ภาคิน (ซีรีส์ 3 หนุ่มซานเตียนโน่) นิยาย บท 40

สองวันต่อมา...ประเทศอังกฤษ

กังศมาเดินทางมาถึงอังกฤษพร้อมกับหลานชาย โดยโทร. นัดหมายให้วรันยามาหาที่เพนท์เฮาส์

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นสองสามครั้ง ทำให้กังศมาที่รออยู่รีบลุกเดินไปเปิดประตูรับอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีค่ะคุณมาร์” วรันยาเข้าไปสวมกอดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ ผู้ใหญ่ที่รัก

“ไหว้พระเถอะลูก” กังศมาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่มีร่องรอยของความ เศร้าหมองแฝงอยู่ ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

“เอ่อ...แล้วน้าดาล่ะคะ” วรันยาถามหาผู้ใหญ่อีกท่านที่เดินทางมาด้วย

“ดาไม่ได้มากับยายจ้ะ” กังศมาสารภาพความจริง

“แล้ว...” วรันยาขมวดคิ้วถาม เพราะเมื่อสองวันก่อนกังศมาโทร. มาบอกกับเธอว่าจะมาเที่ยวอังกฤษกับดาหลาสองคน แล้วก็นัดให้เธอมาหาที่เพนท์เฮาส์

“น้องไวน์” คนที่หลบอยู่หลังตู้หนังสือเดินออกมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ

วรันยาชาวาบไปทั้งตัว ไม่คิดว่าภาคินจะกล้าเอาผู้ใหญ่ที่เธอรักมาบังหน้า

“คินเขามาสารภาพกับยายว่ากำลังคบหากับน้องไวน์ ยังไงก็ให้พี่เขาได้อธิบายหน่อยนะลูก” กังศมาเอ่ยขอ เมื่อเห็นใบหน้างามเริ่มแดงก่ำขึ้นนิดๆ

“พี่ขอโทษครับ พี่สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” ภาคินรีบบอก เมื่อเห็นสาวเจ้าขยับไปยืนหลบอยู่ด้านหลังของผู้เป็นยาย

“ไวน์คิดว่าเราน่าจะเว้นระยะห่าง เผื่อจะได้มีเวลาทบทวนว่าสุดท้ายแล้ว เราอยากให้ความสัมพันธ์มันเป็นไปในทิศทางใดกันแน่” วรันยารู้สึกละอายใจที่แอบคบหากันลับหลังผู้ใหญ่

“หมายความว่าไง?” ภาคินถามด้วยสีหน้าตึงๆ

“ก็เป็นพี่เป็นน้องกันเหมือนเมื่อก่อนยังไงคะ พี่คินอยากจะคบหากับสาว คนไหนก็เต็มที่ได้เลย” วรันยาบอกอย่างไม่แคร์

“ไวน์! พี่ก็บอกแล้วไงว่าพี่ขอโทษ” ภาคินตอกกลับอย่างโมโห

“คิน! อย่าขึ้นเสียงใส่น้อง” กังศมารีบเตือน เพราะกลัวว่าหลานชายจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

“ยายไม่เห็นเหรอครับว่าน้องไวน์จะเลิกกับผม”

“ไม่ได้เลิกค่ะ เพราะเรายังไม่ได้คบหากัน” วรันยาเอ่ยย้ำสถานะ

“แล้วที่จูบกับพี่ล่ะคืออะไร” ภาคินตรงเข้าไปถาม

“ก็แล้วที่พี่คินไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ คืออะไร?” เธอตอกหน้าคนเห็นแก่ตัว

“มันก็แค่...” ภาคินกำลังจะอธิบาย แต่ก็ถูกสาวเจ้าขัดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าหากไวน์ไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น แล้วพี่คินมารู้เข้าในตอนหลัง พี่คินจะรักและยังรู้สึกกับไวน์เหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าคะ?” วรันยาถามกลับเพื่อให้ อีกฝ่ายได้เข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้

ภาคินขบกรามแน่น แล้วตรงเข้าไปกระชากแขนของสาวเจ้าให้มาฟังคำตอบใกล้ๆ “พี่จะจับไวน์มัดติดเก้าอี้ แล้วฆ่าไอ้ผู้ชายคนนั้นให้ดู”

“ไวน์เจ็บนะ” วรันยาร้องขึ้นพร้อมกับพยายามสะบัดแขนออก

“คิน! ปล่อยน้องนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้” กังศมารีบเข้าไปห้าม

ภาคินไม่สนใจคำพูดของผู้เป็นยาย หันไปคาดโทษสาวเจ้าต่อ “อย่าบังอาจคิดจะมองผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่ ไม่งั้นพี่จะเป็นฝันร้ายของเราไปตลอดชีวิต จำไว้!”

“ปล่อย!” วรันยาใช้มืออีกข้างทุบที่หน้าอกของอีกฝ่ายรัวๆ เพื่อให้เขายอมปล่อยมือของเธอ แต่เขากลับบีบแรงขึ้นกว่าเดิม

“คิน! ยายบอกให้ปล่อยน้อง” กังศมาเอ็ดหลานชายเสียงดัง หลังจากที่พยายามแกะมือของอีกฝ่ายช่วยวรันยา แต่ก็ไม่เป็นผล

“รับปากมาสิว่าจะไม่หันมองผู้ชายคนอื่น” ภาคินจ้องมองใบหน้างามที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตานิ่ง

“ปล่อย...ฮึก...ฮือๆๆ” วรันยารู้สึกเจ็บที่แขนจนแทบจะทนไม่ไหว

“คินปล่อยน้องเดี๋ยวนี้” กังศมาทุบที่ต้นแขนของหลานชายอย่างรู้สึกโกรธ ขณะเดียวกันก็สงสารวรันยาจับใจ ไม่คิดว่าภาคินจะบ้าและเถื่อนได้ถึงขนาดนี้

“ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อน้องไวน์รับปากผมมาก่อนครับ” คนที่กำลังจะถูกทิ้งเรียกร้องหาหลักประกัน

“ฮือๆๆ ไอ้คนบ้า” วรันยาทรุดลงนั่งร้องไห้อย่างหมดแรง

“คิน! ยายบอกให้ปล่อยไง” กังศมาน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง ถ้ารู้ว่าหลานชายจะทำร้ายวรันยาแบบนี้ เธอจะไม่ยอมช่วยเด็ดขาด

“ยายก็บอกน้องไวน์รับปากผมก่อนสิ” ภาคินหันไปต่อว่า เขาไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่เขาไม่เหลือทางเลือกแล้วจริงๆ

“น้องขอเว้นระยะห่างจากเรา” กังศมาบอกพร้อมกับถอนหายใจ

“ก็ไหนยายบอกว่าจะช่วยผม” ภาคินตัดพ้อ

“ฟังก่อนสิ! นี่ปีสุดท้ายแล้วนะ น้องต้องเรียนหนักก็เลยอยากจะทุ่มเทเวลาให้กับการเรียน ส่วนเรื่องที่จะมองใคร ให้เราสบายใจได้ น้องไวน์ไม่มองหรอก” กังศมาให้เหตุผล

“แต่คาร่าบอกว่าจะหาผู้ชายมาปลอบใจน้องไวน์” ภาคินบอกอย่างหัวเสีย

“คาร่าก็แค่โกรธแทนน้องไวน์ เลยพูดออกไปแบบนั้น เราอย่าเก็บเอามาคิดเป็นจริงเป็นจังสิ ไปล้างหน้าล้างตาแล้วตามยายออกไปที่ห้องครัว อ้อ! แล้วอย่าทำเหมือนเมื่อครู่อีกนะ น้องกลัวจนสั่นไปหมดเลย”

“ครับ” ภาคินขานรับแล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย

กังศมามองตามพร้อมกับส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะเดินกลับออกไปหาวรันยาที่รออยู่ด้านนอก “น้องไวน์หิวหรือยังลูก”

“หิวค่ะ” วรันยาพยักหน้ารับพร้อมกับปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้ม

“เราทำหมูกระทะแล้วเรียกคาร่ามากินด้วยกันไหม” กังศมาเสนอเมนูกระชับความสัมพันธ์ เพราะเคยได้ยินคนงานในไร่ชอบพูดกันบ่อยๆ ว่า หมูกระทะจะเยียวยาทุกสิ่งทุกอย่าง

“คาร่าไปอิตาลีค่ะ” วรันยาบอกยิ้มๆ

“อ้าว! น่าเสียดายจัง”

“จะทำอะไรกันเหรอครับ” คนที่ปรับอารมณ์ให้เย็นลง ถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“ยายว่าจะทำหมูกระทะ คินคิดว่าไง?” กังศมาแสร้งขอความเห็น

“ดีครับ” ภาคินมองใบหน้างามที่ดูเศร้าหมองลงไปถนัดตา ก็รู้สึกโกรธตัวเองที่เมื่อครู่ทำตัวไม่ดี

“โอเค! งั้นคินกับน้องไวน์ช่วยไปซื้อของสดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างๆ มาให้หน่อย เดี๋ยวยายจะเตรียมน้ำซุปกับทำน้ำจิ้มรอ” กังศมาบอกเสร็จก็เดินหนีเข้าห้องครัวไปทันที

“เอ่อ...” วรันยาถึงกับหน้าเหวอที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับอีกฝ่าย

“เราไปกันเถอะครับ” ภาคินเอ่ยชวนเสียงอ่อน

“ค่ะ” วรันยาขานรับแล้วออกเดินนำไปอย่างรู้สึกมึนๆ งงๆ