องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก นิยาย บท 14

ขณะที่ฉู่เนี่ยนซีกำลังจะก้าวเข้าไปในเรือนของเย่เฟยหลี ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวมกระโปรงสีเหลืองอ่อน กับมวยผมทรงสวยงามก็เดินนวยนาดออกมา นางคือซ่างกวานเยียน

และเหลียงหยวนที่หยุดนางเอาไว้เมื่อครู่ ก็ยืนอยู่ในจวนและจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา มือของเขาจับอยู่ที่ด้ามดาบ ราวกับว่าพร้อมจะชักดาบออกมาทันทีหากนางมีการเคลื่อนไหวที่เกินเลย

ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดูเหมือนว่าคงต้องออกแรงกันหน่อยเสียแล้ว

เมื่อซ่างกวานเยียนเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยของสี่พี่น้องตระกูลอวี่ที่อยู่ด้านหลังฉู่เนี่ยนซี ความสงสัยก็ปรากฏขึ้นในดวงตา แต่แล้วมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว นางพูดขึ้นช้า ๆ "ในช่วงห้าวันที่ผ่านมา น้องคิดว่าพี่หญิงไม่ต้องการองค์ชายแล้วเสียอีก”

“เจ้าอ้างตำแหน่งสนมควบคุมกองกำลังทั้งหมดในจวนของท่านอ๋องหลี แถมยังขวางข้าผู้ซึ่งเป็นพระชายาเอกที่หน้าประตู สนมอย่างเจ้าควบคุมทหารในจวนของท่านอ๋อง คิดจะกระทำอันใดกันแน่?”

ซ่างกวานเยียนหรี่ตาที่สวยงามลงแล้วพูดว่า "พี่หญิงโปรดระวังคำพูดด้วยนะเพคะ"

“ข้าไม่มีน้องสาวเช่นเจ้า” ฉู่เนี่ยนจัดผมที่ยุ่งเหยิงจาการเดินเร็วของตนเองเมื่อครู่นี้เล็กน้อย และท่าทางของนางก็ค่อนข้างสง่างามยิ่งนัก

ก่อนที่จะพูดจบ นางก็เดินผ่านซ่างกวานเยียนเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไรอีก

องครักษ์หลายนายที่อยู่ในจวนพยายามหยุดนาง แต่ก็ถูกอวี่ตงและอวี่ซีโจมตีจนถอยกลับ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอยไปข้างหลังซ่างกวานเยียน และบรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที เมื่อเหลียงหยวนเห็นฉากนี้เขาก็ขมวดคิ้ว และมีความกังวลฉายแววอยู่ในดวงตา เขารีบเข้าไปยืนขวางอยู่ตรงหน้าฉู่เนี่ยนซีทันที "พระชายา สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ท่านจะเข้าไปได้ตามอำเภอใจ"

อวี่เป่ยและอวี่หนานมองหน้ากันราวกับรอให้ฉู่เนี่ยนซีออกคำสั่ง

“หลีกไป!” ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน

ทันใดนั้นเหลียงหยวนก็ชักดาบออกมา ใบหน้าของเขาไม่ได้สงบนิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ และพูดด้วยความโกรธว่า "กำเริบเสิบสาน!"

“ทั้งหมดทั้งมวลใครกันแน่ที่กำเริบเสิบสาน!” ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองอวี่เป่ยและอวี่หนาน “ขวางเขาไว้! ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ห้ามมิใครก้าวเข้ามาในห้องนี้เป็นอันขาด!”

เมื่ออวี่เป่ยและอวี่หนานได้รับคำสั่ง พวกเขาก็พุ่งเข้าไปต่อสู้กับเหลียงหยวนอย่างรวดเร็ว และบังคับจนเขาออกจากห้องได้สำเร็จ

“หากท่านกล้าแตะต้องท่านอ๋องแม้แต่ปลายเส้นผม ข้าจะไม่ละเว้นท่านแน่!” เหลียงหยวนตะโกนใส่ฉู่เนี่ยนซี ขณะที่กำลังต่อสู้กับทั้งสอง

ฉู่เนี่ยนซีเบ้ปากด้วยความรังเกียจ เสี่ยวเถารีบปิดประตูตามหลังทันที

ซ่างกวานเยียนรีบตามมาอย่างใกล้ชิด แต่อวี่ซีก็ยกดาบขึ้นหยุดนางไว้ และพูดอย่างไม่ยี่หระ "สนมซ่างกวานโปรดอย่าทำให้ตนต้องเสื่อมเสียศักดิ์ศรี"

สี่พี่น้องตระกูลอวี่ไม่ใช่พี่น้องที่หน้าตาเหมือนกัน แต่อวี่ซีเป็นที่รู้จักมากที่สุด เนื่องจากรอยแผลเป็นที่ด้านขวาบนหน้าผากของเขา

เมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นองครักษ์ทมิฬ เขามักจะปกปิดใบหน้า แต่ตอนนี้เขากลายเป็นองครักษ์ส่วนตัว จึงถอดผ้าคลุมหน้าออกไป รอยแผลเป็นทำให้เขาดูเหมือนกับนักฆ่า ซ่างกวานเยียนตกใจกลัวและก้าวถอยหลังทันที

ความรังเกียจและความโกรธที่ไม่อาจปิดบังได้ปรากฏขึ้นในดวงตาที่สวยงามทันที และเสียงที่มักจะนุ่มนวลก็บ่งบอกถึงความโหดร้าย "อย่าคิดว่าพวกเจ้าเป็นคนใกล้ชิดของพระชายาแล้วจะหยุดข้าได้!"

อวี่ซียังคงสงบนิ่งเช่นเดิม "นอกจากท่านอ๋อง พระชายาก็คือนายของจวนนี้ กระหม่อมอยากจะแนะนำสนมซ่างกวาน โปรดทรงทำความเข้าใจสถานะตนเองให้ชัดเจนด้วย เพราะอย่างไรสถานะของท่านก็ยังมีคำว่านำหน้าว่ารองนำหน้าอยู่"

"เจ้า..."

ซ่างกวานเยียนโกรธมาก แต่ด้วยทักษะของอวี่ซี นางก็ทำได้เพียงโกรธเท่านั้น

ฉู่เนี่ยนซียกเข็มเงินขึ้นแล้วมองนางด้วยรอยยิ้มเย็นชา "ไม่ต้องกังวล รับรองว่าไม่ถึงตายหรอก"

ซ่างกวานเยียนกัดฟันและกวาดสายตาไปด้านข้าง เหล่าองครักษ์จึงลงมือทันที และเริ่มต่อสู้กับพี่น้องตระกูลอวี่

ฉู่เนี่ยนซีเพิกเฉยต่อเสียงการต่อสู้ด้านนอก และสงบจิตใจลง นางเปิดแถบผ้าบนไหล่ซ้ายของเย่เฟยหลีอย่างเงียบ ๆ และทำความสะอาดเลือด ก่อนจะหยิบเข็มออกมาแล้วเริ่มกำจัดพิษรอบแรก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน