อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 516

หมอหลวงเหอตกใจเสียจนมิอาจเปล่งเสียงอุทานได้ออกมาได้

หยุนหว่านหนิงตั้งใจจะหลบหลีก แต่ด้านหลังของนางมีตู้ยา มุมที่นางยืนแคบมากจนมิอาจหลีกเลี่ยงไปทางใดได้

เมื่อครู่ ตอนที่หยุนหว่านหนิงสนทนากับหมอหลวงเหอ หรูโม่ได้ซ่อนกายอยู่ใกล้ๆ บัดนี้เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงพบเข้ากับอันตราย เขาจึงได้ปรากฏตัวเพื่อปกป้องเจ้านายทันที

เพียงแต่ว่าทิศทางของบันไดไม้ไผ่นั้นดูผิดทาง เข้าไปขวางทางเขา

หากเขาต้องการเข้าไปช่วยหยุนหว่านหนิง หมอหลวงเหอก็จะตกจากบันไดไม้นี้อย่างแน่นอน

เขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัส หรือไม่ก็อาจจะตาย

แต่หากเข้าไปช่วยเหลือหมอหลวงเหอ หยุนหว่านหนิงจะได้รับบาดเจ็บจากการถูกบันไดไม้ไผ่นี้มากระแทก

อาจจะบาดเจ็บสาหัส หรือตายได้เช่นกัน......

บัดนี้หรูโม่มิมีอะไรต้องกังวลใจอีกแล้ว เขาเข้าไปช่วยพระชายาของตนโดยมิลังเล

หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับพระชายาละก็ เขาคงต้องชดใช้ด้วยความตายเท่านั้น

คราก่อน องค์ชายน้อยได้ประสบอุบัติเหตุมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขาจะมิยอมให้พระชายาเกิดเรื่องใดขึ้นอีกเด็ดขาด

ด้วยเหตุนี้เองหรูโม่จึงได้คว้าบันไดไม้แล้วดึงกลับมาอย่างแรง หมอหลวงเหอที่จับบันไดไม้เอาไว้แน่นราวกับหมีโคอาล่าเกาะกิ่งไม้ ก็ล้มเอนไปที่ด้านหลังอย่างแรง

บัดนี้ หมอหลวงเหอที่กำลังอยู่ในท่ามกลางความงุนงงก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างโหยหวน

บันไดหมุนเปลี่ยนทิศแล้วล้มลง หมอหลวงเหอที่อยู่บนบันไดนั้นก็ล้มลงสู่พื้นกระแทกอย่างแรง

หยุนหว่านหนิงได้ยินเสียงดัง “ปึง!” ตู้ยาจำนวนมิน้อยพลิกคว่ำ หมอหลวงเหอนอนอยู่บนพื้นมิขยับเขยื้อน

ใต้ร่างของเขาเลือดกระจัดกระจายนองอย่างรวดเร็ว

“พระชายา ทรงเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ?”

หรูโม่เอ่ยถามด้วยความประหม่า

“ข้ามิเป็นไร”

หยุนหว่านหนิงมองไปยังเลือดบนร่างกายของหมอหลวงเหอ แววตาของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วรีบก้าวไปเพื่อตรวจดู

ด้านหลังศีรษะของหมอหลวงเหอกระแทกอย่างแรง มีรอยร้าวหลายแห่งบนร่างกายของเขา อาการบาดเจ็บที่มองเห็นด้วยตาเปล่ามีมากมิต่ำกว่าสามแห่ง มิรู้ว่าบริเวณอื่นๆ เกิดปัญหาใดขึ้นด้วยหรือไม่

หยุนหว่านหนิงยื่นมือออกไปสัมผัสบริเวณจมูกของเขา ลมหายใจรวยริน ชีพจรก็อ่อนมาก

“พระชายาขอรับ เขา......”

“เจ้าจงไปตรวจดูบันไดไม้นั้น ส่วนข้าจะช่วยเขาเอง”

โชคดีเหลือเกินที่นี่คือโรงหมอหลวง มียาทุกอย่างครบครัน

หยุนหว่านหนิงช่วยเขาหยุดเลือด จากนั้นจึงเริ่มการรักษา

หรูโม่ทำการตรวจสอบบันไดไม้ไผ่ด้วยความละเอียดถี่ถ้วน

ในมิช้าหรูโม่ก็กลับมารายงาน เขานำสิ่งของในมือยื่นออกไปกล่าวว่า “พระชายาขอรับ เมื่อครู่การที่ไม้ไผ่หักและล้มลงมานั้นมิใช่เรื่องบังเอิญ ข้าน้อยพบกับสิ่งนี้”

มันเป็นแผ่นดาบที่แหลมคมมาก

และเห็นได้ชัดว่าขาบันไดข้างหนึ่งถูกตัดออกอย่างแน่นอน

มิน่าเล่า เมื่อสักครู่จึงได้ยินเสียงดัง “แก๊ก” มิแปลกใจเลยที่จู่ๆ บันไดก็ล้มลงมา

มิรู้ว่าเป็นใครกันลงมือได้โหดเหี้ยมเช่นนี้

สามารถใช้ใบมีดตัดขาบันไดข้างหนึ่งให้ขาดได้ ภายใต้สายตาของหยุนหว่านหนิงและหรูโม่ โดยที่ทั้งสองมิทันรู้ตัว

ช่างมีฝีมือสูงส่งนัก

หรูโม่มองไปทางประตูด้วยความระมัดระวัง

สนธยาปกคลุมภายนอกด้วยความเงียบงันไร้ซึ่งเสียงใด

เขากำลังปกป้องหยุนหว่านหนิงอยู่ สายตาก็มองไปทางหมอหลวงเหอที่หมดสตินอนอยู่บนพื้นท่าทางดูเครียดเล็กน้อย “พระชายาขอรับให้จัดการอย่างไรกับหมอหลวงเหอ?”

“เก็บเอาไว้ก่อน”

หลังจากที่หยุนหว่านหนิงใส่ยาให้กับหมอหลวงเหอเรียบร้อยแล้ว นางก็มองไปทางหน้าปากประตูด้วยความระมัดระวังเช่นกัน

เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในคืนนี้ เพียงพอแล้วที่จะบ่งบอกว่ามีคนแอบมองพฤติกรรมของนางอยู่

หากว่านางมิได้พาหรูโม่เข้าวังด้วย คืนนี้นางคงจะลำบากแย่

หยุนหว่านหนิงอดมิได้ที่จะรู้สึกว่าตนโชคดีเหลือเกินที่โม่เยว่คิดเผื่อนางในทุกๆ ด้านอย่างรอบคอบ

“พระชายาขอรับ เป็นเพราะข้าน้อยดูแลได้มิดี”

หรูโม่ทำการโทษตนเอง “ทั้งที่มีคนอื่นปรากฏกายขึ้น แต่ข้าน้อยกลับมิรู้สึกเลย ทั้งยังเกือบทำให้พระชายาต้องเกิดเรื่องใหญ่โตขึ้นมา”

“เรื่องนี้จะโทษเจ้าก็มิได้หรอก แม้แต่เจ้าก็ยังมิทันสังเกตเห็นการปรากฏตัวของคนผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าทักษะของเขามิต่ำต้อย อาจจะเก่งกว่าเจ้าหรืออาจจะไล่เลี่ยกับเจ้า”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วเข้าหากัน

เมื่อครู่นางได้แต่จับจ้องมองไปยังหมอหลวงเหอ ด้วยเกรงว่าเขาจะตุกติก

ด้วยเหตุนี้เอง นางจึงมิทันได้สังเกต

เนื่องจากนางค่อนข้างที่จะไว้วางใจผู้ที่นางเชื่อใจเสมอ

“เช่นนั้นก็อย่าให้เขารู้”

แววตาของหยุนหว่านหนิงดูจริงจัง “อย่างน้อยในคืนนี้ช่วยเก็บเป็นความลับต่อเขาก่อน เช้าวันพรุ่งนี้หากข้ายังมิเดินทางกลับจวน ค่อยนำเรื่องนี้ไปบอกให้เขารับรู้ก็ยังมิสาย”

“แต่ว่าพระชายาขอรับ......”

