องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 403

ฉีเฟยอวิ๋นถูกใครบ้างปลุกให้ตื่น นางตกใจจนต้องตาลีตาเหลือกลุกพรวดขึ้นมา หงเถาร่ำไห้อย่างหนักหน่วงอยู่หน้าประตู ฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้ารอช้าแต่อย่างใด

ลงจากเตียงและเดินตรงไปยังหน้าประตูทันที หนานกงเย่รีบหยิบเสื้อคลุมตัวนอก มาคลุมตัวให้ฉีเฟยอวิ๋น

“อย่าให้ตัวเย็นเดี๋ยวจะเป็นหวัด ค่อย ๆ เดินด้วย”

หนานกงเย่กวาดตามองไปยังในลานกว้าง

หงเถาร่ำไห้พลางกล่าวว่า : “พระชายา แม่นางอวิ๋นจิ่นเกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ พวกเจ้าก็รีบตามไปละ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกไปด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก ท้องของนางใหญ่มากแล้ว หลายวันมานี้ก็ตัวพองจนเหมือนที่เป่าลมอยู่แล้ว

หนานกงเย่โน้มตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา และตรงไปยังเรือนจู๋อวิ๋นไจ

เมื่อมาถึงด้านในก็เห็นมู่เหมียนกำลังกุมข้อมือของอวิ๋นจิ่น สีหน้าร้อนใจได้เปลี่ยนเป็นซีดเผือดลง

ตอนนี้หนานกงเย่ไม่มีเวลาจะไปสนใจมู่เหมียนที่อยู่ในลานหลังจวนอ๋องเย่ยามดึกดื่นค่อนคืนเช่นนี้ เมื่อเข้าไปก็วางฉีเฟยอวิ๋นลงเพื่อให้นางไปตรวจอาการของอวิ๋นจิ่น

อวิ๋นจิ่นแต่งกายด้วยชุดยาวสีแดง นั้นคือเครื่องยศสตรีสีแดงเข็มในพิธีแต่งงาน

ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยสีสันอ่อนบาง มือทั้งสองข้างวางด้านหน้า ราวกับกำลังหลับใหลอย่างไรอย่างนั้น

มู่เหมียนร้องไห้ด้วยความร้อนใจ : “เร็วสิ! เจ้าจะมัวยืนมองให้มันได้อะไร รีบตรวจอาการให้นางสิ”

ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปตรวจอาการด้วยความร้อนใจ พบว่าอีกฝ่ายโดนวางยาพิษ

ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบหยิบยาลูกกลอนแก้พิษเม็ดหนึ่งยัดใส่ปากของอวิ๋นจิ่นทันที

ลมหายใจของอวิ๋นจิ่นค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและออกคำสั่งว่า : “ยกตัวนางเข้าไป”

อวิ๋นจิ่นถูกยกเข้าไปในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นกันผู้อื่น และเดินตามอวิ๋นจิ่นเข้าไปในห้อง

เวลานี้มู่เหมียนเพิ่งจะสงบสติลง

หนานกงเย่ประคองฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง จากนั้นก็มองไปทางมู่เหมียนอย่างไม่สบอารมณ์นัก ตราบใดที่มู่เหมียนยังไม่แต่งงานออกเรือน เขาก็ยังไม่มีทางวางใจ

หนานกงเย่ร้อนใจแทนมู่เหมียน เหตุใดเว่ยหลินชวนถึงยังไม่ชมชอบนาง

มู่เหมียนไม่มีเวลามาสนใจหนานกงเย่แล้ว กลับดื่มน้ำด้วยความหวาดหวั่น ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า : “ข้ารู้ว่าพวกเจ้ากลับมา ข้าจึงออกมาเดินเล่น เมื่อเห็นพวกเจ้าเข้าห้องพักผ่อนแล้วเลยไม่อยากรบกวน ข้าจึงไปหาอวิ๋นจิ่น คาดไม่ถึงว่าทันทีที่เข้ามาจะเห็นนางนอนฟุบหลับอยู่บนโต๊ะเช่นนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้วแน่น : “เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ที่ไม่ปฏิเสธองค์หญิงใหญ่ เห็นอวิ๋นจิ่นอ่อนโยนเพียงนี้ แต่นิสัยของนางห้าวหาญมาก ไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ตนเองไม่ได้ชอบ”

“แต่งงาน?” มู่เหมียนแปลกใจ : “แต่งงานกับผู้ใด?”

“เว่ยหลินชวน องค์หญิงใหญ่สนใจอวิ๋นจิ่น คิดอยากให้อวิ๋นจิ่นแต่งงานกับเว่ยหลินชวน แต่อวิ๋นจิ่นไม่ยอม”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางอวิ๋นจิ่นด้วยสายตาเป็นห่วง แม้ว่าจะขจัดพิษได้แล้วแต่นางก็ยังไม่ฟื้นทันที ดูท่าคงจะตั้งใจไว้แล้ว จึงเลือกที่จะดื่มเหล้าพร้อมยาพิษ คงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

แต่มู่เหมียนมาได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นนางคงจะไม่มีลมหายใจแล้วจริง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางมู่เหมียน ซึ่งเวลานี้มู่เหมียนกำลังแสดงสีหน้าประหลาดใจ ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

“เจ้าเป็นอะไรไป?” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถาม

มู่เหมียนเงยหน้า : “ตอนที่มาถึงข้าเจอเข้ากับท่านแม่ทัพฉีด้วย เลยคิดว่าท่านแม่ทัพฉีอาจจะพูดบางอย่าง”

“ท่านพ่อของข้า?” ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ หมุนตัวกลับไปมองหนานกงเย่

“ท่านพ่ออยู่ในจวนด้วยเช่นนั้นหรือ?”

หนานกงเย่เองก็แสดงสีหน้างุนงง : “ไม่รู้สิ”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังประตู เวลานี้อาอวี่ยืนอยู่หน้าประตู นางจึงสั่งให้อาอวี่ไปตรวจดูว่าอีกฝ่ายอยู่ในจวนจริงหรือไม่

อาอวี่กลับมาอย่างรวดเร็ว และรายงานว่าไม่เจอท่านแม่ทัพฉี

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางมู่เหมียน : “แน่ใจนะ?”

“แล้วข้าจะโกหกให้ได้อะไรเล่า เห็นก็บอกว่าเห็น ตอนที่ข้ามาถึงแม่ทัพฉีเพิ่งจะออกไป เดิมทีพวกเราต้องเดินสวนกัน แต่ข้าเห็นเขาสีหน้าดูเป็นกังวลมาก ข้าจึงหลบเลี่ยง

รอให้ท่านแม่ทัพฉีเดินจากไป ข้าถึงจะเข้าไปหาอวิ๋นจิ่น”

ฉีเฟยอวิ๋นกลับแปลกใจ : “เหตุใดท่านพ่อถึงเดินออกมาจากห้องของอวิ๋นจิ่น?”

ตอนที่เอ่ยนั้นฉีเฟยอวิ๋นได้มองไปทางหนานกงเย่ ซึ่งหนานกงเย่ก็ได้กล่าวด้วยสีหน้าไม่สบายใจว่า : “มองข้าด้วยเหตุใด? ข้าไม่ใช่เทพเซียนนะ?”

ฉีเฟยอวิ๋นหันหน้าไป : “อาอวี่ จงไปจวนท่านแม่ทัพ ไปรับท่านพ่อของข้ามาเดี๋ยวนี้”

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าด้วย”

หนานกงเย่ไม่วางใจมู่เหมียน

ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่อยากต่อรอง จึงออกคำสั่งกับคนอื่น จากนั้นก็เอนกายลงนอน มู่เหมียนเองก็เอนกายลงนอนอีกด้าน ส่วนหนานกงเย่นั่งอ่านหนังสืออยู่ด้านข้างเพียงลำพัง

เมื่อฟ้าสว่างอวิ๋นจิ่นก็ได้ฟื้นขึ้นมา นางคิดว่าตนเองตายไปแล้ว

หลังจากที่ลุกขึ้นมานั่งเห็นฉีเฟยอวิ๋นและมู่เหมียนจึงตกใจไม่น้อย

“พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” อวิ๋นจิ่นตกใจอย่างมาก คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นและมู่เหมียนเกิดเรื่อง

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงด้านข้าง มีอาหารถูกตระเตรียมอยู่บนโต๊ะ มู่เหมียนหิวแล้ว เตรียมจะกิน

เมื่อมู่เหมียนนั่งลง ก็หยิบตะเกียบและกินอาหารก่อน : “หากเจ้าอยากตายก็ไปตายไกล ๆ หน่อย หากเจ้าตายอยู่ในจวนอ๋องเย่ เคยคิดถึงจุดจบของจวนอ๋องเย่บ้างหรือไม่? องค์หญิงใหญ่จะปล่อยจวนอ๋องเย่ไปง่าย ๆ หรือไม่?”

อวิ๋นจิ่นส่ายหน้า : “นายท่านอยู่ ย่อมไม่เป็นอะไร หากข้าตายไป จวนอ๋องเย่จะไม่มีปัญหาแน่นอน”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางอวิ๋นจิ่น แต่กลับเข้าใจ นางไม่อยากแต่งงาน หากจวนอ๋องเย่เกิดเรื่อง คงไม่มีใครยอมสู่ขอนาง

การตายคือทางที่ดีที่สุดแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบตะเกียบคีบผักชิ้นหนึ่งให้หนานกงเย่ : “ท่านอ๋องมีโชควาสนา ที่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับผู้นคนมากมายเพียงนี้เลยนะเพคะ?”

หนานกงเย่ได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป อยู่ไปก็คงไม่มีความหมาย จึงลุกขึ้นและใช้ข้ออ้างขอตัวก่อน : “พวกเจ้ากินกันเถอะ ข้ามีเรื่องต้องไปจัดการ”

หนานกงเย่สวมรองเท้า และเดินจากไป

มู่เหมียนส่ายหน้าด้วยความแปลกใจ : “เจ้าบอกว่าเขาไม่กลัวเมีย นี่ไม่เรียกว่ากลัวเมีย แล้วให้เรียกว่าสิ่งใด?”

แค่คำเดียวก็วิ่งหางจุกก้นยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก นี่มันกลัวเมียชัด ๆ！

ฉีเฟยอวิ๋นขี้เกียจจะสนใจ กินอาหารเช้าต่อไป

อวิ๋นจิ่นลงจากเตียงและเดินมาคุกเข่าให้กับฉีเฟยอวิ๋น

*แตงที่ฝืนเด็ดจากต้น ย่อมไม่หวาน หากฝืนทำสิ่งที่มีเงื่อนไขไม่สมบูรณ์พร้อม ผลลัพธ์ที่ได้จะออกมาไม่ดี