โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น นิยาย บท 12

หรงจือจือฟังคำพูดของสาวใช้จ้าว มุมปากปรากฏรอยยิ้มถากถาง เมื่อรู้ว่าที่ท่านแม่มีคำสั่งเช่นนี้ นางไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิด

สาวใช้จ้าวมองรอยยิ้มถากถางของนาง เกิดความไม่พอใจขึ้น “คุณหนูใหญ่ สีหน้าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ? ไม่พอใจต่อการจัดการของฮูหยินหรือเจ้าคะ?”

“เช่นนั้นบ่าวอยากจะขอเตือนท่าน กิจภายในจวนตอนนี้ ฮูหยินเป็นผู้ตัดสินใจเจ้าค่ะ ฮูหยินบอกว่าไม่ให้ข้าวเที่ยงท่าน แม้ท่านจะไม่พอใจ ก็ทำได้เพียงอดทนเจ้าค่ะ”

หรงจือจือกล่าวอย่างอ่อนโยน “ไม่อนุญาตให้ข้ากิน หรือไม่ให้อาหารข้า?”

สาวใช้จ้าวเกิดความสงสัยขึ้นในใจ ทั้งสองคำถามนี้มีอะไรแตกต่างกันหรือ?

นางยิ้มอย่างเยาะเย้ย กล่าว “หากคุณหนูใหญ่อยากกินจริง ๆ ก็ไม่ยากเจ้าค่ะ หากท่านมีความสามารถ ทำให้บรรดาบ่าวรับใช้ในจวนยอมให้ท่านกินข้าวได้ บ่าวก็คงเข้าไปยุ่งไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ หรือว่าคุณหนูใหญ่มีความสามารถ เสกของกินออกมาเองได้ คิดว่าทางฝั่งฮูหยินเอง ก็คงจะไม่พูดอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ”

ฮูหยินจัดการบ่าวรับใช้ในจวนจนเชื่อง รู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากฮูหยินไม่อนุญาต จะมีใครกล้าไม่ลืมหูลืมตา โง่จนถึงขนาดเอาของกินให้คุณหนูใหญ่กัน?

ดังนั้นที่สาวใช้จ้าวจงใจทำเช่นนี้ เพื่อทำให้หรงจือจือรู้สึกรังเกียจ

หรงจือจือกล่าวเสียงเบา “ข้าเข้าใจแล้ว ก็คือกินได้ เพียงแค่ไม่มีของกินให้ข้า ใช่หรือไม่?”

สาวใช้จ้าวรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เหมือนว่าโดนชี้นำอะไรบางอย่าง แต่นางไม่ได้คิดมาก พยักหน้า ทำท่าทางสูงส่ง “ถูกต้องเจ้าค่ะ!”

นางเป็นแม่นมที่ติดตามนางหวังมาตอนแต่งงาน นับว่ามีอำนาจในจวน มักจะทำตัวราวกับตนเองเป็นนาย

ก่อนหน้านี้ตอนที่หรงจือจือยังเป็นฮูหยินของซื่อจื่อแห่งจวนโหว นางยังหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ทว่าตอนนี้จวนโหวต้องการให้หรงจือจือเป็นอนุ นางย่อมยิ่งไม่เห็นหรงจือจืออยู่ในสายตา

หรงจือจือกล่าวเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร คนในจวนไม่ให้ข้าก็ช่าง จ้าวหมัวมัวกลับไปรายงานผลได้แล้ว”

จ้าวหมัวมัวตกตะลึงไปทันที ยังคิดว่าคำถามเหล่านั้นที่หรงจือจือถามตน อยากจะแก้ต่างกับตน กลับไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะตอบรับแบบนี้?

ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากนางเดินออกไป ยังคงไม่วางใจ ย้อนกลับมาแอบดูที่หน้าประตู

ในใจคิดว่าหรือว่ามีบ่าวที่มีตาหามีแววไม่ในจวน ถูกคุณหนูใหญ่ซื้อตัวไปแล้ว?

หางตาของหรงจือจือ เหลือบมองสาวใช้จ้าว เพียงแต่นางไม่ได้สนใจ หลังจากที่เจาซีแต่งหน้าให้นางอยู่ครู่หนึ่ง ก็ออกคำสั่ง “ไปเอาของกินมาเถอะ”

เจาซีส่งคนรับใช้ที่ตามกลับมาสกุลหรง ไปหยิบกล่องอาหารกล่องหนึ่งบนรถม้ามา

หยิบขนมอบออกมาทีละชิ้น ๆ วางลงตรงหน้าของหรงจือจือ ต่อหน้าต่อตาจ้าวหมัวมัวที่แอบอยู่บริเวณมุมหนึ่งด้านนอกประตู

เจาซีแต่งหน้าให้นางต่อ พร้อมกล่าวขึ้น “คุณหนูรีบกินเถอะเจ้าค่ะ อย่าปล่อยให้ท้องหิว!”

ขนมอบนี้ประณีตยิ่ง ทำโดยร้านขายขนมอบที่ดีที่สุดในเมืองหลวง แค่จานเดียวก็มีราคาถึงสองตำลึงแล้ว หมัวมัวระดับหนึ่งอย่างจ้าวหมัวมัว เงินเดือนเดือนหนึ่งของนางก็แค่สองตำลึงเท่านั้น

ขนมอบสี่จานจัดวางบนโต๊ะน้ำชาตัวนั้น คนทั่วไปต่อให้มีอาหารกลางวัน คิดว่าก็คงจะไม่อยากจะกินแล้วเช่นกัน

จ้าวหมัวมัวเบิกตากว้าง ทำได้เพียงมองหรงจือจือกินต่อหน้าของตนเท่านั้น นางยังร้องเรียกเจาซีอีกด้วย “เจ้าก็มากินด้วยกันสักสองสามชิ้นสิ!”

เจาซีรู้สึกว่าคุณหนูของตนช่างรู้จักคาดการณ์ล่วงหน้าเสียจริง ก่อนออกนอกจวนก็บอกให้ตนไปซื้อขนมอบเอาไว้ แล้วพกกลับมาด้วย ไม่อย่างนั้นวันนี้คงจะไม่ได้กินข้าวจริง ๆ

รีบกล่าว “ขอบพระคุณคุณหนูที่ตกรางวัลให้เจ้าค่ะ!”

จ้าวหมัวมัวกระทืบเท้าด้วยความโมโห รู้ว่าตนทำงานที่ได้รับมอบหมายงานนี้พัง รีบวิ่งออกไปกล่าว “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินห้ามไม่ให้ท่านกินข้าวเที่ยงมิใช่หรือ ท่านก็ยังกิน นี้เท่ากับไม่เห็นฮูหยินอยู่ในสายตาหรือเจ้าคะ? อกตัญญูต่อบิดามารดาเช่นนี้ ส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของท่านนะเจ้าคะ!”

หรงจือจือกินขนมอบในมือคำเล็ก ๆ หันไปมองนางด้วยสีหน้าแปลกใจ “จ้าวหมัวมัว ท่านพูดเองไม่ใช่หรือว่า ท่านแม่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ข้ากิน หากข้าสามารถเสกของกินออกมาได้ ท่านแม่ก็ไม่มีทางตำหนิข้าไม่ใช่หรือ?”

สีหน้าของจ้าวหมัวมัวซีดขาวทันที คิดไม่ถึงว่าหรงจือจือกลับมาที่สกุลหรง จะพกของกินติดตัวมาด้วย?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน