ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 11

สี่โมงเย็น...

คนที่กำลังหลับเพลินๆ สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องหนักๆ เน้นๆ และยังคงเคาะอยู่อย่างต่อเนื่อง

“อื้อ...รอแป๊บค่ะ” วรันยาขยับลุกจากเตียง เดินตรงไปที่ประตูห้องพร้อมกับแอบต่อว่าในใจ ‘ใครนะ? ช่างเคาะประตูห้องได้ไร้มารยาทได้ขนาดนี้’

คลิก!

“ขอพี่เข้าไปหน่อยสิ” ภาคินรีบแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนของสาวเจ้าทันทีที่ประตูเปิดออก

“อ๊ะ! เข้ามาทำไม แล้วพี่นาอยู่ไหน?” วรันยาถึงกับตกใจที่เห็นจอมทะลึ่ง ถือดีขยับขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงของเธอ

“พี่นาไปตรวจงานครับ พี่มาบอกเรื่องของนัยกับคาร่า” ภาคินรีบเอ่ยเรื่องสำคัญ เพราะกลัวจะถูกไล่ออกจากห้อง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” วรันยาถามอย่างอยากรู้

“พ่อพี่ไปเจอเพื่อนเก่าที่สนามบิน เลยชวนไปกินข้าวด้วยกันที่เพนท์เฮาส์ แต่พอไปถึงก็เจอนัยนอนอยู่บนเตียงกับคาร่าในสภาพที่เปลือยเปล่า” ภาคินเล่าเรื่องราวที่พอจะทราบมา ขณะเดียวกันก็แอบจ้องมองเรือนร่างบอบบางภายใต้เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ ซึ่งเขาสามารถมองทะลุเข้าไปจนเห็นปลายถันสีชมพูอ่อนได้ลางๆ

“ตายจริง!” คนที่กำลังเคร่งเครียดไม่ทันได้ระวังตัว จึงไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจินตนาการไปไกลถึงไหนต่อไหน

“ใช่! แล้วที่แย่กว่านั้นก็คือพ่อของคาร่าคือเพื่อนเก่าของพ่อพี่ที่มาด้วยกัน” ภาคินเริ่มหายใจติดๆ ขัดๆ เมื่อก้มลงมองขาอ่อนแล้วเห็นแพนตี้ตัวจิ๋วสีฟ้าอ่อนโอบอุ้มเนินเนื้ออันอวบอูม พลัน! เลือดในกายก็เดือดพล่านขึ้นมาราวกับลาวาที่กำลังจะระเบิดในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ‘! นี่น้องไวน์ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงในนอนเหรอวะ’

“ลุงอัสลานเป็นเพื่อนกับลุงลูคัส?” วรันยายกมือขึ้นทาบอกอย่างรู้สึกช็อก ไม่คิดว่าทุกอย่างจะประจวบเหมาะได้ขนาดนี้

“ใช่! นัยกับคาร่าก็เลยต้องหมั้นหมายกันเอาไว้ก่อน หากคาร่าเรียนจบเมื่อไหร่ก็ค่อยมาคุยเรื่องแต่งงานกันอีกที” คนที่พยายามเก็บอาการหื่นลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง

“แล้วตอนที่พี่คินไปถึง คาร่าเป็นยังไงบ้างคะ” วรันยาถามอย่างรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนสาว ‘ในห้องเราร้อนหรือไง? ทำไมอีตาบ้านี่ถึงเหงื่อแตก’

“ก็...ตาบวม เดาว่าคงจะร้องไห้ไปหนักมาก” ภาคินตอบก่อนจะยกมือขึ้นปาดหยดน้ำอุ่นๆ ที่ผุดขึ้นมาตามรูขุมขนบนใบหน้าทิ้ง

“สรุปพี่นัย...” วรันยาเอ่ยค้างไว้อย่างขอความเห็น

“พี่ยังไม่มีโอกาสได้คุยอะไรกับมัน” ภาคินรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะเริ่มจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว

“เอ่อ...พี่คินออกไปรอที่ข้างล่างนะคะ ไวน์จะเปลี่ยนเสื้อผ้า” คนที่เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างอายๆ

“รู้อะไรไหม? พี่อยากจะหมั้นกับเราเอาไว้ก่อน” ภาคินหันบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“บ้า ออกไปได้แล้วค่ะ” วรันยาผลักร่างสูงให้ออกห่างอย่างรู้สึกกลัว

“ขอชื่นใจหน่อยสิ” คนหื่นเอ่ยขออย่างหน้ามึน

“พี่คิน!” วรันยาส่งสายตาดุๆ ไปให้

“น่า...นิดเดียวเอง” ภาคินอ้อนพร้อมกับดึงสาวเจ้าเข้ามากอด

“อ๊ะ! ปะ...ปล่อยนะ”

“เรียนจบมัธยมปลายแล้วเป็นเมียพี่นะ” ภาคินบอกก่อนจะก้มลงหอม ที่แก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว

“ไม่! ทะ...ทำบ้าอะไรเนี่ย” วรันยาเริ่มจะสติแตกเมื่อมือหนาล้วงเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ ลูบไล้หน้าอกของเธอไปมาเบาๆ

“พี่พูดจริง!” ภาคินบอกก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างหื่นกระหาย ขณะเดียวกันก็ดึงเสื้อยืดตัวใหญ่ขึ้นเพื่อจะได้มองดอกบัวงามเต็มๆ ตา

“อื้อ...พี่คิน! ปะ...ปล่อยไวน์นะ” วรันยาถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งเนื้อทั้งตัวหลังจากที่จอมทะลึ่งถอนจูบออก

ภาคินซุกไซ้ซอกคอระหง พร้อมกับขอคำมั่น “สัญญามาก่อนสิ ว่าเราจะเป็นเมียพี่”

“ไม่!” วรันยาดิ้นพล่านเมื่อริมฝีปากหยักได้รูปกำลังจะแตะสัมผัสที่ปลายถันของเธอ

“งั้นก็ต้องใช้กำลังบังคับกันแล้วล่ะ” ภาคินเงยหน้าขึ้นบอกก่อนจะก้มลง เตรียมจะลิ้มรสดอกบัวที่สวยสดงดงามกว่าของสาวๆ คนใด ที่เคยสัมผัสมา

“ยะ...อย่านะ! ฮึก...ฮือๆๆๆ” วรันยาผลักใบหน้าหล่อเหลาของออก แล้วปล่อยโฮทันใด

คนที่หวังจะเคลมสาวถึงกับหน้าเสีย รีบดึงเสื้อยืดลงปิดหน้าอก พร้อมกับโอบกอดร่างบางที่สั่นเทาอย่างรู้สึกผิด “เฮ้! พี่แค่แกล้งแหย่เล่นเฉยๆ”

“ไอ้คนบ้า ปล่อยนะ ปล่อย! ฮือๆๆ” วรันยาทุบที่อกกว้างอย่างรู้สึกโกรธที่ถูกลวนลาม

วรันยาอมยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นถุงกระดาษใบใหญ่นับยี่สิบถุงวางเรียงอยู่

“คืนนี้นอนกับยายนะน้องไวน์” กังศมาเอ่ยชวน เพราะจะให้เด็กสาวลองใส่ชุดที่บุตรสาวซื้อมาให้ดูเหมือนทุกๆ ครั้ง

“ค่ะ” วรันยาขานรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลงลืมเรื่องที่จอมทะลึ่งทำกับตัวเองเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนไปเสียสนิท

“ดีเลย จะได้นอนคุยกันเรื่องไปเที่ยวอังกฤษ” ดาหลาบอกอย่างตื่นเต้น ประหนึ่งสาววัยแรกรุ่นที่กำลังจะเดินทางไปท่องเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนสาวด้วยกัน

“แม่ก็จะไปด้วยเหรอครับ” คนที่นั่งมองคนนั้นคนนี้คุยกันอยู่เงียบๆ เอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไปสิ! แม่จะพาน้องไวน์กับคุณยายไปทัวร์อังกฤษซะหน่อย” ดาหลาบอกอย่างอารมณ์ดี

“ว้าว! ขอผมไปด้วยคนนะครับ”

“ไลอ้อน! ลูกเพิ่งจะกลับมาจากอังกฤษนะ” ลูคัสเอ่ยเตือนบุตรชายที่เอาแต่จ้องมองวรันยาจนแทบจะไม่กระพริบตา

“แหม...ผมก็แค่อยากจะพายายไปเที่ยวบ้างนี่ครับ” ภาคินแสร้งตัดพ้อ หวังให้ผู้เป็นยายเอ่ยปากชวนตนไปด้วย

“ลูกกับนัยต้องเรียนรู้งานต่อจากพ่อ ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” ลูคัสรีบดักทางบุตรชายอย่างรู้ทัน

“ก็ได้ครับ” ภาคินพยักหน้ารับอย่างทำใจ เพราะหากจะดูแลกิจการทางเหนือ เขาก็ต้องพิสูจน์ตัวเองว่าคู่ควรที่จะสืบต่อกิจการ ไม่อย่างนั้นอาจจะถูกส่งไปเป็นลูกน้องของพี่ชาย หรือไม่ก็ถูกย้ายไปดูแลกิจการทางใต้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่เขาไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้น เพราะมันจะทำให้เขาต้องอยู่ห่างจากวรันยาอย่างถาวร

“เอ่อ...แล้วพี่นัยละคะ” วรันยาเอ่ยถามถึงคนที่เธออยากจะเจอมากที่สุดในตอนนี้

“พี่นัยเขาขอตัวไปนอนพักน่ะจ้ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปสู่ขอหนูคาร่า เพื่อนของน้องไวน์ใช่ไหม?” ดาหลาบอกพลางเลือกชุดที่จะให้เด็กสาวใส่ในวันพรุ่งนี้

“ใช่ค่ะ” วรันยาเอ่ยรับเสียงอ่อน ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนสาวจะเป็นอย่างไรบ้าง

“พรุ่งนี้น้องไวน์ไปด้วยกันนะ” ลูคัสเอ่ยชวนอย่างเป็นทางการ หลังจากที่รอให้ภรรยากับแม่ยายเอ่ย แต่ทั้งสองก็เอาแต่สนใจชุดต่างๆ

“ค่ะ” วรันยายิ้มก่อนจะมองชุดมากมายที่ดาหลาหยิบมาวางทาบบนตัว