โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 203

อันหรันรู้สึกคับอยู่ในอก เธอรีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งเอ่ยขึ้น : "เปล่านะคะ ไม่ใช่นะ คุณชายฮั่ว ฉัน... "

อันหรันเอ่ยขึ้นอย่างติดๆขัดๆ เธอรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นสายตาของฮั่วเทียนหลันที่จ้องมองมา และท่าทางที่คล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของเขานั้น ทำให้เธอก้มหน้าลงไปในที่สุด

ครั้งนี้เธอรวบรวมสติและสมาธิ เพิ่มความระมัดระวังไม่วอกแวกจนจบเพลงเต้นรำ

หลังจากเพลงเต้นรำจบลงแล้ว ก็มีเวลาให้พักหายใจอยู่สองสามนาที อันหรันจึงรีบเดินออกไปหยิบน้ำผลไม้มาดื่ม

การเต้นรำเพียงเวลาสั้นๆ กลับทำให้เธอประหม่าจนเหงื่อไหลและมีความรู้สึกขาดน้ำ

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับมองไปทางที่อันหรันเดินออกไป

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้หรือไงว่าต้องเดินออกจากฟลอร์เต้นรำพร้อมกันกับเขา

เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง เธอถึงได้วิ่งหนีออกไปก่อนเช่นนั้น

และแล้วเวลาพักเพียงไม่กี่นาทีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เสียงเพลงเต้นรำอันไพเราะเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง

อันหรันรีบวางแก้วในมือลง ก่อนจะเดินกลับไปยังฟลอร์เต้นรำ

แต่พอเดินไปถึงด้านข้างของฟลอร์เต้นรำ กลับมองเห็นฮั่วเทียนหลันกำลังโอบเอวของฉวนฉีเหลียนอยู่ ทั้งสองคนออกสเต็ปการเต้นด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความรักใคร่

ทำให้การปรากฏตัวของอันหรันในตอนนี้กลับกลายเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันที

เธอปกปิดความรู้สึกที่ดูเหมือนถูกทอดทิ้งเอาไว้ในใจ ก่อนจะหันกลับเตรียมเดินออกไปหามุมสักมุมให้ตัวเองได้นั่งพัก

แต่ในขณะที่เธอหันหลังกลับนั้น เธอไม่ทันระวังจนกระแทกเข้ากับหน้าอกของผู้ชายคนหนึ่ง

และฮั่วเทียนหลันที่มองมา ก็บังเอิญเห็นฉากที่เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าหยูซิงเหวินพอดี

ทำให้ฮั่วเทียนหลันที่เดิมทีคิดอยากจะแกล้งอันหรันนั้น มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาในทันที

อันหรันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่คุ้นตา สักพักร่างกายเธอถึงตอบสนองกลับมา

หยูซิงเหวิน ทำไมถึงเป็นเขาได้ล่ะ

"ดูเหมือนว่าคุณชายฮั่วจะมีคู่เต้นรำแล้ว ถ้าเช่นนั้นคุณหญิงอันสนใจจะเต้นรำกับผมไหมครับ"

เมื่อถูกหยูซิงเหวินเชื้อเชิญ อันหรันก็กวาดสายตามองไปทั่วทิศ

หยูซิงเหวินรู้ว่าอันหรันกำลังคิดอะไร เขาจึงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย : "หลานหลานไม่ได้มาด้วยหรอก เธอไม่ค่อยสบายก็เลยนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านน่ะ"

อันหรันตอบรับเพียงสั้นๆ เธอรู้ดี..

คำว่าไม่ค่อยสบายนี้ จริงๆแล้วเหตุผลหลักเลยคือฉีหลานเธอไม่อยากเปิดตัวกับหยูซิงเหวินต่อหน้าที่สาธารณะ

ในเมื่อหยูซิงเหวินยื่นมือออกมาตรงหน้าขนาดนี้แล้ว อันหรันจึงทำได้เพียงตอบรับคำเชิญของเขา

ครั้งนี้เป็นการเต้นรำกับคนแปลกหน้า ฉะนั้นเธอต้องขยับตัวอย่างระมัดระวังมากขึ้น

การเต้นรำถือเป็นเรื่องอภิรมย์ใจอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้กลับถูกอันหรันทำให้กลายเป็นเรื่องที่เหนื่อยยากลำบากแทน

ภายใต้แสงไฟสลัวยิ่งทำให้ใบหน้าของอันหรันดูงดงามขึ้นเป็นพิเศษ ท่าทางที่สง่างามและอ่อนโยนของเธอนั้น ทำให้หยูซิงเหวินที่เผลอไปมองในคราแรกถึงกับต้องหันไปมองซ้ำอีกรอบอย่างไม่รู้ตัว

บุคลิกภาพของอันหรันนั้นดูไร้เดียงสามากกว่าฉีหลานอยู่พอสมควร

ผู้หญิงมองผู้หญิงด้วยกันออก​ ผู้ชายก็เช่นเดียวกัน

หยูซิงเหวินเงยหน้าขึ้น ก่อนจะมองไปอีกด้านอย่างนิ่งๆพร้อมทั้งยกยิ้มมุมปาก

สายตาของฮั่วเทียนหลันจ้องมองมาที่อันหรันอยู่บ่อยๆอย่างไม่อาจควบคุม

มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างสุภาพ แต่แววตาที่เย็นชานั้นแสดงออกถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้เป็นอย่างดี มันไม่ได้รู้สึกสงบมากนักหรอกนะ

เนื่องจากฐานะตระกูลที่เทียบเท่ากันนั้น ตระกูลหยูจึงไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวต่อตระกูลฮัวแต่อย่างใด

ที่ผ่านมาก็แค่ไม่คิดอยากจะสร้างศัตรูเท่านั้นเอง

อันหรันเอาใจจดจ่ออยู่กับเต้นรำจึงไม่ทันได้สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้

แต่ทันใดนั้นเองหยูซิงเหวินที่กำลังเล่นสงครามสายตากับฮั่วเทียนหลันอยู่ ก็เกิดก้าวเท้าผิดจังหวะขึ้นมา จนทำให้ไม่ทันระวังเหยียบลงไปที่เท้าของอันหรัน

แม้ว่าหยูซิงเหวินจะรีบยกเท้าขึ้นในทันที แต่อันหรันก็ยังรู้สึกเจ็บจนขมวดคิ้วขึ้น

“ขอโทษครับ คุณอัน คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

ในขณะที่พูดหยูซิงเหวินก็พลันจะก้มลงไปมองที่เท้าของอันหรันไปด้วย

งานเลี้ยงแบบนี้การที่จะเชิญใครมาเต้นรำคู่ด้วยนั้นถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา

แต่การที่หยูซิงเหวินนั่งยอตัวลงมาดูเท้าที่เจ็บของอันหลันด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็ยใยทามกลางผู้คนมากมายในงานเลี้ยงเช่นนี้นั้น ถ้ามีใครมองมาเห็นจะต้องมีการพูดถึงจนเป็นข่าวลือแน่นอน

อันหรันรีบจับเข้าที่ปลายแขนเสื้อของหยูซิงเหวิน ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้น : "คุณหยู ฉันไม่เป็นอะไร ลุกขึ้นมาเต้นต่อเถอะค่ะ!"

อีกด้าน มือของฮั่วเทียนหลันที่ดูเหมือนโอบเอวของฉวนฉีเหลียนนั้น แท้จริงแล้วเป็นแค่การโอบปลอมๆ เพราะเขาไม่ได้วางมือลงบนเอวของเธอเลยด้วยซ้ำ

ก็ถูกเธอรีบเอ่ยแทรกขึ้นก่อน : "พี่เทียนหลันคะ ฉันอยากแต่งงานกับพี่!"

