โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 19

เพชรหอมนั่งหน้างอเมื่อราซิเอลโล่บอกว่า วันศุกร์นี้เขาจะพายศนัยไปภูเก็ตด้วย แน่นอนว่าเพชรหอมไม่อยากให้ยศนัยไปอ้างกับเขาว่าวันศุกร์ยศนัยต้องไปโรงเรียน แต่พ่อเจ้าประคุณเอาข่าวว่า วันศุกร์ที่จะถึงนี้และวันจันทร์หน้าโรงเรียนหยุด เนื่องจากครูครึ่งหนึ่งของโรงเรียนไปอบรมเรื่องการเรียนการสอนในจังหวัดชลบุรี มาเป็นข้ออ้าง ยศนัยสามารถไปร่วมทริปได้ มาโต้แย้งกับหล่อน

“โรงเรียนหยุดพอดี เธอก็น่าจะให้ลูกไปด้วย ลูกจะได้ไปเที่ยวทะเล” เขาบอกเพชรหอมที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ “ฮาร์ทอยากไปทะเลไหมครับ ถ้าอยากไป ไปขอแม่เพ้นท์เลยครับ”

เพราะความที่อยากไปเที่ยวเป็นทุนเดิม ยศนัยจึงขยับตัวไปใกล้มารดา เงยหน้ามองมารดาตาปริบๆ ออดอ้อนทั้งสายตาและคำพูด

“แม่ฮะ ผมไม่เคยไปเที่ยวทะเล ผมอยากไปเที่ยวทะเล”

“ดูตาลูกสิ ฟังเสียงลูกสิ ลูกอยากไปมากเลยเห็นไหม เธอจะใจดำไม่พาไปได้เหรอ” เขาเล่นไม้นี้ เพชรหอมจะใจแข็งได้อย่างไร ใจหล่อนอ่อนยวบเมื่อเห็นแววตาใสซื่อของลูกชาย “โถ น่าสงสารลูกจังเลย ดูสิน้ำตาจะไหลแล้ว”

ราซิเอลโล่บิ้วเต็มที่ เพชรหอมอ่อนใจ ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ก็ได้ ให้ไปด้วยก็ได้”

“เย้ๆ ๆ” สองพ่อลูกโห่ร้องดีใจพร้อมกัน เพชรหอมเห็นแล้วขัดใจเป็นที่สุด

“พรุ่งนี้พะ เอ๊ย! ...ลุงจะพาฮาร์ทไปซื้อชุดหล่อๆ ชุดว่ายน้ำด้วยดีไหมครับ”

บ่อยครั้งที่ราซิเอลโล่เกือบหลุดปากเรียกตัวเองว่าพ่อ ทว่าตามข้อตกลงระหว่างเขากับเพชรหอม เขาจะเรียกตัวเองว่าพ่อ และยศนัยจะเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกราซิเอลโล่จากลุงเป็นพ่อได้นั้น ต้องผ่านความเห็นชอบจากเพชรหอมก่อน หากราซิเอลโล่ไม่ทำตามข้อตกลง เพชรหอมจะพายศนัยหนี มาเฟียอิตาลีจึงยอมทำตามแต่โดยดี

“ดีฮะ ซื้อให้แม่ด้วยนะคะคุณลุง”

“ไปกันสามคนเลยดีไหม มีลุง มีแม่เพ้นท์ มีฮาร์ทดีไหมครับ” ราซิเอลโล่เข้าทางลูกชาย ยิ้มให้เพชรหอมที่หน้าบอกให้รู้ว่า ไม่สบอารมณ์

“ฉันไม่ว่าง ต้องทำงาน” เพชรหอมปฏิเสธเสียงแข็ง

“หลังเลิกงานไง แต่เอ...พรุ่งนี้คุณอาไม่ได้ไปไหนนี่นา ฉะนั้นเธอว่าง งั้นไปได้” เขาสรุปเองเสร็จสรรพ

“ไม่ไป อยากนอนอยู่ที่ห้อง” เพชรหอมดื้อ

“งั้นนอนด้วย นอนด้วยสามคนพ่อแม่ลูก” เขาไหลไปต่อ

“มานอนอะไรที่นี่ ไปนอนที่โรงแรมโน่นไป” หล่อนเสียงเขียวใส่ “ตอนนี้สองทุ่มแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว ฉันกับลูกจะนอน พรุ่งนี้ลูกต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน”

“นอนด้วยคนสิ อยากนอนกับลูกบ้าง” เขาทำตาปริบๆ ใส่เพชรหอม หวังให้หล่อนใจอ่อน

“จะบ้าเหรอ กลับไปเลยไป” หล่อนเหวใส่

มีหรือราซิเอลโล่จะยอม เขามีวิธีจัดการเรื่องนี้...ตัวช่วยคนสำคัญ

“น้องฮาร์ทครับ ฮาร์ทเคยบอกว่าอยากให้ลุงนอนกอดใช่ไหมครับ”

“ใช่ฮะ” ยศนัยตอบตามประสาเด็ก

“แต่แม่เพ้นท์ไม่ยอมให้ลุงนอนด้วยนี่สิ ทำไงดีนะ”

