู่เจี้ยนอี้ด้วยความยากลำบาก และพยายามลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ เมื่อเห็นท่านพ่อ ท่านแม่วิ่งเข้ามา จึงรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาเล็กน้อย

เสนาบดีฉู่ยืนห่างจากฉู่เจี้ยนอี้ราวหนึ่งฟุต ราวกับว่าเขากลัวว่าจะทำลายข้าวของ จึงไม่กล้าก้าวมาข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว เพียงแค่ถามเสียงสั่นเทาว่า "ลูกชาย เจ้า... เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?"

ฉู่เจี้ยนอี้พยายามกระตุกมุมปากตัวเองอย่างแรง แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็เป็นส่วนโค้งที่ได้มาอย่างยากลำบาก ก่อนจะพูดช้า ๆ ว่า "ท่านพ่อ เนี่ยนซีทำสำเร็จแล้ว!"

ฮูหยินฉู่ยกมือขึ้นปิดปาก ตัวนางสั่นจนแทบจะยืนไม่มั่นคง สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ จึงรีบเข้ามาช่วยพยุงนางทันที แต่เห็นว่านางเอาผ้าขึ้นมาปิดปากไว้และร้องไห้เบา ๆ

ทั้งหมดนี้เป็นไปตามคาด เมื่อเห็นฉากนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ และแม้แต่ดวงตาของนางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

เสียงวิ่งอย่างกระวนกระวายดังมาจากประตูอีกครั้ง ฉู่หว่านเอ๋อรีบเข้ามาพร้อมกับท่านหมอเฮ่อหลาน คาดว่าคงทราบข่าวกันแล้ว

ปฏิกิริยาของท่านหมอเฮ่อหลานไม่ได้สงบไปกว่ามหาเสนาบดีฉู่และฮูหยินฉู่เลย

ผิดกับฉู่หว่านเอ๋อที่จับจ้องไปที่ขาของฉู่เจี้ยนอี้เป็นอันดับแรก จากนั้นจึงหันไปจ้องฉู่เนี่ยนซีอย่างเอาเป็นเอาตาย

ห่างออกไปไม่ถึงสามฟุต ในดวงตาที่สวยงามของนางฉายแววคมกริบราวกับดาบ

ฉู่เนี่ยนซีมองนางพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปาก และต้อนรับการจ้องมองที่ไม่พอใจของนางอย่างใจเย็น

เมื่อเห็นว่าญาติผู้หญิงทุกคนในห้องต่างปาดน้ำตากันอย่างตื่นเต้น ฉู่เหนียนซีจึงพูดขึ้นว่า "ท่านพ่อ ท่านแม่ โปรดใจเย็นก่อน ขาของท่านพี่ขาดความรู้สึกไปเป็นเวลานาน คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการอาบน้ำสมุนไพรเพื่อฟื้นฟูการทรงตัวและการเดิน ตอนนี้อย่าเพิ่งตื่นเต้นกันเกินไป เรายังต้องให้เวลาท่านพี่ได้พักผ่อนและรักษาอย่างเต็มที่เสียก่อน”

มหาเสนาบดีฉู่ปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก มหาเสนาบดีผู้สง่างามคนนี้รู้สึกสับสนมาก และเกิดความกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

ฉู่เนี่ยนซีเดินไปพยุงเสนาบดีฉู่ให้นั่งลง จากนั้นก็ยกมือขึ้นสั่งให้คนรับใช้สองสามคนเตรียมไปยา จากนั้นก็หยิบใบสั่งยาออกมา และมอบให้จ้าวม่อเหยียน

หลังจากที่ทุกอย่างสงบลง ท่านหมอเฮ่อหลานผู้ซึ่งตรวจดูขาของฉู่เจี้ยนอี้อย่างระมัดระวัง ก็หันกลับมาและจ้องฉู่เนี่ยนซีอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจู่ ๆ ก็ทรุดตัวลงและคุกเข่าลงอย่างแรงต่อหน้านาง

ฉู่เนี่ยนซีสะดุ้ง ก่อนจะจำได้ว่านางได้เดิมพันเขาเอาไว้

ฉู่หว่านเอ๋อที่อยู่ด้านหลังขบกัดฟันจนแทบหัก แต่ต่อหน้าท่านลุงและท่านป้า นางไม่มีทางเลือกอื่น และทำได้เพียงเดินไปตรงกลางแล้วคุกเข่าลง และก้มหัวให้ฉู่เนี่ยนซีสามครั้งตามที่สัญญาไว้

ฉู่เนี่ยนซีรีบโน้มตัวลงช่วยพยุงท่านหมอเฮ่อหลานขึ้นมาแล้วพูดเบา ๆ "ท่านผู้เฒ่า ข้าแค่พนันชนะท่านในเรื่องนี้เท่านั้น แต่เมื่อพูดถึงการช่วยชีวิตผู้คนและการรักษาโรค ท่านยังเป็นรุ่นพี่ของข้าอยู่ หมอจำเป็นต้องศึกษาอยู่ตลอดเวลาถึงจะถูก”

ท่านหมอเฮ่อหลานพยักหน้าอย่างหนักแน่น และดวงตาที่มองฉู่เนี่ยนซีก็กลับมามีความชัดเจนดังเดิม แถมยังมีแววตาแห่งความชื่นชมมากขึ้นเล็กน้อยด้วย "พระชายาพูดถูก! เงื่อนไขที่ข้าได้ให้สัญญากับพระชายาไว้ ท่านทรงบอกมาได้เลย!"

หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีช่วยพยุงท่านหมอเฮ่อหลานขึ้นมา นางก็ไม่แม้แต่จะมองฉู่หว่านเอ๋อที่ยังคงอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน