องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 411

ฮูหยินเสนาบดียกน้ำชามาวางลง "ท่านเสนาบดีเป็นกังวลใจเพราะเรื่องอะไรหรือ?"

"ข้าไม่เห็นด้วยกับคำร้องขอของอวิ๋นเจี๋ย แต่เรื่องนี้จักรพรรดิได้ออกคำสั่งแล้ว จึงทำให้เรื่องนี้ไม่มีทางแก้ไขได้อีก

ไปเขตชายแดนก็ดี เขาไปรบที่เขตชายแดนก็เหมือนเป็นเรื่องปกติ ในเมื่อไม่ยอมอยู่รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับข้า เช่นนั้นก็ไปเป็นพี่ชายของเขาก็ดีเช่นกัน อย่างน้อยก็สามารถทำให้พวกเราอยู่อย่างสงบสุข

เพียงแต่ราชครูจวินยังป่วยหนัก เรื่องราวในราชสำนักก็มากมาย หากยังมีเรื่องเช่นนี้ไปอีก ข้าเกรงว่าข้าจะแบกรับไว้ไม่ไหวและเกิดความวุ่นวายขึ้นในที่สุด"

"ท่านเสนาบดีอย่ามัววิตกกังวลอยู่กับเรื่องที่แก้ไขไม่ได้ ข้าเชื่อมั่นในความสามารถของท่านเสนาบดี ทำไมถึงดูถูกตัวเองเกินไปล่ะเจ้าคะ

อีกทั้ง ราชครูจวินก่อเรื่องขึ้นก็เป็นโอกาสของท่านเสนาบดีไม่ใช่หรือ?

หากสามารถรักษาอำนาจและควบคุมไว้ได้ เช่นนั้นจะมีใครสามารถทำอันตรายต่อตำแหน่งของท่านในราชสำนักได้อีกหรือ" ฮูหยินเสนาบดีรู้สึกได้ใจ

คนที่มาวันนี้ล้วนมาเพื่อผลประโยชน์ เพียงเพื่อใช้โอกาสจากตรงนี้ วันคืนที่แสนสุขสบายของจวนเสนาบดีก็จะมาถึง

เสนาบดีมองออกไปด้วยใบหน้าอบอุ่นแต่โกรธเคือง "เจ้าเป็นเพียงผู้หญิง แม้จะมีผมยาวแต่ไม่มีความรู้เอาเสียเลย หากจะบอกว่าเจ้าไม่มีประสบการณ์ความรู้ทางโลกเลยก็คงเป็นเช่นนั้น

เจ้าคิดว่าราชครูจวินเจ็บป่วยจริงๆ หรือ?"

"เช่นนั้นเขา?" ฮูหยินเสนาบดีรู้สึกสงสัย

เสนาบดีถอนหายใจ "ข้ารู้นิสัยของราชครูจวินดี เกรงว่าเขาคงกำลังดูการเปลี่ยนแปลงอยู่ที่เรือนก็เท่านั้น

เขามีลูกเยอะ หากจะตายสักคนสองคนจะเป็นไรไปเสีย?

เขาไม่เหมือนกับพวกเรา เขาส่งลูกหลานเข้าไปอยู่ในวังหลวง เจ้าเห็นว่าเขารู้สึกเสียดายบ้างหรือ เขาก็คิดเพียงแค่โยนหมูป่าหมาป่าออกไปโดยไม่สนใจเลยสักนิด

จักรพรรดิเพียงแค่เห็นแก่ความดีความชอบของเขา ทำไมเขาถึงจะไม่ยอมเสียสละผลประโยชน์เล็กน้อยเพื่อแลกกับผลประโยชน์ที่มากขึ้น?

จวินฉูฉู่เป็นคนที่เขาเลือกเพื่อแต่งงานกับท่านอ๋องตวน ตอนตายก็ตายอย่างน่าอนาถ แต่เขากลับไม่เหลือบมองแม้แต่น้อย

หัวใจของเขาช่างเหี้ยมโหดมากเหลือเกิน!

ข้ากลัวเขาเหลือเกิน!"

"เช่นนั้น......"

"ให้เป็นเช่นนี้ไปก่อนเถอะ เขาก็คือเขา ข้าก็คือข้า หากเขายังยอมให้ข้าได้ ข้าก็จะต่อสู้กับเขาไปเช่นนี้"

เสนาบดีลุกขึ้นเพื่อจะไปพักผ่อน ฮูหยินเสนาบดีกลับรู้สึกไม่ยอม

แค่พลาดโอกาสก็กลัวจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นก็ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน แต่เธอไม่สนใจเรื่องเหล่านี้

เพียงแต่ราชครูจวินติดโรคร้ายเข้า นี่เองที่ทำให้ฉีเฟยอวิ๋นเป็นกังวล

หากหมอหลวงไม่สามารถรักษาให้หายได้ เช่นนั้นก็เชื่อว่าคนอื่นคงไม่สามารถรักษาให้หายได้เช่นกัน และหากเธอไม่ไปดูอาการเสียหน่อย ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ ตอนเช้าฉีเฟยอวิ๋นได้มาส่งท่านแม่ทัพฉีไปออกรบ หลังจากนั้นตอนบ่ายจึงสะพายกล่องยาไปจวนราชครูจวินพร้อมกับอาอวี่

เมื่อมาถึงจวนราชครูจวิน ฉีเฟยอวิ๋นให้อาอวี่ไปเคาะประตู เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นมาจึงรีบให้เธอรอก่อน

จวนราชครูจวินในวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องที่เขตชายแดนขึ้น จวนราชครูจวินก็ตกเป็นสถานที่ที่ทุกคนต่างพากันหวาดกลัว และที่ยังสามารถเข้ามาที่จวนได้ก็มีเพียงไม่กี่คน

พ่อบ้านเข้าไปรายงาน ไม่นานก็ออกมาเชิญฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปข้างใน

ฮูหยินรองของตระกูลจวินออกมาต้อนรับฉีเฟยอวิ๋นด้วยตัวเอง จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงเดินตามเข้าไป

"เชิญพระชายาเย่ข้างในเพคะ ท่านราชครูรออยู่ข้างในแล้ว ที่นี่เป็นที่พักของท่านราชครู คนที่ไม่เกี่ยวข้องและไม่ได้รับอนุญาตจากท่านราชครูจะไม่สามารถเข้าไปได้เพคะ"

"ขอบคุณท่านฮูหยิน" ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับและพาอาอวี่เข้าไปในเรือน

ภายในเรือนมีคนยืนอยู่คนหนึ่ง เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบพาเธอไปที่ห้องของราชครูจวิน

เมื่อเข้าประตูมาก็ได้เห็นว่าราชครูจวินกำลังนอนอยู่บนเตียง ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปดู "ท่านราชครูจวิน ท่านสบายดีหรือไม่"

"กระหม่อมไม่สามารถลุกขึ้นมาต้อนรับได้ แถมยังต้องลำบากให้พระชายาเย่มาเยี่ยมถึงในห้อง กระหม่อมเกรงกลัวเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ"

"ท่านราชครูจวินพูดเกินไปแล้ว ท่านอ๋องติดภารกิจมากมายจึงไม่สามารถมาเยี่ยมได้ ไม่เช่นนั้นเขาก็คงติดตามข้ามาพบท่านราชครู"

แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จักนาง ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับหญิงสาวคนนี้เลย

"เจ้าคือ?" ฉีเฟยอวิ๋นให้เกียรติและมีมารยาทต่อผู้อื่น ชื่อของเธอไม่ใช่ว่าใครที่ไหนจะเรียกก็ได้

จวินซือซือก้าวเข้ามาสองสามก้าวและยิ้ม "ฉีเฟยอวิ๋นท่านกับข้าก็เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก ทำไมถึงไม่รู้จักข้าแล้วหรือ? หรือท่านรู้จักคนมากหน้าจนลืมข้าไปแล้ว หรือว่าท่านเป็นพระชายาไปแล้ว ส่วนข้าเป็นเพียงพระชายาจวิ้น ท่านก็เลยไม่รู้จัก?"

ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ รู้จักกันได้อย่างไร?

"เจ้าเป็นพระชายาจวิ้นของตระกูลใดกันหรือ ทำไมถึงมาอยู่ในจวนราชครูจวินได้?" ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะถามให้ชัดเจน

ขณะนี้ฮูหยินรองก็นำคนเข้ามา เมื่อเห็นว่าจวินซือซือกำลังทำให้ฉีเฟยอวิ๋นลำบากใจจึงได้ทำสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา

"คุณหนูสามกลับมาแล้วหรือ?" ฮูหยินรองรีบเดินเข้ามาตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋นและจวินซือซือ และรีบโค้งคำนับให้กับฉีเฟยอวิ๋น

"คารวะพระชายาเย่เพคะ"

"ลุกขึ้นเถอะฮูหยิน"

ในขณะนี้ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือจวินซือซือ

ไม่แปลกที่พูดจาไม่เกรงอกเกรงใจ ที่แท้ก็โกรธแค้นกัน

"พระชายาเย่อยู่ร่วมรับประทานอาหารด้วยกันเถอะเพคะ หม่อมฉันสั่งให้คนไปจัดเตรียมแล้วเพคะ" ฮูหยินกล่าวอย่างนอบน้อม

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองจวินซือซือและส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก ข้ายังมีธุระ เชิญฮูหยินตามสะดวกเลย"

ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังกลับและเดินจากไป จวินซือซือเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกโกรธ นางหยิบก้อนหินบนพื้นขึ้นมาแล้วโยนไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ป้องกัน แต่อาอวี่กันไว้ได้ อาอวี่กำก้อนหินไว้แน่นและหันกลับมาโยนก้อนหินกลับไป และโดนหน้าผากของจวินซือซืออย่างจังแถมยังเลือดออกอีกด้วย

จวินซือซือเตรียมที่จะก้าวเดินตามไปคิดบัญชี ฮูหยินรองหันกลับไปตบหน้าหนึ่งที "เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อหรือ ส่งคนมาที่นี่แล้วโบยห้าสิบที"

"กล้าดีอย่างไร......" จวินซือซือตะโกนออกมา คนใช้เดินเข้ามาจำนวนหนึ่งแล้วจับจวินซือซือไปโบย