พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 136

เซียวซือส่งฉันกลับบ้านอย่างจริงใจ เธอไปหยิบกุญแจรถโดยไม่ยอมให้ฉันอธิบาย ถ้าฉันยังบ่ายเบี่ยงอีกมันก็จะเหมือนกับว่าฉันยังคิดเล็กคิดน้อย ฉันก็เลยยืนรอเธออยู่หน้าประตู

ถ้ามันเป็นไปได้ ฉันว่าฉันกับเซียวซือเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้ เธอเป็นคนนุ่มนวลทั้งยังสุภาพอ่อนโยน ไม่เหมือนกับเซียวหลิงหลิง

ไม่นานเซียวซือก็ขับรถมาถึง ฉันขึ้นไปนั่งยังที่นั่งด้านข้างคนขับ จากนั้นเธอก็ขับพาฉันไปทางบ้านตระกูลสี

ระหว่างทางกลับ ฉันอยากคุยอะไรนิดหน่อยกับเซียวซือ แต่เราสองคนไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไร อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรดี

เซียวซือเอ่ยปากขึ้นในความเงียบ “เธอกลับบ้านช้าขนาดนี้สีชิงชวนไม่โทรตามเลยเหรอ?”

ฉันตอบเธอทันที “ความสัมพันธ์ของฉันกับสีชิงชวนไม่ได้ดีขนาดนั้น” ในเมื่อพูดถึงสีชิงชวนแล้ว งั้นข้อสงสัยในใจฉันจะต้องได้รับการแก้ไข

“พี่ ฉันมีบางอย่างอยากถามพี่”

“อะไร?”

“ตอนนี้พี่ยังรักสีชิงชวนอยู่ไหม?”

เซียวซือหันหน้ามามองฉันอย่างรวดเร็วแวบหนึ่ง “เธออย่าคิดมาก ตอนนี้ฉันกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ช่วงนี้ที่เราอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ก็เพราะเรื่องงาน”

“ฉันรู้ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” ฉันรีบโบกมือ “แต่ฉันคิดว่าพี่ยังรักเขาอยู่ ตอนนั้นทำไมจู่ๆ พี่ถึงไปจากสีชิงชวนล่ะ? มีเหตุผลอะไรเหรอ?”

“ไม่มีเหตุผลอะไร แค่คิดว่าฉันกับเขาไม่เหมาะสมกัน” เซียวซือเสยผมที่ถูกลมจากหน้าต่างพัดเข้ามาจนยุ่ง ใบหน้าด้านข้างของเธอสวยงดงามอยู่ภายใต้แสงไฟนีออนที่ส่องเข้ามาจากนอกกระจกรถ

วันนี้ฉันไม่ได้ถามคำถามนี้กับเซียวซือด้วยความล่วงเกิน เพราะฉันรู้ว่าเซียวซือเลิกกับว่าที่เจ้าบ่าวคนนั้นของเธอแล้ว

ก่อนหน้านี้หลังจากที่เธอเลิกกับสีชิงชวน ก็ไม่รู้ว่าว่าที่เจ้าบ่าวคนนั้นโผล่มาจากไหน มาตอนนี้ก็เลิกกันอย่างกะทันหัน ไม่ว่ายังไงฉันรู้สึกว่าในใจของเธอยังรักสีชิงชวนอยู่มาก แต่ดูเหมือนว่าเซียวซือจะไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่ ฉันจึงไม่ได้พูดมันต่อ

แล้วมันก็ช่างบังเอิญที่ตอนที่รถของเซียวซือกำลังขับเข้าไปใกล้ประตูโรงเรียน ฉันก็พบว่ารถของสีชิงชวนก็อยู่ด้านหน้านี่เอง เขาก็เพิ่งกลับมาเหมือนกัน

พวกเราหยุดรถลงด้านหน้าประตูคฤหาสน์ของตระกูลสีในเวลาเดียวกัน สีชิงชวนลงมาจากรถแล้วเห็นฉันเข้า แน่นอนว่าเขาก็เห็นเซียวซือเช่นกัน เขาจึงเดินเข้ามาทักทาย

“ดึกแล้วทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ด้วยกันได้?”

“วันนี้เป็นวันไว้ทุกข์ครบรอบ 49 วันให้คุณพ่อ เซียวเซิงเลยกลับไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านน่ะ”

“เข้าไปนั่งข้างในก่อนไหม?”

“มีเรื่องที่เกี่ยวกับวิศวกรรมบางอย่างต้องถามคุณพอดี”

ทั้งสองเดินไปคุยไปและนำหน้าเข้าประตูใหญ่ไปก่อนแล้ว ฉันจึงเดินตามหลังพวกเขาไป

ดึกขนาดนี้แล้วแต่คุณย่ายังดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขกไม่ยอมนอน เมื่อท่านเห็นเซียวซือก็เกิดอาการหน้าง้ำงออย่างไม่ปิดบัง

“เสี่ยวชวน เมียหลานโดนทิ้งให้เดินอยู่คนเดียวข้างหลังน่ะ หลานมองไม่เห็นเหรอ?”

“คุณย่า!” สีชิงชวนรีบเรียกท่านทันที สีหน้าคุณย่าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด

“ดึกแล้วเธอมาได้ไง?”

ฉันจึงทำได้เพียงกลับมาที่ห้องของตัวเอง แน่นอนว่าไม่ได้กลับไปรบกวนสีชิงชวนกับเซียวซือหรอก พวกเขาสองคนคงกำลังคุยงานกันอยู่ ถ้าอยากทำเรื่องอะไรอย่างอื่นขึ้นมาจริงๆ งั้นคงเป็นตอนไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาทำอยู่ใต้จมูกฉันหรอก

ฉันคิดว่าพวกเขาจะคุยกันจนดึก แต่ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำ จู่ๆ ก็เห็นสีชิงชวนอยู่ในห้องของฉันแล้ว เขายังสวมชุดที่สวมเมื่อครู่และยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอน

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ฉันผงะไปเล็กน้อย

“ผมไม่ควรอยู่ที่นี่เหรอ?” ทุกครั้งที่สีชิงชวนย้อนถามฉัน ฉันก็รู้ได้เลยว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี

“ผมคุยงานกับเซียวเซิงในห้องหนังสือในห้องได้ไม่ถึงสิบห้านาที ป้าสวีก็เคาะประตูไปแล้วสามครั้ง ครั้งแรกถามว่าผมจะดื่มชาไหม ครั้งที่สองถามว่าเราจะทานขนมอะไรไหม ส่วนครั้งสุดท้ายถามมาตรงๆ เลยว่าเราจะทานมื้อดึกไหม ทำไมป้าไม่ถามผมมาตรงๆ ไปเลยล่ะว่าเราจะอาบน้ำไหม จะได้หาชุดนอนมาให้”

“ไม่ต้องหรอกมั้ง” ฉันทำได้เพียงส่งยิ้มเหยเกให้แล้วพูดขึ้น “แบบนั้นคงจะไม่สะดวกเท่าไหร่”

สีชิงชวนพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง “ถ้าคืนนี้ผมไม่มาห้องคุณ คุณย่าต้องไม่ปล่อยผมไว้แน่ๆ”

ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณย่ายิ่งทำแบบนี้ สีชิงชวนก็จะยิ่งไม่ชอบ

ฉันถอนหายใจออกมาแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้คุณย่าหลับแล้ว คุณกลับห้องคุณไปเถอะ!”

สีชิงชวนหมุนตัวออกไป ทิ้งไว้เพียงภาพแผ่นหลังอันแสนเย่อหยิ่งของเขา เมื่อประตูค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ ฉันก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันนอนอยู่บนเตียง แต่ยังไม่ทันปิดเปลืองตาลง สีจิ่นยวนก็มาเคาะประตู ฉันเพิ่งนึกออกว่าฉันยังไม่ได้ทายาให้เขาจึงลุกขึ้นมาเปิดประตูให้เขา

ประตูเพิ่งเปิดออกได้เพียงไม่นาน เขาก็ยื่นแขนของตัวเองเข้ามาข้างหน้าฉันแล้วก็รายงานให้ฉันฟังอย่างมีความสุข “พี่เซียวเซิง พี่ดูสิ สีมันจางลงแล้วนะ!”