อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 540

เห็นท่าทีตื่นเต้นของหรูอวี้ ได้ยินเขาพูดขึ้นเพียงว่า เกิดเรื่องกับเสี่ยวเตี้ยนเซี่ย หยุนหว่านหนิงเข่าอ่อนลงทันที

“เกิดอะไรขึ้น”

มือทั้งคู่ของนางคว้าจับประตูเหล็กไว้แน่น ดวงตาทั้งคู่จับจ้องมองหรูอวี้

โม่เฟยเฟยก็ตกใจจนอ่อนแรงไปทั้งตัว รับคว้าจับประตูเหล็กด้านนอกไว้ทันที

ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ร้องห่มร้องไห้ถามขึ้นว่า “หรูอวี้ เกิดอะไรขึ้นกับหยวนเป่าหรือ? เจ้ารีบพูดมา”

“พระชายา องค์หญิงเก้า พวกเจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจ เสี่ยวเตี้ยนเซี่ยถูกลอบทำร้าย.....”

หรูอวี้ยังพูดไม่จบ โม่เฟยเฟยเบิกตาโต ทั้งร่างกายอ่อนแรงล้มกองลงบนพื้น

“เฟยเฟย”

หยุนหว่านหนิงตะโกนพูดขึ้นว่า “ผู้คุม เปิดประตู”

ผู้คุมรีบวิ่งมาเปิดประตู หยุนหว่านหนิงกับหรูอวี้รีบพาโม่เฟยเฟยมานอนบนเตียงในคุก แล้วค่อยกดรอยบุ๋มตรงกลางเหนือริมฝีปากบน

ได้ยินว่าหยวนเป่าถูกลอบฆ่า โม่ฮั่นอี่ว์ก็จับประตูเหล็กไว้อย่างตื่นเต้น

เห็นโม่เฟยเฟยก็เข้าไปอยู่ในคุกแล้ว เขาถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “คราวนี้คุกหลวงยิ่งคึกคักแล้ว”

“หื้อๆ หรูอวี้”

โม่เฟยเฟยฟื้นตื่นขึ้นมา คว้าจับมือหยุนหว่านหนิงไว้ มองดูหรูอวี้ทั้งน้ำตา พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเป่าถูกลอบฆ่า? ใคร ใครกล้าลอบฆ่าหลานชายของข้า”

“มือสังหารคนไหนกัน ข้าจะฆ่าสับร่างมันเป็นหมื่นชิ้นด้วยตนเอง”

หรูอวี้ “……”

หยุนหว่านหนิง “……”

เหมือนนางมากกว่าที่เป็นแม่ของหยวนเป่า?

โม่เฟยเฟยที่เป็นอาคนนี้ ร้อนใจยิ่งกว่านางที่เป็นแม่เสียอีก

“เฟยเฟย ใจเย็นๆ”

หยุนหว่านหนิงไอเบาๆหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเป็นแบบนี้ ทำให้ข้าที่เป็นแม่ไร้ค่ามาก ได้ยินว่าลูกชายถูกฆ่าก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร คนอื่นจะเข้าใจผิดคิดว่าข้าเป็นแม่เลี้ยง”

“เดิมเจ้าก็เป็นแม่เลี้ยงอยู่แล้ว หยวนเป่าถูกลอบฆ่าเจ้าก็ไม่เสียใจเลย ไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด หื้อๆ หื้อๆ”

โม่เฟยเฟยร้องห่มร้องไห้น้ำตานอง

นางเช็ดขี้มูกอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเป่าที่น่าสงสารของข้า”

หรูอวี้ค่อยเกาหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์หญิงเก้า เสี่ยวเตี้ยนเซี่ยไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไร”

โม่เฟยเฟยหยุดร้องไห้

นางนิ่งอึ้งมองดูหรูอวี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อไม่เป็นไร เจ้ากลับวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกว่าเกิดเรื่องกับหยวนเป่า เจ้าคิดอะไรอยู่? ตั้งใจจะทำให้ข้าตกใจตายหรือ? หื้อๆ หื้อๆ......”

