โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 427

ลั่นลานที่รู้วิธีง้อคุณพ่อเป็นอย่างดี ทำให้ฮั่วเทียนหลันไม่มีแม้แต่โอกาสจะโกรธเลยสักนิด

เขารับลูกเชอร์รี่มาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะส่งเข้าไปในปาก

มันหวานอย่างที่ลูกสาวพูดจริง ๆ นั่นแหละ

แม้ว่า เขาจะรู้สึกว่าราวกับตัวเองเหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป

หยางหลิงรุ่ยที่มองดูพ่อลูกสองคนกำลังแสดงความรักกัน ทันใดนั้นมุมปากของเธอก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

นี่คือครอบครัวของเธอเอง สามีของเธอและลูกสาวของเธอ

มองดูตอนนี้แล้ว บางทีการกลับมาหาครอบครัวฮัวก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

จู่ ๆ หยางหลิงรุ่ยก็นึกถึงเรื่องที่ยุ่งเหยิงอยู่ในใจของเธอมาเนิ่นนาน

แต่ทันทีที่ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวก็ถูกเธอกดเก็บมันเอาไว้โดยเร็ว

บอกว่ากลับมาก็จะกลับมาได้อย่างไรกัน

แล้วตระกูลหยางล่ะ แล้วชิงหรงล่ะ แล้วยังมีคนที่คอยห่วงใยเธออีก จะให้เธอจัดการเรื่องนี้อย่างไรกัน

หยางหลิงรุ่ยกดระงับความคิดนี้อย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็คอยบอกกับตัวเองว่าอย่าเพ้อเจ้อ เธอจะเพ้อเจ้อไม่ได้

ชะตากรรมของเธอกับฮั่วเทียนหลันในชาตินี้ก็คงจบลงแค่นี้

เรื่องยุ่งเหยิงทั้งหมด อย่างมากที่สุดก็ทำได้เพียงปล่อยมันไปอย่างนั้น

แต่ถึงกระนั้น เธอเองก็ต้องยอมรับว่าเธอชอบความอบอุ่นในช่วงเวลาสั้น ๆ แบบนี้มาก

"เด็กดี" มือของฮั่วเทียนหลันปัดป่ายเส้นผมของลั่นลานเบา ๆ ราวกับจงใจทำให้ผมที่เคยเรียบตรงของลั่นลานยุ่งเหยิงขึ้นมาทันใด

ลั่นลานแกล้งทำทำท่าโกรธและจ้องหน้าคนเป็นพ่อเขม็ง

ฮั่วเทียนจึงทำหน้าไม่รับรู้เรื่องราวตอบกลับไป

จากนั้นเขาก็ดึงมือของลั่นลานมาและส่งสายตาไปให้เธอ

ลั่นลานรับรู้ทันทีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับคุณพ่อ ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปจับมือของหยางหลิงรุ่ย จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกันพร้อมกับรถเข็นหนึ่งคัน

แสงจันทร์สว่างสาดส่องร่างของคนทั้งสามที่อยู่บนพื้น สะท้อนออกเป็นเงายาวสีดำ ราวกับต้องการรวมสามคนพ่อแม่ลูกเข้าไว้ด้วยกัน

การเดินย่อยหลังทานอาหารใช้เวลานานกว่าที่หยางหลิงรุ่ยคาดการณ์ไว้ ทั้งสามคนอยู่ข้างนอกเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่า สุดท้ายตอนกลับเข้าไปหยางหลิงรุ่ยได้ตรวจสอบเครื่องนับจำนวนก้าวในโทรศัพท์มือถือและพบว่าเธอเดินไปมากกว่า 10,000 ก้าวแล้ว

ตอนนั้นเธอยังไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด จนตอนขับรถกลับบ้านเธอถึงได้รู้สึกถึงความทรมานจากอาการขาชา

ความรู้สึกที่ว่าเข่าไม่ใช่ของตัวเองนั้น มันกำลังทรมานเธอผู้ซึ่งมีความอดทนต่อความเจ็บปวดต่ำอยู่ตลอดเวลาจนน่ารำคาญ

โชคดีที่วันนี้เธอกลับบ้านช้า ทำให้ชิงหรงที่กำลังรอเธอกลับบ้าน หลับไปก่อนระหว่างที่รอ

และคนที่ดูแลชิงหรงก็ยังคงเป็นตงเหยียนเหมือนอย่างเคย

หยางหลิงรุ่ยเปิดประตูอย่างระมัดระวัง แต่กระนั้นก็ยังพบกับตงเหยียนที่กำลังนั่งอยู่ใต้แสงไฟในห้องนั่งเล่น

“หลิงรุ่ย!”

ประโยคเดียวของตงเหยียน หยุดทุกฝีเท้าของหยางหลิงรุ่ยที่กำลังทำตัวอย่างคนไม่มีความผิดและกำลังจะเดินขึ้นไปที่ชั้นบน

หยางหลิงรุ่ยหยุดชะงักทันที ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองและเอ่ยทักทายพี่สะใภ้

ตงเหยียนตบที่โซฟาเบา ๆ เพียงแค่สายตาเดียวที่มองมา ก็ทำให้ยางหลิงรุ่ยรู้ได้ทันทีว่าตงเหยียนนั่งรอจนถึงตอนนี้ก็เพราะต้องการรอให้เธอกลับมาและพูดคุยอะไรบางอย่างกับเธอ

มีเรื่องอะไรต้องคุยกับเธอกันนะ สมองของหยางหลิงรุ่ยหยุดหมุนไปชั่วขณะ แต่กระนั้นเธอก็ยังเดินไปนั่งลงข้าง ๆ ตงเหยียนอยู่ดี

เมื่อมองเห็นโต๊ะที่ว่างเปล่า หยางหลิงรุ่นก็เอ่ยขึ้น : "พี่สะใภ้ เดี๋ยวฉันไปชงชาให้นะคะ!"

นั่งอยู่ด้วยกันแบบนี้มันค่อนข้างอึดอัด บรรยากาศก็ดูตึงเครียดมากเกินไป หยางหลิงรุ่ยต้องการให้บรรยากาศระหว่างพวกเธอทั้งสองผ่อนคลายกว่านี้สักหน่อย

แต่ตงเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ : "ไม่ต้อง เธอนั่งลงคุยกับฉันหน่อย"

"อืม"

หยางหลิงรุ่ยตอนนี้พอจะเดาได้แล้วว่าตงเหยียนต้องการคุยเรื่องอะไรกับเธอ

"ช่วงนี้เธอยุ่งกับอะไรอยู่เหรอ"

ขณะที่ตงเหยียนถาม เธอก็สังเกตท่าทางหยางหลิงรุ่ยไปด้วย

ช่วงนี้ชีวิตของหยางหลิงรุ่ยดูยุ่งเหยิงจนน่าสงสัย

หรืออาจพูดได้ว่าไม่ใช่แค่ช่วงนี้ แต่เธอเป็นเช่นนี้มานานมากแล้ว ตั้งแต่ที่ฮั่วเทียนหลันปรากฏตัวขึ้นมา ชีวิตของหยางหลิงรุ่ยก็เปลี่ยนไป

ในฐานะคนเป็นแม่อย่างเธอ ที่มัวแต่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวจนไม่สนใจลูกสาวของตัวเอง มันทำให้ตงเหยียนรู้สึกโมโหเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะสนับสนุนให้หยางหลิงรุ่ยและฮั่วเทียนหลันกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เพราะยังไงความผูกพันระหว่างทั้งสองคนก็ลึกซึ้งมากจนไม่มีอะไรมาขวางกั้นได้

แต่ความเป็นจริงทำให้ต้องล้มเลิกความคิดในที่สุด

"ฉัน บริษัท บ้าน และก็... " หยางหลิงรุ่ยลังเลที่จะพูดต่อ เพราะเธอรู้สึกอายเล็กน้อยที่ต้องพูดถึงฮั่วเทียนหลันต่อหน้าตงเหยียน

แม้ว่าจะเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว...

“และก็บ้านตระกูลฮัวใช่ไหม” ตงเหยียนพูดเสียงเรียบ

"อืม ... " หยางหลิงรุ่ยตอบรับ พร้อมกับก้มหน้าลงราวกับเตรียมรับคำสั่งสอน

“เธอตัดสินใจกลับไปคบกับฮั่วเทียนหลันแล้วเหรอ”

ตงเหยียนพูดขึ้นอีกครั้ง คำถามที่เธอถามออกมาทำให้หยางหลิงรุ่ยมึนงงเล็กน้อย

คบกับฮั่วเทียนหลันงั้นเหรอ

คำถามนี้เธอควรตอบอย่างไรดีล่ะ!

เธอบอกกับตัวเองว่าต้องปฏิเสธ เพราะถึงอย่างไรชะตากรรมระหว่างพวกเธอก็จบลงแล้ว และหัวใจทั้งหมดของเธอก็อยู่ทางฝั่งตระกูลหยางเช่นเดียวกัน

แต่ทว่าในหัวใจของเธอกลับยังมีความอาลัยอาวรณ์อยู่บ้างเล็กน้อย มันทำให้เธอรู้สึกเอนเอียงไปทางฝั่งฮั่วเทียนหลัน ทุกครั้งที่คิดจะตัดความสัมพันธ์ แต่สุดท้ายก็ยังมีเยื่อใยให้แก่กันและกันอยู่เสมอ

แต่เธอไม่กล้าพูดความในใจของตัวเองกับตงเหยียนตรง ๆ

แม้ว่าคนที่มีสายตาเฉียบคมมองเห็นหมดแล้ว ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหยางหลิงรุ่ยและฮั่วเทียนหลันนั้นไม่อาจคาดเดาได้

“เปล่าค่ะ พี่สะใภ้” หยางหลิงรุ่ยตอบเสียงเบา แม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะดูไม่มั่นคง แต่ท่าทีของเธอกลับดูแน่วแน่เป็นอย่างมาก

