พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 101

ฉันถือโทรศัพท์เดินออกจากจุดนั้นเพื่อจะไปสนทนากับเฉียวอี้ พร้อมทั้งถือโอกาสทนฟังเสียงกังวาลของเธอไปด้วย “เธอเพลาเสียงลงหน่อยสิ หูฉันจะหนวกอยู่แล้ว”

“เธอเล่ามาเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“เพราะ เพราะว่าฉินกวนเป็นหุ้นส่วนคนหนึ่งของสีชิงชวน ฉันไม่รู้ว่าเขาบอกกล่าวสถานะของเขากับเธอยังไง ฉะนั้นถ้ามันหลุดออกจากปากฉันจะไม่ค่อยดีนัก ให้เขาเป็นคนพูดเองดีกว่า”

“หุ้นส่วนงั้นเหรอ? ฉินกวนเป็นนักธุรกิจงั้นเหรอ? แล้วจะทำไมล่ะ?” เฉียวอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สนใจ

ใช่สิ เฉียวอี้มักจะคิดสวนทางกับคนอื่น หากว่าเธอชอบใครขึ้นมาก็จะไม่สนอาชีพการงานหรือตำแหน่งฐานะของคนๆนั้น

“เอิ่ม งั้นตามนี้ ฉินกวนเป็นหุ้นส่วนของสีชิงชวน บังเอิญเจอกันบนเรือ ก็เพิ่งจะเจอเขาเมื่อครู่นี่เอง เลยไม่ทันได้บอกเธอน่ะ”

“อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง” ในที่สุดเสียงของเฉียวอี้ก็เพลาลงจนได้ “ว้าว เกาะแห่งนี้ไม่ธรรมดาเสียจริง เซียวเซิง ถ้าพวกเขาอยากจะซื้อเกาะแห่งนี้มาสร้างสวนสนุก ฉันว่าเธอเข้าร่วมลงทุนด้วยก็ดีนะ ทำธุรกิจกับลูกพี่อย่างพวกเขารับรองได้ว่ามีกำไรเห็นๆ”

เฉียวอี้มีพรสวรรค์ทางด้านธุรกิจ แต่ดันเลือกที่จะไม่ใช้มันให้เป็นประโยชน์

“อืม หลังจากกลับไปฉันจะไปนั่งขบคิดดู ถึงตอนนั้นเธอช่วยติดต่อผู้ช่วยของสีชิงชวนเพื่อขอแผนธุรกิจมาให้ฉันศึกษาหน่อยนะ”

“ฮาฮา เซียวเซิง เราเจรจาธุรกิจหมื่นล้านทางสายโทรศัพท์ง่ายๆแบบนี้เลยหรือ”

เฉียวอี้ก็ยังคงเป็นเฉียวอี้อยู่วันยังค่ำ เธอเปลี่ยนใจความสำคัญของเรื่องที่เราคุยอยู่ไปแบบดื้อๆซะงั้น

หลังจากที่วางสายไป ฉันก็ทานกล้วยสีแดงที่ฉินกวนเอามาให้ รสชาติของมันอร่อย ซึ่งแตกต่างจากกล้วยสีเหลือง มันทั้งหอมทั้งนิ่ม

ฉินกวนนั่งอยู่ตรงข้าม เขาอมยิ้มพร้อมกับจ้องฉันกิน สายตาคู่นั้นเปี่ยมด้วยรังสีแห่งความรักใคร่เอ็นดู ประดุจพ่อแท้ๆคนหนึ่งเลย ถ้ามีพ่อแบบนี้สักคนก็คงจะดี จู่ๆก็รู้สึกว่าชีวิตไม่ได้ยากแค้นขนาดนั้น

ฉันทานอยู่ก็ถามฉินกวนขึ้น “คุณชอบเฉียวอี้ไหม?”

เขาตอบอย่างฉับพลันทันที “เธอทั้งน่ารักและซื่อตรง ผมชอบเธออยู่พอสมควร”

“ชอบในรูปแบบไหนหรอ? แต่เฉียวอี้ชอบคุณแบบเป็นแฟนเลยนะ?”

“ผมรู้ ตอนที่เพิ่งรู้จักเธอใหม่ๆ เธอก็แสดงออกให้ผมเห็นแล้ว”

นี่เป็นบุคลิกของเธอเลย ฉันไม่แปลกใจเลยสักนิด

“เฉียวอี้บอกว่า พวกคุณรู้จักกันที่นิทรรศการภาพวาด”

“ใช่ครับ ในตอนนั้นเฉียวอี้ยืนอยู่ตรงหน้ารูปวาดของผมร้องให้ฟูมฟาย พนักงานของผมเห็นเข้าจึงมาแจ้งเรื่องนี้ให้ผมทราบ ผมจึงไปสังเกตุการณ์ เธอบอกว่ารูปของผมทัชใจเธอมาก

“ใช่เหรอ?” ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก นึกไม่ถึงว่าจู่ๆเฉียวอี้จะเข้าถึงผลงานศิลปะได้กับเขาด้วย

