ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 15

10 วันต่อมา...

หลังจากที่วรันยากับกังศมาเดินทางไปเที่ยวอังกฤษ โดยมี ดาหลาอาสาพาทัวร์ พอกลับมาถึงประเทศไทย วรันยาก็ไปเรียนพิเศษกับคาร่าและ ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขโดยไร้เงาของจอมก่อกวนอย่างภาคิน

โรงแรมซานเตียนโน่ (ภูเก็ต)

“พ่อครับ ทำไมผมต้องมาดูงานที่นี่ด้วย” ภาคินถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ต้องศึกษางานเอาไว้ทั้งเหนือและใต้น่ะสิ อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอนใช่ไหมครับพ่อ” ภัคคินัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความนัยบางอย่าง

“ถูกต้อง พ่อจะยังไม่ยกกิจการให้ใคร จนกว่าลูกทั้งสองจะพิสูจน์ได้ว่าคู่ควรจะรับช่วงต่อ” ลูคัสพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เพราะตอนที่หิรัญมาเรียนรู้งานต่อจากตน ก็เรียนรู้ทั้งกิจการทางเหนือกับทางใต้ และสำนักงานใหญ่ ก่อนจะขึ้นคุมตำแหน่งประธานใหญ่ของซานเตียนโน่ ที่ตอนนี้กำลังจะขยายไปอีกหลายๆ ประเทศ ในแถบเอเชีย

“แต่พ่อบอกว่า...” ภาคินใจเสียขึ้นมาทันทีทันใด ‘บ้าจริง! ถ้าเกิดไอ้นัยได้คุมกิจการทางเหนือขึ้นมา เราก็ไม่ได้อยู่กับน้องไวน์นะสิ’

“หลังจากเข้าดูแลกิจการสามปี ใครทำกิจการของพ่อขาดทุน เตรียมตัวไปเป็นผู้ช่วยเลขาของดีแลนได้เลย” ลูคัสยื่นคำขาด

“โอ้!” ภาคินกลอกตา เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของแฝดผู้น้อง

“ตอนนี้ลูกหมดเวลาเที่ยวสนุกแล้วนะไลอ้อน ไม่มีคำว่าชอบหรือไม่ชอบ สนุกหรือไม่สนุก มีแต่คำว่างานและความรับผิดชอบเท่านั้น” ลูคัสเอ่ยเตือนบุตรชาย

“ครับ” ภาคินพยักหน้ารับเบาๆ อย่างจำยอม

“ลูกทั้งสองจะเรียนรู้งานที่นี่หกเดือน จากนั้นก็ไปต่อที่กรุงเทพฯ. อีกหกเดือน อ้อ! แล้วระหว่างทำงานก็เตรียมเขียนรายงานให้พ่ออ่านด้วยนะ ส่วนงานทางเหนือก็เหมือนกับที่นี่ จะมีเพิ่มเติมก็แค่ไร่องุ่นกับสวนส้ม ซึ่งหากใครได้ไปประจำอยู่ที่นั่นก็ต้องศึกษางานกับยายเอาเอง โอเค้?”

“ครับ/ครับ” สองแฝดขานรับพร้อมๆ กัน

“งั้นวันนี้ก็แยกย้ายกันไปพักก่อน พรุ่งนี้แปดโมงเช้าเจอกันที่ห้องทำงาน ของพ่อ”

“ครับ/ครับ” สองหนุ่มขานรับก่อนจะเดินออกห้องไปด้วยกัน

“แกจะไปไหน?” ภาคินเอ่ยถามหลังจากที่ปิดประตูห้องให้บิดาเสร็จ

“ไปเดินสำรวจรอบๆ โรงแรม” ภัคคินัยหันไปตอบแฝดผู้พี่อย่างเสียไม่ได้

“เอ่อ...ขอโทษที่วันนั้นพูดแรงไป ทั้งๆ ที่ฉันเป็นต้นเหตุทำให้แกต้องหมั้นกับคาร่า” ภาคินบอกอย่างรู้สึกผิดนิดๆ

“ช่างมันเถอะ ไปเปิดหูเปิดตากันดีกว่า พรุ่งนี้ต้องเริ่มงานกันแล้ว” ภัคคินัยถอนใจหายใจกับนิสัยของแฝดผู้พี่ที่ชอบพูดไม่คิด สุดท้ายก็ต้องมาเอ่ยคำขอโทษและขอคืนดี เพราะกลัวว่าจะได้มาคุมกิจการทางใต้

“หึๆ ก็ว่าจะชวนอยู่เหมือนกัน” ภาคินหัวเราะเบาๆ อย่างดีใจที่อีกฝ่ายยอมดีด้วย จึงเปลี่ยนไปชวนคุยเรื่องงานที่จะต้องดูแลต่อ

หนึ่งปีต่อมา...

วรันยาเรียนจบชั้นมัธยมปลายด้วยเกรดเฉลี่ย 3.99 ขณะที่คาร่าคว้าอันดับหนึ่งของรุ่นไปครองด้วยเกรดเฉลี่ย 4.00 สองสาวกอดคอกันกรีดร้องอย่างดีใจ เตรียมพร้อมจะไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วยกัน

กังศมาและสินชัยน้ำตาคลอ ประกาศจัดงานเลี้ยงฉลองที่เรือนใหญ่ ไปรยาเวศ โดยให้สองสาวชวนเพื่อนๆ ร่วมชั้นมางานปาร์ตี้

“ไม่น่าเชื่อนะว่าเราจะเรียนจบกันแล้ว” คาร่ามองดูเหล่าเพื่อนๆ ที่เดินทางมาร่วมงานกันอย่างหนาแน่น จากชั้นสองของเรือนใหญ่ไปรยาเวศ

“อืม! นั่นสิ เวลาผ่านไปเร็วจังเนาะ” วรันยาบอกอย่างรู้สึกใจหาย

“ใช่! ว่าแต่พี่ภาคินหายหน้าไปเกือบปีเลยนะเนี่ย?” คาร่าถามถึงคนที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าเธอเป็นทอม จนออกอาการหึงเว่อร์อย่างน่ากลัว

“ดีแล้ว! ถ้าอยู่นะป่านนี้คงจะหาเรื่องแกล้งเราอีกแน่ๆ” วรันยาทำทีเป็นไม่สนใจ ทั้งที่จริงแล้วก็แอบคิดถึงจอมป่วนอยู่นิดๆ

“เราว่าพี่เขาอาจจะชอบ...” คาร่าพยายามจะออกความเห็น

“ก็มันจริงนี่ อ๊ะ! วันนี้ยายจัดงานเลี้ยงฉลองเรียนจบให้น้องไวน์กับคาร่าด้วย” ภาคินบอกหลังจากที่ล้วงมือถือมาเปิดดู แล้วเห็นโพสต์ของผู้เป็นยายในเฟซบุ๊ก ซึ่งลงรูปบรรยากาศในงานปาร์ตี้เอาไว้หลายรูป

“ว้าว! น้องไวน์น่ารักจัง” ภัคคินัยหันมองพร้อมกับเอ่ยชม

“ไอ้บ้า! ฉันให้แกดูคาร่าต่างหาก” ภาคินต่อว่าแฝดผู้น้องที่ชอบกวนอารมณ์ ทั้งๆ ที่รู้ว่าตนน่ะหวงวรันยา

“ทำไมเหรอ?” ภัคคินัยตีหน้าซื่อถาม

“ก็ผมยาวแล้วน่ะสิ” ภาคินจ้องมองใบหน้างดงามของวรันยา ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งตนแทบจะจำไม่ได้

“อืม!” ภัคคินัยขานรับ แล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

“อืมนี่คืออะไรวะ?” ภาคินเลิกคิ้วถามอย่างมึนงง

“ก็อืมไง” หนุ่มมาดขรึมตีหน้าตายต่อ

“แล้วมึงจะไปไหน?” ภาคินมองแฝดผู้น้องที่ทำท่าจะออกเดิน

“ก็ไปอาบน้ำนอนนะสิ พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นเช้าไปเป็นทาสรับใช้ของท่านประธานใหญ่ต่อ” ภัคคินัยบอกด้วยสีหน้าสุดเซ็ง เพราะพี่ชายสุดที่รักไม่เคยให้อภิสิทธิ์ใดๆ นอกเหนือไปจากพนักงานคนอื่นๆ แถมยังใช้งานหนักจนแทบจะคลานกลับห้องพักทุกวัน

“แหม...ว่าจะชวนไปเที่ยวสาวสักหน่อย” ภาคินเอ่ยหยอก

“หึ! ต่อให้มีสาวมานอนแก้ผ้ารออยู่บนเตียง กูก็ไม่มีอารมณ์ เชิญมึงตามสบายเถอะ” ภัคคินัยบอกก่อนจะหยิบเบียร์กระป๋องใหม่ในตู้แช่ส่งให้แฝดผู้พี่ จากนั้นก็หยิบอีกกระป๋องติดมือแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง

ภาคินหัวเราะตามหลังแฝดผู้น้อง ก่อนจะเปิดเบียร์กระป๋องใหม่มาดื่ม แล้วเข้าไปแอบส่องไอจีของวรันยาต่อ ตลอดช่วงระยะเวลาเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้กลับไปหาผู้เป็นยายที่ไร่ ไม่ว่าจะเทศกาลใด ก็ยังคงทำงานไม่หยุด เพื่อเตรียมตัวเข้ารับตำแหน่งใหญ่ในปีหน้า แม้ว่าภายในใจจะเอาแต่คิดถึงใบหน้างามของวรันยาจนอยากจะกลับไปหา อยากเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง แล้วแอบขโมยหอมแก้มนวลเหมือนเช่นทุกครั้ง

แต่ก็ต้องห้ามใจเพราะคำว่า...ความรับผิดชอบมันค้ำคออยู่ จึงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ก่อน เพื่อที่อนาตคจะได้ไปอยู่ดูแลกิจการทางเหนืออย่างถาวร