พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 149

“หลังจากหย่ากับสีชิงชวนแล้ว เราแต่งงานกันเลยนะ” ลมหายใจของเขาเป่ารดอยู่บนผมฉัน ตอนนี้เขาอยู่ใกล้กับฉันมาก

ฉันกลัวมาก กลัวจนอยากจะหายตัวไปต่อหน้าเขาตอนนี้เลย ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร หนีอีโจวที่ฉันอยากเจออีกครั้งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็ยืนสารภาพรักอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันกลับอยากหนี

ทันใดนั้นเขาก็กอดฉันเอาไว้ ฉันถูกเขาดึงเขาไปกอดในอ้อมแขนของเขา ความจริงแล้วอ้อมกอดของหนีอีโจวกว้างและอบอุ่นมาก แต่ตัวฉันกลับแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขาราวกับท่อนไม้แข็งๆ

ฉันได้ยินเขาพูดอย่างอบอุ่นที่ข้างหูฉันเบาๆ “เซียวเซิง เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ผมจะไม่ไปจากคุณ…”

คำว่า ‘ตลอดไป’ มันเป็นคำที่ดีมากคำหนึ่ง ฉันเป็นคนที่กลัวความโดดเดี่ยวอ้างว้างมาตลอด

ฉันรักคุณพ่อและคุณแม่ แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่กับฉันได้ตลอดไป แล้วหนีอีโจวจะทำได้เหรอ? บางทีควรถามแบบนี้ ว่าฉันต้องการไหม?

ฉันสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่หยุด เขากอบกุมใบหน้าของฉันไว้ สายตาที่อ่อนโยนราวกับสายน้ำกำลังรินไหลอยู่บนหน้าของฉัน “ไม่ต้องกลัว เซียวเซิง ผมจะปกป้องคุณ ไม่ว่าใครก็ทำร้ายคุณไม่ได้”

ใบหน้าหล่อเหลาและริมฝีปากอุ่นชื้นของเขาโน้มเข้ามาใกล้ฉันจนฉันได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของเขา ท้องฉันบิดมวนไปหมดราวกับมีนาจากำลังเหยียบวงล้อไฟอยู่ในท้องของฉันและใช้เอ็นมังกรจิ้มผนังกระเพาะด้านในอยู่อย่างไรอย่างนั้น

การโดนคนที่ฉันแอบรักมาตลอดสารภาพรักน่าจะเป็นเรื่องที่มีความสุขจนหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ แต่ฉันกลับเกิดปฏิกิริยาแบบนี้ขึ้น มันแปลกมากจริงๆ

ในตอนที่ริมฝีปากของหนีอีโจวกำลังจะประทับลงมาที่ริมฝีปากฉัน ฉันก็หวาดกลัวจนลืมเบี่ยงหลบ

ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาววาบขึ้นอีกครั้ง มันเหมือนกับมีสายฟ้าฟาดลงบนหัวของฉันอย่างไรอย่างนั้น ฉันเด้งตัวออกมาจากอ้อมกอดของหนีอีโจวทันที “ฟ้าแลบ ฟ้าแลบ!”

ฉันข้อเท้าแพลงจนเกือบจะล้ม หนีอีโจวเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่เห็นมีฟ้าแลบเลย วันนี้อากาศดี”

เวลานั้นเอง ทันทีที่ฉันปล่อยมือ เชือกจูงสุนัขที่ฉันกำลังจูงอยู่ก็ลื่นหลุดออกจากฝ่ามือ จากนั้นเจ้ามาร์ชเมลโล่ก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“มาร์ชเมลโล่ มาร์ชเมลโล่หนีไปแล้ว!” ฉันตะโกนออกมาแล้วก็รีบวิ่งตามมันไป

เจ้ามาร์ชเมลโล่หันมามองฉันแวบหนึ่ง เดาว่าคงเห็นฉันวิ่งจนกระโปรงกระพือแล้วคิดว่าฉันกำลังเล่นกับมันแน่ๆ มันจึงวิ่งอย่างสนุกสนานขึ้นกว่าเดิม

ฉันจะวิ่งตามหมาทันได้ยังไง หนีอีโจวตามฉันมาทันในเวลาอันรวดเร็วแล้วจับข้อมือฉันไว้