ตงเหยียนมองดูหยางหลิงรุ่ยที่เริ่มเหมอลอยอย่างรู้สึกปลงในใจ เธอยื่นมือออกไปตบที่ไหล่ของหยางหลิงรุ่ยเบา ๆ

"หลิงรุ่ย เธอจำเรื่องราวในอดีตได้หรือยัง"

แต่ก่อนที่เธอจะอ่านอย่างละเอียด หยางหยวนที่เพิ่งกลับเข้ามาจากข้างนอกก็แย่งข้อมูลในมือของเธอไปก่อน

และเขาที่ไม่เคยโกรธเลยสักครั้งตั้งแต่แต่งงานมา คราวนี้กลับระเบิดโมโหขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

เขาบอกให้ตงเหยียนลืมทุกสิ่งที่เธอเห็นไปให้หมด และห้ามเอาไปพูดข้างนอกเด็ดขาด

ตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยอยู่ที่บ้านตระกูลหยางแล้ว และตงเหยียนรู้ว่าที่หยางหยวนขอให้เธอเก็บเป็นความลับก็เพื่อปกป้องหยางหลิงรุ่ย

ดังนั้นเธอจึงปิดปากเงียบและไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย

วันนี้ที่รอหยางหลิงรุ่ยที่นี่ เธอได้พูดคุยกับหยางหยวนล่วงหน้าแล้ว

เพราะมีเรื่องบางเรื่องที่ถึงเวลาต้องบอกให้เธอรู้ได้แล้ว

แม้ว่าหยางหยวนจะเป็นพี่ชายคนโตของหยางหลิงรุ่ย แต่ด้วยเพศสภาพที่ตรงข้ามกันนั้นมักจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ดังนั้นจึงต้องให้พี่สะใภ้อย่างตงเหยียนเป็นคนออกหน้า

หยางหลิงรุ่ยยกยิ้มอย่างขมขื่น แต่ก็ไม่ได้สืบสาวราวเรื่องอะไรให้มากความ

ในเมื่อตงเหยียนพูดออกมาขนาดนี้แล้ว หากธอยังคงซักถามต่อไป สิ่งที่จะได้รับกลับมามีแต่จะทำให้ตัวเธอทนรับไม่ไหว

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะพี่สะใภ้ ต่อไปฉันจะไม่... ”

หยางหลิงรุ่ยต้องการบอกกับตงเหยียนว่าเธอจะไม่ติดต่อกับฮั่วเทียนหลันอีกแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอจะแสดงท่าทีหนักแน่นทีไร เธอกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองน้ำตาคลอตั้งแต่เมื่อไหร่

และหัวใจ ก็เริ่มเจ็บปวดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันปรากฏตัวขึ้นมา ชีวิตของหยางหลิงรุ่ยก็ยุ่งเหยิงไปหมด

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เป็นเพราะการปรากฏตัวขึ้นมาของฮั่วเทียนหลัน ชีวิตของเธอถึงได้มีสีสันมากยิ่งขึ้น

จากเดิมทีที่ชีวิตของเธอมีแค่ที่ทำงานและที่บ้านเท่านั้น ก็กลายเป็นว่ามีอีกหนึ่งอย่างเพิ่มเข้ามาอีก

นั่นก็คือบทบาทของเพศตรงข้ามในชีวิต ที่ต้องคอยสร้างความแปลกประหลาดใจและความรู้สึกดีใจให้แก่กันเป็นครั้งคราว และทุกครั้งที่พบเจอกัน ฮั่วเทียนหลันก็ทำหน้าที่นี้ได้ดีอยู่เสมอ

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยที่เอาแต่พูดว่าไม่นั้น ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วหัวใจของเธอกำลังคาดหวังถึงวันที่จะได้ใช้ชีวิตกับฮั่วเทียนหลันอยู่เสมอ

เพียงแต่ความคาดหวังนี้ได้ถูกทำลายโดยตงเหยียนไปเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของหยางหลิงรุ่ย ตงเหยียนก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา

เธออยากจะพูดอะไรอีกสักสองสามประโยค แต่ลำคอของเธอราวกับมีอะไรบางอย่างปิดกั้นเอาไว้ เธอจึงทำได้เพียงตบไหล่ของหยางหลิงรุ่ยเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม ก่อนจะถอนหายใจออกมาและเดินจากไปในที่สุด

หยางหลิงรุ่ยลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อมองส่งตงเหยียน

หลังจากร่างของตงเหยียนหายลับตาไปแล้ว ทันใดนั้นหยางหลิงรุ่ยก็ราวกับสูญเสียพลังไปหมดและล้มตัวลงกับพื้นทันที

มุมตาของเธอราวกับเขื่อนที่กำลังถล่ม สักพักน้ำตาก็ไหลลงมาอาบเต็มสองแก้ม

ไม่นาน ใบหน้าของเธอเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเครื่องสำอาง

แต่หยางหลิงรุ่ยกลับไม่ได้คิดถึงภาพลักษณ์ของตัวเองก่อนเหมือนอย่างเคย

เธอเอ่ยพึมพำขึ้น : "คุณฮั่ว ฉันไม่ต้องการ ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้!"