การเข้าถึงในผลงานศิลปะของเธอไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไร ให้เธอวาดภาพง่ายๆ เธอก็ยังวาดออกมาได้แย่ จนป่านนี้ระดับฝีมือการวาดภาพบุคคลของเธอต่ำต้อยเรี่ยดินไม่ต่างอะไรจากเด็กอนุบาลเลย สาวสวยทุกคนภายนอกอาจจะดูอ่อนหวานแต่ภายในกลับจ้าเล่ห์ดั่งสุนัขจิ้งจอก

“จากนั้นฉันก็ให้เธอเล่าถึงแรงบันดาลใจที่ได้รับ สุดท้ายเธอก็พูดแถไปเรื่อย”

“อ้อ” นี่ถึงจะเป็นวิธีการเปิดเรื่องที่ถูกต้องสินะ

“จากนั้น เธอก็สารภาพรักกับผมว่าภาพของผมทำให้เธอหวั่นไหว”

“เฉียวอี้เป็นคนที่หวั่นไหวได้ง่าย” ฉันว่า “รอบก่อนที่เราไปไนท์คลับ บาร์เทนเดอร์หนุ่มชงเหล้ามีลีลาการชงที่พลิ้วไหว เห็นแค่นี้เฉียวอี้ก็บอกว่าหวั่นไหวแล้ว”

จากนั้นเราก็จ้องตากันหัวเราะฮาฮา

ฉันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เฉียวอี้เป็นคนง่ายๆไม่ซับซ้อน ถ้าเธอชอบคุณก็แสดงว่าชอบคุณจริงๆ”

“คุณไม่ถือสาที่เพื่อนของคุณจะต้องคบหาดูใจกับเพื่อนเก่าในอดีตของแม่คุณเหรอ?”

สิ่งที่พวกเขาคุยกันเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานเทคนิคทั้งนั้น จะบุกเบิกเกาะยังไง ทำยังไงให้เผยวิวทิวทัศน์ที่สวยงามได้โดยที่ใช้งบประมาณให้น้อยที่สุด มิหนำซ้ำยังห้ามทำลายระบบนิเวศบนเกาะ รวมไปถึงการก่อสร้างรีสอร์ทอีกด้วยเป็นต้น

“คุณมีความคิดเห็นยังไงบ้าง?” จู่ๆสีชิงชวนก็ถามขึ้นมาดื้อๆ

ฉันชะงักไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยขึ้น “หา?”

“คุณเข้าฌานอยู่หรือยังไง? อย่าบอกนะว่าเมื่อครู่คุณไม่ได้ฟังอะไรเลย?”

“ไม่ใช่ ฉันฟังแล้ว” ฉันเลียริมฝีปาก “เรื่องที่ว่ารีสอร์ทจะสร้างยังไงนั้น ฉันว่าสามารถศึกษาเป็นแบบอย่างจากสิ่งปลูกสร้างของคนเฒ่าคนแก่ที่อาศัยอยู่บนเกาะแห่งนี้ ฉันรู้สึกว่าสิ่งก่อสร้างของพวกเขามีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก มิหนำซ้ำยังคงทนมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าว่ากันในเรื่องของการพักอาศัยจะต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”

ช่างเทคนิคคนหนึ่งพยักหน้า “คำแนะนำของคุณนายสียอดเยี่ยมมาก ผมก็สังเกตุเห็นเช่นกัน สิ่งปลูกสร้างของพวกเขาล้วนเป็นลวดลายฉลุ ซึ่งพวกเขาจะต้องมีเหตุผลที่สร้างแบบนี้

“สิ่งนี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ผมหมายถึงแผนการดำเนินงานต่างหาก” สีชิงชวนปรายตามองมาหาฉัน “แผนงาน เข้าใจไหม?”

ฉันส่ายหน้า “ไม่เข้าใจ”

สีชิงชวนเอียงหน้าไปหาช่างเทคนิคคนหนึ่ง เขาเอ่ยขึ้นทันทีว่า “เดี๋ยวผมจะส่งหนังสือที่เกี่ยวกับแผนการดำเนินงานให้คุณดู คุณก็หาเวลาอ่านมันซะ”

“ไม่เอา” ฉันปฏิเสธไปตามสัญชาตญาณ

ฉันเกลียดการอ่านหนังสือทางด้านก่อสร้างมากที่สุดแล้ว ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว โอเครไหม?”

ฉันกลัดกลุ้มใจ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะโดนสีชิงชวนลากลงหลุมพลางไปซะแล้ว ตะเกียกตะกายปีนป่ายยังไงก็ออกมาไม่ได้

ตอนเพิ่งเริ่มประชุมใหม่ๆฉันยังพอฟังเข้าใจอยู่บ้าง พอเข้าช่วงหลังก็เริ่มเร็วขึ้นๆจนฉันตามไม่ทัน ซึ่งฉันทำได้แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียงที่พวกเขาประชุมกัน

สีชิงชวนพูดจาเร็วมาก จนฉันคิดว่าช่างเทคนิคพวกนี้จะต้องเป็นอัจฉริยะที่สีชิงชวนบ่มเพาะออกมาเป็นแน่ ไม่งั้นไม่มีทางตามเขาทันหรอก