“ไม่ได้ครับลูก คุณลุงต้องนอนตรงนั้นครับ” เพชรหอมบอกลูก

“นะฮะแม่ ให้คุณลุงนอนตรงนี้นะฮะ ผมจะได้กอดคุณลุง เหมือนตั้มไงฮะ ตั้มบอกว่านอนกอดพ่อทุกวันเลย”

เด็กชายทำตาน่าสงสาร คนเป็นแม่เข้าใจความรู้สึกของยศนัยดีว่าต้องการความอบอุ่นของพ่อมากแค่ไหน ตอนนี้ยศนัยมีโอกาสได้นอนกับพ่อบังเกิดเกล้า ถึงแม้ว่ายศนัยจะไม่รู้สถานะที่แท้จริงของราซิเอลโล่ ทว่าสายใยระหว่างพ่อกับลูกมีมาก ยศนัยจึงรักราซิเอลโล่มาก แม้ว่าจะได้พบหน้ากันในระยะเวลาไม่กี่วัน เป็นไม่กี่วันที่มีค่ามากสำหรับยศนัย

“ก็ได้ครับ” เพชรหอมยอมเพราะลูก เมื่อได้ยินคำอนุญาต ราซิเอลโล่รีบล้มตัวลงนอนที่ตรงกลางระหว่างสองแม่ลูกทันที ยศนัยหันตัวมากอดร่างมาเฟียตัวใหญ่ที่ให้ลูกชายหนุ่มแขนต่างหมอน

“อยากหนุนแขนแนนอนไหมล่ะ แขนข้างนี้ยังว่างนะ” เขาหันมาพูดกับเพชรหอมที่เวลานี้หน้าแดงก่ำจากความเขินอายเข้าครอบงำ

“บ้า” หล่อนสบถไม่จริงจัง ก่อนลุกเดินไปปิดไฟ แล้วกลับมานอนหันหลังให้ราซิเอลโล่ หัวใจที่เต้นเร็วแรงกระหน่ำยิ่งกว่ามีมือกลองเขาไปรัวกลองชุด เต้นผิดจังหวะเสียจนหล่อนคิดว่า คืนนี้หล่อนจะนอนหลับหรือไม่ ใจยังนึกหวั่น ทว่าความอ่อนเพลียจากการตื่นแต่เช้าและการทำงาน ทำให้เพชรหอมหลับสนิทในอีกยี่สิบนาทีต่อมา

ทว่าคนเจ้าเล่ห์ยังไม่นอน เขามองใบหน้ายศนัยที่หลับสนิทบนแขนของตนด้วยรอยยิ้ม มือใหญ่จับท่อนแขนเล็กของลูกชายที่พาดเอวตนแล้วลูบเบาๆ ราซิเอลโล่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ วันที่เขาได้กอดลูกของตนเอง ลูกที่ไม่คิดใส่ใจตั้งแต่วันที่รู้ว่า เขาถือกำเนิดเกิดมา แต่นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของเขาเลย แต่เวลานี้ราซิเอลโล่พร้อมรับผิดชอบยศนัย รวมถึงสาวข้างกายที่นอนหลับสนิท

ราซิเอลโล่จับร่างบุตรชายให้นอนบนเบาะ ยกศีรษะให้ยศนัยนอนบนหมอน ก่อนที่เขาจะพลิกตัวตะแคงร่างมาหาเพชรหอมที่ชั่วขณะนั้นหล่อนพลิกตัวเปลี่ยนอิริยาบถในการนอนมาทางเขาพอดี

ในความมืดสลัวราซิเอลโล่กลับมองเห็นดวงหน้าเพชรหอมอย่างชัดเจน หล่อนสวยขึ้นมาก มีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แข็งแกร่งมากขึ้น อาจเป็นเพราะความเป็นแม่ทำให้นิสัยของหล่อนเปลี่ยนไปโดยอัตโนมัติ เมื่อนึกถึงข้อนี้ ราซิเอลโล่รู้สึกผิดขึ้นมาอีกรอบ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเพชรหอมคงลำบากมาก หล่อนต้องดูแลลูกชายเพียงลำพัง ต้องทนรับกับเสียงนินทาว่า ท้องไม่มีพ่อ

“ฉันขอโทษนะเพ้นท์ จากนี้ไปฉันจะชดเชยให้เธอกับลูก ฉันจะไม่ให้เธอกับลูกลำบากอีกแล้ว” พูดจบ ราซิเอลโล่ทำในสิ่งที่อยากทำตั้งแต่เห็นหล่อนครั้งแรกที่โรงแรม ใบหน้าหล่อขยับไปใกล้ดวงหน้าหวานสวย เขากดจมูกลงบนแก้มเพชรหอม สูดดมความหอมเข้าไปเต็มปอด “คราวหน้าฉันจะทำมากกว่านี้”

เขาบอกสาวขี้เซา ที่ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกขโมยหอมแก้ม จากนั้นราซิเอลโล่ขยับตัวนอนหงายหลับตาลง ไม่กี่นาทีต่อมา มาเฟียหนุ่มจมอยู่ในห้วงนิทรา...นิทราอันแสนสุข