“ไม่ต้องตาม เราหยุดตาม แล้วเดี๋ยวมาร์ชเมลโล่ก็กลับมาหาเราเอง”

การวิ่งตามหมามันก็แค่การถือโอกาสจบสถานการณ์ที่ฉันคุมไม่อยู่แบบเมื่อครู่ก็เท่านั้น ฉันวิ่งไล่ตามจนหอบ “มันจะหนีไปนะ”

“ไม่หรอก คุณยิ่งตามมันยิ่งวิ่งหนี แค่คุณไม่ตามมันก็ไม่หนีแล้ว” หนีอีโจวดึงให้ฉันหยุดลง ฉันได้แต่หอบหายใจเหมือนเครื่องเป่าลม

แล้วเจ้าตัวตูดขาวที่อยู่ข้างหน้าก็ค่อยๆ หยุดลงจริงๆ ฉันใช้สองมือค้ำยันไว้กับหัวเข่า หอบหายใจจนปอดแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจ้าตัวตูดขาวก็หมุนตัวแล้ววิ่งกลับมาทางฉัน มันหยุดลงตรงหน้าฉันและกระดิกหางให้

“แกทำฉันเหนื่อยแทบตาย” ฉันลูบหัวมัน

“เห็นไหม แค่คุณไม่ตาม มันก็กลับมาเอง มันรู้ว่าพวกเราเป็นเจ้าของมัน มันไม่หนีไปไหนหรอก”

หนีอีโจวยัดเชือกจูงสุนัขใส่ในมือฉัน จากนั้นก็จูงมือฉันอีกครั้ง “เหนื่อยหรือยัง พักหน่อยไหม?”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเกือบห้าทุ่มแล้ว

“พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก ฉันเรียกแท็กซี่กลับดีกว่า!”

“ผมไปส่ง”

“คุณไม่มีรถสักหน่อย”

“เดี๋ยวผมกลับไปเอา”

“มันไกลนะ ฉันเรียกรถเอาดีกว่า”

ผลเสียของการอดนอนก็คือฉันนอนดึกมาก จากนั้นนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ปลุกให้ฉันตื่น

ฉันลืมตามาอีกทีท้องฟ้าก็สว่างแล้ว แสงอาทิตย์ส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามาสาดใส่ตาฉันจนรู้สึกแสบตาเล็กน้อย

ฉันใช้มือบังตาเอาไว้แล้วลุกขึ้นจากเตียง โทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงก็ส่งเสียงร้องออกมา เป็นเฉียวอี้ที่โทรเข้ามา เธอหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกของฉันอย่างไม่ลดละในทุกเช้า

ฉันมองนาฬิกาแวบหนึ่งก่อนรับสายก็พบว่าใกล้จะเก้าโมงแล้ว ฉันเป็นซีอีโอที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งมาก ฉันยังไม่มานะบากบั่นเท่าผู้ช่วยฉันเลย

ฉันลุกขึ้นจากเตียงพลางรับโทรศัพท์ “ฉันรู้แล้ว ฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ วันนี้ไม่มีประชุมเช้า ฉันจะไปถึงในอีกครึ่งชั่วโมง“

“เซียวเซิง” น้ำเสียงของเฉียวอี้แปลกไปเล็กน้อย “เธอรู้แล้วเหรอ?”

“ฮะ?” ฉันชะงักไป “รู้แล้วอะไร?”

“เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกว่าเธอรู้แล้วเหรอ?”

“ฉันบอกว่าฉันรู้แล้วว่าฉันสายอีกแล้ว”

“ฉันว่าแล้วว่าเธอยังไม่รู้”

“เธออยากให้ฉันรู้อะไรล่ะ?” พูดอ้อมค้อมแต่เช้า เปลืองพลังสมองจริงๆ “มีอะไร?”

“เฮ้อ เธอไปดูข่าวสิ ตอนนี้ข่าวบันเทิงถูกเธอกับสีชิงชวนเหมาหมด เธอครึ่งหนึ่ง เขาครึ่งหนึ่ง“

“อะไรเหรอ”

“เธอดูเองเถอะ ดูเสร็จแล้วค่อยว่ากัน” เฉียวอี้พูดจบก็วางสายไป

ฉันถือโทรศัพท์ด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นอ่านข่าว