องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 458

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น：“เสี่ยวกั๋วจิ้วรอสักครู่ หม่อมฉันจะไปเรียก”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกไป นางสั่งให้อาอวี่กลับไปที่จวนอ๋องเย่และนำของบางอย่างมา หนานกงเย่งุนงง：“ป่วยจริง ๆ หรือ？”

“ป่วยก็ไม่เป็นไรเพคะ แต่เกรงว่าหม่อมฉันจะรักษาอาการป่วยของเขาไม่ได้ ยังรักษาไม่ได้จึงยากที่จะพูด และเขาก็เป็นคนที่อายุสั้น” หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบ นางก็ไปดูลูก ๆ แม่ทัพฉีกำลังอุ้มอยู่และจะออกไปข้างนอก

ในห้องยังมีอวิ๋นจิ่นอุ้มอยู่อีกหนึ่งคน และกำลังพูดถึงเรื่องนี้กับท่านแม่ทัพฉี

“ท่านแม่ทัพฉี ท่านจะอุ้มพวกเขาออกไปไม่ได้นะเจ้าคะ ข้างนอกอากาศหนาว หากเป็นหวัดจะทำอย่างไร พวกเขายังเด็กมากนะเจ้าคะ？”

“อวิ๋นจิ่นมาแล้วหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้ามา

“นายท่าน” อวิ๋นจิ่นรีบไปคารวะฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นโบกมือเพื่อบอกว่าไม่ต้อง

“ท่านพ่อ ท่านจะออกไปหรือเจ้าคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองทารกน้อย

“พ่อคิดว่าหากพาพวกเขาออกไปแล้ว พวกเขาจะร่าเริง” แม่ทัพฉีอุ้มหลานชายด้วยความปีติยินดี และกล่าวว่าการให้กำเนิดบุตรสาวนั้นไร้ประโยชน์ วันหน้าก็ต้องไปอยู่บ้านสามี และมีโอกาสน้อยมากที่จะได้กลับมาที่บ้าน แต่ตอนนี้ดูเขาสิ มีหลานชายเป็นครอก แม้แต่พระพันปีก็ยังต้องอิจฉา

“เช่นนั้นท่านก็สวมเสื้อผ้าให้พวกเขามากกว่านี้หน่อย” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าวันนี้อากาศดี และนางกับคนอื่น ๆ ก็แตกต่างกัน

แม้ว่าภูมิต้านทานของเด็ก ๆ จะไม่มากนัก แต่การที่อยู่ในห้องก็อาจจะป่วยได้ ดังนั้นควรจะออกไปข้างนอกบ้าง

เมื่อปรับตัวได้แล้วก็จะไม่เป็นไร

“นายท่าน……” อวิ๋นจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“พวกเขาอยู่แต่ในห้อง อากาศไม่ค่อยถ่ายเทและไม่ดีต่อพวกเขามากนัก จึงเป็นการดีที่จะพาพวกเขาออกไปข้างนอกบ้าง อีกอย่างพวกเขาก็ดูแข็งแรงกว่าเด็กคนอื่น ๆ

และยังมีนกบินอยู่บนหลังคา หากไม่เห็นพวกเขาก็คงไม่ยอมไป เช่นนั้นให้พวกเขาออกไปจะดีกว่า”

“สิ่งที่นายท่านกล่าวนั้นสมเหตุสมผล เป็นอวิ๋นจิ่นที่กังวลมากเกินไป” อวิ๋นจิ่นมีวินัยในตนเองมาโดยตลอด และเมื่อรู้ว่าพูดอะไรผิดไปก็จะยอมรับความผิดพลาดของตนเองในทันที

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม：“ไม่เป็นไร ในเมื่อเจ้าใหญ่ออกไปแล้ว เช่นนั้นก็พาพวกเขาออกไปกันเถอะ หงเถา ลี่ว์หลิ่ว พวกเจ้าอุ้มออกไปสองคน”

ฉีเฟยอวิ๋นก็อุ้มออกไปพร้อมกัน และพาลูก ๆ ออกไปรับลม

หลังจากที่ออกไปประตูแล้ว แต่ละคนก็ดูมีร่าเริง ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าห้าไว้ เด็กคนนี้มองดูไปรอบ ๆ ละไม่ค่อยร่าเริงมากนัก ออกจะดูเงียบ ๆ มากไปหน่อย

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง นางเหลือบไปมองรอบ ๆ และกล่าวว่า：“บางทีพวกเขาอาจจะสื่อสารกับนกได้？”

จากนั้นเจ้าห้าก็หันไปมองฉีเฟยอวิ๋น ดวงตาสีดำเข้มของเขาดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่าง

ฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลงและจูบเจ้าห้า：“ทำไมพวกเจ้าถึงได้น่ารักเช่นนี้？”

เจ้าห้ากะพริบตาและหันไปมองนกบนหลังคา นกจ้องมาที่เจ้าห้า แต่ไม่ได้เข้ามาใกล้

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ลูกคนอื่น ๆ และทุกคนต่างก็มองไปที่นก

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นจึงตระหนักได้ว่าในบรรดาลูก ๆ ของนาง มีเพียงคนเดียวที่สามารถสื่อสารกับนกได้ และนกก็กำลังมองหาเขา แต่เนื่องจากมีหลายคน นกจึงไม่รู้ว่าใครคือเจ้านายของพวกมัน ดังนั้นพวกมันจึงมองมามองไปและสังเกตอย่างละเอียด

“พวกมันอยู่ก็ดี มีพวกมันอยู่ แม่จะรู้ได้ว่าพวกเจ้าปลอดภัยดีหรือไม่ ในสถานที่ที่อันตรายแห่งนี้ แม่ไม่ชอบที่สุดเลย

แต่เพียงแค่ได้อยู่กับพวกเจ้า ต่อให้แม่ไม่ชอบก็จะเรียนรู้ที่จะชอบให้ได้

หากท่านพ่อของพวกเจ้าถูกลอบสังหารอีกครั้ง！

แม่ก็คงจะกลัดกลุ้มมาก！”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่หนานกงเย่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

หลังจากที่อุ้มลูก ๆ เดินเล่นอยู่ข้างนอกสักพักแล้วก็กลับเข้าไป

“อย่าดื่มชาในตอนนี้เลยเพคะ พระองค์แตกต่างจากคนอื่น ชาอาจทำให้นิ่วในไตของพระองค์รุนแรงมากขึ้น อีกอย่างน้ำทั้งหมดต้องไหลผ่านไต การน้ำดื่มชาจึงไม่ดี และหากเป็นชาที่เข้มข้นมากก็จะยิ่งไม่ดี ในตอนนี้อย่าดื่มเลยจะดีกว่า หากดีขึ้นเมื่อไหร่ หม่อมฉันจะบอกนะเพคะ

อาอวี่ กล่องยา”

ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง และอาอวี่ก็นำกล่องยามาให้ในทันที ฉีเฟยอวิ๋นเปิดกล่องยาและหยิบหูฟังออกมา นางนั่งลงและกล่าวว่า：“เสี่ยวกั๋วจิ้ว พระองค์ถอดเสื้อคลุมออกด้วยเพคะ”

หวังฮวายอันหน้าแดงและมองไปที่หนานกงเย่：“อ๋องเย่ พระชายาของเจ้าตรวจโรคได้แปลกประหลาดจริง ๆ ต้องให้คนถอดเสื้อผ้าด้วยหรือ？”

“ท่านคิดว่าเต็มใจหรือ ท่านอย่าเอาสถานะมากดดันข้านะ ถอดออกเถอะ ถึงอย่างไรก็ไม่ได้ให้ถอดจนเปลือยเปล่า！” หนานกงเย่เดินไปนั่งอย่างกระวนกระวายใจ และยกขาขึ้นมานั่งไขว้กัน

หวังฮวายอันยังคงหน้าแดง และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อคลุม

หวังฮวายอันเป็นคนขี้อายและมีนิสัยรักความสะอาด การที่จะให้เขาถอดเสื้อผ้านั้นก็ไม่ง่ายเลย

หวังฮวายอันลุกขึ้นยืน เขาถอดออกมาทีละชิ้น ปลดเข็มขัดออกก่อน แล้วค่อยถอดเสื้อคลุมออกมาวางไว้ข้าง ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นเห็นแล้วก็เมื่อยและเกือบจะไล่คนออกไป ในโลกมีคนแบบนี้ได้อย่างไร ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร

แค่ถอดเสื้อผ้าออก มันควรจะเหมือนกับหนานกงเย่ที่ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็วและง่ายดาย

เป็นอย่างในตอนนี้ ใช่ผู้ชายหรือ？

ในที่สุดก็ถอดออกแล้ว หวังฮวายอันรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและนั่งลง และยื่นมือให้ฉีเฟยอวิ๋นนด้วยท่าทางที่หยิ่งนศักดิ์ศรี：“ตรวจดูเถอะ！”

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง ทำอย่างกับว่านางจะฆ่า？

“ไม่ใช่ตรงนี่ พระองค์นั่งเฉย ๆ นะเพคะ” ในขณะที่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็วางหัวฟังลงบนหน้าอกของหวังฮวายอัน และตั้งใจฟังเสียงการเต้นของหัวใจหวังฮวายอัน

สีหน้าของหวังฮวายอันดูตกใจ และกลัวจนไม่กล้าขยับ ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ ไม่เคลื่อนไหว และจ้องไปที่หน้าผากของฉีเฟยอวิ๋น