อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 482

"ยาระบาย"

ยาระบายนี้ เมื่อสองวันก่อนหยุนหว่านหนิงเพิ่งจะเอาให้เขา เพื่อให้เขาเอาไปป้อนให้กับเสวียนซันเซียนเซิง......

หรูโม่: "....."

“แต่เสี่ยวเตี้ยนเซี่ย เมื่อครู่ท่านเพิ่งจะพูดว่าช่วยชีวิตคน ดีกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้นไม่ใช่รึ?”

เดิมทีเขาคิดว่า พอได้เห็นหยุนเจิ้นซงที่มีสภาพน่าเอนจอนาจขนาดนี้ หยวนเป่าคงจะลงมือกับเขาไม่ลงแน่แล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยของเขา เห็นคนตกบ่อยังอุตส่าห์โยนหินซ้ำเติม ด้วยการวางยาระบายเขาอีกอย่างนั้นหรือเนี่ย?

"ใช่แล้ว!"

หยวนเป่าทำสีหน้าไร้เดียงสา

เมื่อได้ยินเสียงครางอู้อี้ในลำคอของหยุนเจิ้นซง เขาก็พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ในเมื่อยาผงคันเข้าสู่ร่างกายแล้ว ก็สมควรต้องขับออกมาให้หมด!"

“ใช้ยาระบายจะไม่ยิ่งเร็วกว่าหรือ?”

"นี่ก็.……"

หรูโม่ถึงกับไม่มีเหตุผลที่จะยกขึ้นมาหักล้างได้!

"มีเหตุผลมาก"

เขามองไปที่หยวนเป่า พยักหน้าพลางยกนิ้วให้

สมแล้วที่เป็นเสี่ยวเตี้ยนเซี่ยของเขา สมแล้วที่เป็นลูกของเจ้านายกับพระชายา.....

โหดใช้ได้เลยทีเดียว!

ปากนี้ก็พูดเรื่องไร้สาระได้น่าฟังนัก เขารู้สึกชื่นชมไม่น้อย!

หรูโม่รับยาระบายมา ถามว่า “นี่ต้องทำอย่างไรรึ?”

หยวนเป่าท้าวคาง พูดด้วยรอยยิ้มเริงร่าว่า "รออีกเดี๋ยวพอหมอมา จะต้องสั่งยาให้ตาอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าก็แค่ใส่ยาระบายนี้ลงไปในยาเหล่านั้นก็พอ"

"มันต้องช่วยเขาขับไล่ยาผงคันออกจากร่างกายได้อย่างรวดเร็วแน่!"

หรูโม่ถึงกับกุมหน้าผาก

ทั้งอาเจียนทั้งท้องเสีย ไม่เท่ากับช่วยให้ยาออกฤทธิ์เร็วขึ้น ขับไล่ยาผงคันออกจากร่างกายได้เร็วที่สุดหรอกหรือ?

"ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของท่านแม่หรือเปล่า แต่เดา ๆ ดูแล้วก็น่าจะเป็นนางอยู่แปดเก้าส่วนแหล่ะ.....ข้าในฐานะลูกชาย ย่อมต้องช่วยท่านแม่เก็บกวาดเรื่องยุ่งยากที่จะตามมา"

หยวนเป่าส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ท่าทางเหมือนเด็กแก่แดดที่โตเกินวัยคนหนึ่ง

ขณะที่พูดอยู่ คนรับใช้ก็รีบนำท่านหมอเข้าไปข้างในอย่างร้อนรน

หยุนเจิ้นซงในเวลานี้ ไม่หลงเหลือสภาพแล้ว

แม้แต่หมอตอนที่หมอได้เห็น ก็ยังตื่นตกใจแทบแย่

"แม่จ้าวโว้ย!"

ใบหน้าของหมอยับย่นจนมากองรวมกันเป็นกระจุก รีบตรวจอาการให้หยุนเจิ้นซงทันที

แต่ผ่านไปนานแล้วก็ยังหาสาเหตุไม่พบ ภายใต้การตั้งคำถามแบบซ้ำแล้วซ้ำเล่าของนางเฉิน เขาก็ทำได้แค่เกาหัวแล้วพูดว่า "คือ ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหยุนกั๋วกง"

“ข้าจะสั่งยาบรรเทาอาการคันให้ก่อนแล้วกัน!”

"ไอ้หมอกำมะลอเอ๊ย! เรียกเจ้ามาจะมีประโยชน์อะไรเนี่ย!"

นางเฉินด่ากราด "ยังไม่รีบสั่งยาอีก!"

หมอเขียนใบสั่งยาด้วยอาการมือไม้สั่น จากนั้นก็สั่งให้นางเฉินใช้เชือกมัดหยุนเจิ้นซงเอาไว้

เพื่อไม่ให้เขาเกาตัวเองต่อ จนเป็นแผลถลอกปอกเปิกไปทั้งตัว.....

ผ่านไปไม่นาน คนรับใช้ก็ยกถ้วยยาที่ต้มเสร็จแล้วมาให้

หรูโม่แอบใส่ยาเสร็จก็รีบถอยออกไป กลับไปอยู่ข้าง ๆ หยวนเป่าอีกครั้ง

เมื่อพบกับสายตาเปี่ยมความสงสัยที่จ้องมองมา เขาก็ทำมือเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไปให้

ทั้งสองคนก้มหน้าลงมองดูเหตุการณ์อีกครั้ง

หยุนเจิ้นซงถูกมัดแน่นเป็นก้อนบ๊ะจ่าง ถูกหามไปวางไว้บนเตียง แต่เขาก็ยังมีสภาพเหมือนผีดิบตัวหนึ่ง ตัวสั่นเทิ้มเป็นครั้งคราว ปากก็ร้องครวญครางด้วยความทรมาน

นางเฉินถือยาต้มไว้ในมือ นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความรู้สึกปวดใจ

“นายท่าน ได้เวลาดื่มยาแล้ว!”

นางตักยาขึ้นมาหนึ่งช้อน แล้วยื่นไปที่จ่อที่ปากของหยุนเจิ้นซง

แต่เหมือนว่าหยุนเจิ้นซงจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขาเกิดมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา จึงดิ้นรนแบบต่อให้ถูกตีตายก็ไม่ยอมดื่มยา

ด้วยความจนใจ นางเฉินจึงสั่งให้คนรับใช้บังคับเปิดปากของหยุนเจิ้นซง

ท่ามกลางการต่อต้านทุกวิถีทาง ยานั้นก็ค่อย ๆ ถูกกรอกใส่ปากไปทีละช้อน ๆ

ยาระบายตัวนี้ของหยวนเป่า ประสิทธิภาพไม่ธรรมดา

เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา ยาก็เริ่มออกฤทธิ์.... แต่จนใจที่หยุนเจิ้นซงถูกมัดจนแน่น บวกกับเพราะกลัวว่าเขาจะกัดลิ้นตัวเอง ปากจึงถูกยัดผ้าเช็ดหน้าเข้าไปด้วยอีกผืน

ดังนั้น ต่อให้หยุนเจิ้นซงอยากตะโกน เขาก็ตะโกนออกมาไม่ได้

ปากของเขาส่งเสียงร้องดัง "อื้อ ๆ "ไม่หยุด ดึงดูดความสนใจของนางเฉิน

“นายท่าน เป็นอะไรไปเจ้าคะ?”

ไม่ใช่แค่ฉี่รดที่นอนด้วย แต่นี่มัน....มันคือ "อึรดบนที่นอน"เลยต่างหาก!

นางเฉินกรีดร้องเสียงแหลม รีบผุดลุกขึ้นยืน

แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว หยุนเจิ้นซงที่ร้อง "อื้อ ๆ " อยู่เป็นนาน ในที่สุดก็อาเจียนออกมาอย่างหนัก!

"โอ๊ก!"

ของเหลวอันน่ากลัวนั้น ถูกพ่นออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้า! ! !

"ค่อยโล่งหน่อย"

หยุนเจิ้นซงนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงในสภาพเหงื่อแตกเต็มหน้า ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ราวกับว่าทุกสิ่งที่สะสมอยู่ในร่างกายได้รับการระบายออก ร่างกายพลันผ่อนคลายลงมาก

เขาไม่มีความรู้สึกละอายในภายหลังเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าเขาที่อายุปูนนี้แล้ว จะถูกพบว่าฉี่รดที่นอนต่อหน้านางเฉิน

ตรงกันข้าม เขากลับดูสีหน้าผ่อนคลายมาก

"อ๊าย.……"

นางเฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป ส่งเสียงกรีดร้องแล้ววิ่งออกนอกประตูไปทันที!

หยวนเป่าที่อยู่บนหลังคา ขมวดคิ้วนิ่วหน้าจนใบหน้าดวงน้อย ๆ ย่นยู่มารวมกันเป็นก้อน "แม่จ๋าช่วยลูกด้วย! ลูกตกใจแทบตายแล้ว! นี่มันเท่ากับทิ้งเงาดำในจิตใจให้กันชัด ๆ นี่ต้องกลายเป็นเงาดำในจิตใจไปชั่วชีวิตแน่แล้ว!"

หรูโม่รีบยื่นมือไปปิดตาของเขา สองคนนายบ่าวพากันหันหลังกลับไปเงียบ ๆ

“เสี่ยวเตี้ยนเซี่ย จะกลับจวนตอนนี้เลยหรือไม่?”

หยวนเป่าพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

เดิมทีเขาแค่อยากจะเย้าแหย่ตาที่น่ารำคาญคนนี้เฉย ๆ แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้....

หลังจากที่เขาสวดมนต์แผ่เมตตาให้เขาในใจเสร็จ ก็กลับจวนอ๋องหมิงพร้อมกับหรูโม่

ภายในห้องโถงใหญ่

หยุนธิงธิงจับมือหยุนหว่านหนิง ยอมรับความผิดทั้งน้ำตา "พี่หญิงใหญ่ ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า! ข้าถูกความรักของพ่อจอมปลอมบังตา ถึงได้มาเกลี้ยกล่อมพี่หญิงใหญ่ให้ละวางความแค้นในอดีต แล้วจับมือกันสร้างสันติภาพกับพ่อ"

“ล้วนเป็นความผิดของข้าเอง เป็นเพราะข้ามันโง่เกินไป!”

หยุนหว่านหนิงกำลังจะอ้าปากพูด หยวนเป่าก็พุ่งเข้ามา "ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะถามท่าน!"

เขาเดินตรงไปข้าง ๆ หยุนหว่านหนิงอย่างรวดเร็ว ผลักมือของหยุนธิงธิงออกไป แล้วจับมือของหยุนหว่านหนิง "แม่ต้องตอบมาด้วยความสัตย์! สารภาพตามความจริง โทษหนักจะได้เป็นเบา!"

เด็กน้อยพูดด้วยท่าทางราวผู้ปฏิบัติตนตามครรลองคลองธรรม สีหน้าจริงจังจนใครก็แย้งไม่ได้

หยุนหว่านหนิง: "......มันเรื่องอะไรกัน?"