โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 283

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็พึมพำกับตัวเองว่า “เราไม่รู้จริง ๆ ว่านายหญิงกำลังอยู่ในเงื้อมมือของนายน้อยหรือนายน้อยกำลังถูกนายหญิงบงการอยู่กันแน่ ทั้งสองคนรักกันจริง ๆ แต่ก็ยังทรมานความรู้สึกของกันและกันอยู่อีก… ”

เขาควรจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีเล่า?

ซาบริน่าเอามือคล้องคอเซบาสเตียนขณะที่ชายหนุ่มอุ้มเธอไปที่ลิฟต์ เธอพึมพำ “ดีจริง ๆ เลยนะคะ”

เซบาสเตียนจ้องมองเธอ "อะไร?"

ใบหน้าของเธอแดงเพราะอากาศที่ไม่ค่อยไหลเวียนภายในรถ เธอรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อยกับคอที่เย็นยะเยือกของเขา มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นการเติมเต็มซึ่งกันและกัน เธอรู้สึกสบายมากและเขายังรู้สึกอบอุ่นอีกด้วย

“คุณไม่ได้ปฏิบัติต่อฉันแย่ขนาดนั้น คุณไม่ได้พาฉันไปกับผู้ชายคนไหนเลย และคุณก็ดีกับไอโนะด้วย คุณยอมให้เธอไปโรงเรียนอนุบาลด้วย” เธอพึมพำ “ฉันรู้สึกขอบคุณมากเลยนะคะ”

เซบาสเตียนพูดไม่ออก เขาต้องการจะวางเธอลงและจับเธอเขย่าตัวแรง ๆ และตะโกนใส่เธอ

“เธอรู้จักฉันมาหกปีแล้วนะ! เธอเคยเห็นฉันดีกับผู้หญิงไหนไหม?! หรือว่าพอท้องแล้ว สติเลยเลอะเลือนไปด้วยเลย!”

แต่ก่อนที่เซบาสเตียนจะพูดอะไร ลิฟต์ก็หยุดและประตูก็เปิดออก เด็กน้อยยืนอยู่หน้าลิฟต์

"ว้าว!" ดวงตาของไอโนะเบิกกว้างเมื่อเห็นเจ้าตูดหมึกอุ้มแม่ของเธออยู่ และแม่ก็ไม่ได้ขัดขืนใด ๆ

“แม่หนูหลับอยู่รึเปล่าคะ?” ไอโนะถาม

“วางฉันลง วางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ซาบริน่าได้ยินเสียงของไอโนะและหน้าแดง

“แม่จ๋า แม่ยังไม่หลับนิ” ไอโนะยืนเขย่งปลายเท้ามองดูซาบริน่าที่อยู่ในอ้อมกอดของเซบาสเตียน

หัวใจของซาบริน่าบิดเบี้ยว แต่เธอปลอบโยนไอโนะและพูดว่า “ฟังแม่นะ ตอนนี้เรายังให้ของขวัญใครมากมายขนาดนั้นไม่ได้หรอกนะ ลูกรัก”

เป็นไปไม่ได้ที่พวกเธอจะสามารถทำได้ แต่ซาบริน่าไม่สามารถบอกความจริงกับลูกสาวได้ ซาบริน่าต้องกลืนความรู้สึกขมขื่นนั้นเข้าไป “เมื่อเวลาที่เราพร้อมมาถึง แม่สัญญาว่าจะซื้อของขวัญเยอะ ๆ ให้หนูเอานำไปให้เพื่อน ๆ ร่วมชั้นนะ ตกลงไหมจ๊ะ? ตอนที่หนูอยู่ในโรงเรียนอนุบาล หนูไม่จำเป็นต้องให้อะไรพวกเขาเพื่อขอให้พวกเขามาเป็นเพื่อน แต่หนูก็ยังหาเพื่อนดี ๆ ได้แน่นอนค่ะ”

“แม่จ๋า พวกเราไม่มีเงินเหรอคะ?” ไอโนะถาม

ซาบริน่าพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

“หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูไม่อยากได้ของขวัญอีกต่อไปแล้วล่ะ” มือเล็ก ๆ ของไอโนะจับมือแม่ของเธอแน่น “แม่จ๋า แม่จ๋าไม่ต้องรู้สึกแย่นะ หนูไม่ได้รู้สึกแย่เลย”

“หนูเอาของขวัญไปให้เพื่อนร่วมชั้นหนูได้” เสียงแสนใจเย็นของเซบาสเตียนดังขึ้นด้านหลังพวกเธอ