ฮั่วเทียนหลันหยุดชะงักลงในทันที ทำให้ฉวนฉีเหลียนที่ก้าวเท้าเต้นอยู่นั้นพลันชะงักไปด้วย จนเธอเผลอเหยียบลงไปที่เท้าของเขา

บรรยากาศรอบตัวของทั้งสองคนแปรเปลี่ยนเป็นความอึดอัดขึ้นมาชั่วขณะ

ประโยคที่ฉวนฉีเหลียนเอ่ยออกมาเมื่อสักครู่ มันดังพอที่จะทำให้คนที่กำลังเต้นรำอยู่บริเวณรอบๆนั้นได้ยินขึ้นมาหลายคน

ฮั่วเทียนหลันได้ยินเสียงคนรอบข้างพูดคุยกันอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่ ทำให้เขาเกิดความรู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อย แต่เมื่อมองไปเห็นฉวนฉีเหลียนน้ำตาเริ่มคลอเบ้า เขาก็ไม่อยากที่จะเอ่ยตำหนิอะไรมากนัก

และในที่สุดเพลงเต้นรำก็จบลงพอดี

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือจากฉวนฉีเหลียน ก่อนจะถอยหลังเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่าง แล้วจึงเอ่ยขึ้น : "ฉีเหลียน เธอไปพักก่อนเถอะ"

ขอบตาของฉวนฉีเหลียนเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย น้ำตาที่เอ่อล้นก็พลันจะไหลออกมาอยู่เต็มทน เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วเอนตัวพิงฮั่วเทียนหลันอย่างเต็มอก พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น : "พี่เทียนหลัน พี่รังเกียจฉันเหรอ"

ประธานฮั่วผู้ซึ่งเฉยชามาตลอดในตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหว

ในโลกของผู้ใหญ่นั้นไม่มีคำว่าล้อเล่นใดๆ

เขาเม้มปากแล้วจึงพูดขึ้น : "ฉันแต่งงานแล้ว!"

"แต่งงานแล้วงั้นเหรอ" ฉวนฉีเหลียนราวกับได้ยินเรื่องตลก เธอเหลือบมองอันหรันที่เดินออกจากฟลอร์เต้นรำไปแล้วด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง : "พี่เทียนหลัน พี่ใช้เหตุผลนี้ในการปฏิเสธฉันมันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ พี่คิดว่าผู้หญิงแบบนั้นคู่ควรกับพี่แล้วหรือไง”

การพูดจาประเมินค่าตีราคาอันหรันของฉวนฉีเหลียนนั้น ทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ่งเพิ่มความโกรธเข้าไปใหญ่

เขาไม่เคยสนใจคำพูดที่ไม่ทันคิดของฉวนฉีเหลียน เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังเด็กและยังรู้เท่าไม่ถึงการ

แต่คนที่เธอกำลังกล่าวหานั้นคืออันหรัน ภรรยาของเขา

เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์พูดจาตำหนิเธอเช่นนี้!

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเริ่มตึงขึ้นมา ก่อนจะมองไปที่ฉวนฉีเหลียนอย่างเฉยชา : "ฉีเหลียน ระวังคำพูดของเธอหน่อย"

เมื่อได้ยินฮั่วเทียนหลันพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ น้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้านั้นก็ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้

“พี่เทียนหลัน ตอนเป็นเด็กพี่ตามใจฉันตั้งเยอะ แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้ทำท่าทีเย็นชากับฉันขนาดนี้ล่ะ พี่ยังทำร้ายฉันไม่พออีกเหรอ"

เมื่อตอนเป็นเด็ก? ทำร้าย?

ฮั่วเทียนยกมุมปากขึ้น ก่อนจะพูดว่า : "ฉีเหลียนเธอโตแล้วนะ เธอควรจะรู้ได้แล้วว่าการบังคับฝืนใจคนอื่น ผลลัพธ์ที่ได้ไม่มีทางดีอย่างแน่นอน"