หรูอวี้ปาดเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ล้วนเป็นความผิดข้า”

เขาไม่อยากถกเถียงกับโม่เฟยเฟย จึงพูดกับหยุนหว่านหนิงว่า “พระชายา”

“เสี่ยวเตี้ยนเซี่ยถูกลอบฆ่าในตำหนักสิงกง แต่มีเสวียนซันเซียนเซิงคอยปกป้อง จึงปลอดภัยดี”

หยุนหว่านหนิงรู้แต่แรกแล้วว่า เสวียนซันเซียนเซิงคอยปกป้องหยวนเป่าไว้

แต่ในฐานะที่เป็นแม่ เมื่อกี้ได้ยินหรูอวี้พูดว่าเกิดเรื่องกับหยวนเป่าอย่างหน้าตาตื่น....ในหัวสมองของนางว่างเปล่า ร่างกายอ่อนแรงลง

เมื่อได้สติกลับมา ค่อยคิดขึ้นมาได้ว่ามีเสวียนซันเซียนเซิงอยู่ที่ตำหนักสิงกง

ตอนนั้นนางใช้ขนมกองโต เพื่อติดสินบนเสวียนซันเซียนเซิง

มีเขาอยู่ แล้วยังสามารถเกิดเรื่องกับหยวนเป่า.....

เขาที่เป็นเหล่าเสินเซียน ก็ไม่ต้องเป็นแล้ว

ดังนั้นหยุนหว่านหนิงจึงได้สติขึ้นมาทันที

นางรู้ว่ามีเสวียนซันเซียนเซิงคอยปกป้องหยวนเป่า แต่โม่เฟยเฟยไม่รู้

นางร้องห่มร้องไห้ ได้ยินว่าหยวนเป่าไม่เป็นไร ค่อยยกมือปิดหน้าอย่างหวาดกลัว แล้วร้องไห้ขึ้นมาอีก พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้เจ็ด เรารีบรับหยวนเป่ากลับมาเถอะ”

“ทิ้งเขาไว้ที่ตำหนักสิงกง ข้าไม่วางใจ”

นางร้องไห้จนเสียงแหบ เห็นได้ชัดว่ารักและเอ็นดูหยวนเป่าจริงๆ

หยุนหว่านหนิงซาบซึ้งใจ ตบบ่านางเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน

“หรูอวี้ เจ้าเล่าความจริงมาว่าเกิดอะไรขึ้น”

สีหน้าหรูอวี้ตื่นเต้น

หยุนหว่านหนิง พูดขึ้นว่า “......ข้าว่าเจ้าล้มเลิกความคิดนี้เถอะ”

“ทำไม?”

“เพราะเจ้าไม่มีคุณสมบัติ”

หยุนหว่านหนิงพูดบั่นทอนกำลังใจเขาอย่างไม่ไว้หน้า

แต่ก็ไม่ใช่เป็นการพูดบั่นทอนกำลังใจเสียทั้งหมด แต่เป็นการพูดตามความจริง

อยากเป็นลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิง ชั่วชีวิตนี้หรูอวี้คงทำได้เพียงคิด เงื่อนไขการรับลูกศิษย์ของเขาเป็นยังไง ดูซ่งจื่ออวี๋ก็รู้

ซ่งจื่ออวี๋ดุจดั่งเทพบนสรวงสรรค์ ผ่องแผ้ว สุขุมสูงศักดิ์

ส่วนหรูอวี้.....

หยุนหว่านหนิงมองพิจารณาดูเขาจากบนลงล่าง แล้วพูดด้วยสีหน้ารังเกียจว่า “ในเมื่อหยวนเป่าไม่เป็นไร โม่เยว่คงไม่ได้ให้เจ้ามาบอกข้ามั้ง?”

“ทำไมเจ้ายังจะดั้นด้นเอาเรื่องนี้มาบอกข้า?”

ไม่ว่าหยวนเป่าจะเป็นอะไรไหม ต่อให้โม่เยว่บาดเจ็บสาหัส ก็จะต้องไปช่วยลูกชายด้วยตนเองแน่

และจะไม่มาบอกหยุนหว่านหนิง ให้นางไม่สบายใจ

ยิ่งไปกว่านั้น หยวนเป่าไม่เป็นอะไรเลย

หยุนหว่านหนิงเข้าใจโม่เยว่เป็นอย่างดี

เมื่อคืนหยวนเป่าถูกลอบทำร้าย นักฆ่าพวกนั้นไม่สามารถเข้าไปในตำหนักสิงกงด้วยซ้ำ....หรูเยียนส่งข่าวกลับมา โม่เยว่รู้เรื่องนี้แล้วก็จะต้องสั่งให้พวกเขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ใครก็ห้ามบอกหยุนหว่านหนิง

นางจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงหยวนเป่า

แต่หรูอวี้สารเลวคนนี้ กลับวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกนางถึงในคุก

จุดประสงค์ของเขาคืออะไร หยุนหว่านหนิงไม่ต้องคิดก็รู้

โม่เฟยเฟยที่อยู่ด้านข้างฟังอยู่อย่างไม่เข้าใจ

นางหยุดร้องไห้ ถามขึ้นมาอย่างสงสัยแล้วไม่เข้าใจว่า “พี่สะใภ้เจ็ด หรูอวี้มีจุดประสงค์อะไร?”