ดูเหมือนหรูโม่อยากจะเอ่ยบางอย่างออกมาอีก แต่ถูกหยุนหว่านหนิงพูดตัดขึ้นอย่างไร้อารมณ์ว่า “เอาตามนี้!”

บัดนี้โม่เยว่ได้รับบาดเจ็บ โม่ฮั่นอี่ว์ก็พบกับความยุ่งยาก โจวหยิงหยิงตั้งครรภ์ และนางก็ถูกจับมาวางอยู่ในกระดานหมากนี้

หากจะปล่อยให้ถูกอีกฝ่ายบงการเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ บางทีอาจจะถูกโจมตีอย่างหนักโดยศัตรู......

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สู้นางจู่โจมทำลายฉากเหล่านี้ที่วางแผนไว้มิดีกว่าหรือ

ตราบใดที่นางมิเดินไปตามไพ่ ก็จะมิมีใครมาวางแผนชีวิตนางได้

เมื่อเห็นว่านางได้ตัดสินใจเเล้ว หรูโม่รู้ดีว่านายหญิงของตนเป็นคนนิสัยเช่นไร เรื่องใดที่นางตัดสินใจแล้วต่อให้ใช้วัวสัก 9 ตัวก็มิอาจดึงกลับไปได้

ด้วยเหตุนี้เอง หรูโม่จึงจำใจกัดฟันเดินจากไป

ซูปิ่งซ่านขมวดคิ้วมองไปทางหยุนหว่านหนิง “พระชายาหมิงพ่ะย่ะค่ะ ท่านกำลังทำสิ่งใด?”

“ซูกงกง บัดนี้เสด็จพ่อทรงบรรทมแล้วหรือไม่”

หยุนหว่านหนิงถามกลับ

ซูปิ่งซ่านตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ยังพ่ะย่ะค่ะ เดิมทีฝ่าบาทจะเข้าบรรทมแล้ว แต่จู่ๆ ได้รับจดหมายลึกลับฉบับนั้น คาดว่าฝ่าบาทคงจะรอให้กระหม่อมกลับไปรายงานที่ห้องบรรทม”

“ดียิ่งนัก ในเมื่อเป็นเช่นนี้จงพาข้ากลับไปที่ห้องบรรทมเพื่อเข้าเฝ้าเสด็จพ่อด้วยเถิด”

หยุนหว่านหนิงยิ้มขึ้นเล็กน้อย

คิ้วของซูปิ่งซ่านขมวดแน่นขึ้น “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ท่านต้องการเข้าพบฝ่าบาทบัดนี้หรือ?”

“ถูกต้องแล้ว”

หยุนหว่านหนิงมองไปทางหมอหลวงเหอที่นอนอยู่บนพื้นมิได้สติ “ต้องรบกวนซูกงกงพาหมอหลวงเหอไปพบเสด็จพ่อด้วย”

ซูปิ่งซ่านเกาศีรษะของตน

เขาพบว่าบัดนี้เขามิรู้เลยว่าแม่นางน้อยผู้นี้คิดทำอะไรกันแน่

ซูปิ่งซ่านเอ่ยเตือนด้วยความระมัดระวังว่า “แต่ว่าพระชายา ค่ำคืนนี้สถานการณ์ดูมิดีกับท่านนัก หากบัดนี้จะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เกรงว่าฝ่าบาทอาจกริ้วได้”

“ข้ามิเกรงว่าเสด็จพ่อจะกริ้ว ข้าเกรงแต่เสด็จพ่อจะมิกริ้ว”

หยุนหว่านหนิงยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย