พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 215

เมื่อหมอสวีตรวจให้สีชิงชวนเสร็จก็เดินมาพูดกับฉันที่ประตู “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ เมื่อคืนคุณชายสามตากฝนอยู่หลายชั่วโมงแถมยังมีอาการตกใจมากอีก ตอนนี้มีไข้สูง ผมเลยให้น้ำเกลือเขาไป พอให้เสร็จก็ให้เขากินยา ดื่มน้ำเยอะๆ ถ้าดูจากสุขภาพร่างกายของคุณชายสาม อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้วล่ะครับ”

“ตกใจ…เขาตกใจอะไรเหรอคะ?”

“อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ แต่ปริมาณเลือดในตาเขามากกว่าปกติ ข้อนิ้วค่อนข้างบวม ดูก็รู้แล้วครับว่าเกิดจากอาการตื่นเต้นกังวล”

ฉันเอ่ยขอบคุณคุณหมอ จากนั้นป๋ออวี่ก็ลงไปส่งหมอสวี ฉันจึงเดินเข้าไปข้างเตียงเขาเพื่อดูอาการ

บนหลังมือเขาเจาะสายน้ำเกลืออยู่ หน้าของเขายังแดงเหมือนเดิมและดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท

ท่าทางตอนไอ้จอมโหดป่วยก็ดูน่าสงสารอยู่เหมือนกัน ฉันนั่งลงที่ขอบเตียง

ยังไม่ทันได้นั่งดี เขาก็คว้าข้อมือฉันไว้แล้วดึงฉันลงไปนอนด้วยกัน

“นอนเป็นเพื่อนผมหน่อย”

“คุณไม่ได้หลับไปแล้วเหรอ?” ฉันถามอย่างงงงัน ตอนที่เขามึนๆ อยู่นี่คือมีสติอยู่ตลอดเลยเหรอ?

“เลิกไร้สาระได้แล้ว” เขาดุฉัน

ฉันจึงทำได้เพียงนอนลงข้างตัวเขา ตัวเขาร้อนมาก ร้อนมากๆ แถมยังปล่อยไอร้อนออกมาอย่างต่อเนื่องด้วย

“ฉันแทบจะโดนคุณปิ้งจนแห้งแล้ว”

“คุณหาเรื่องเอง” เขาครางในลำคอเย็นๆ “เซียวเซิง เรื่องนี้ยังไม่จบหรอกนะ รอผมมีแรงเมื่อไหร่ คุณต้องอธิบายให้ผมแบบเคลียร์ๆ”

เมื่อคืนที่ฉันอธิบายไปยังไม่ชัดเจนพอเหรอ?

ยังจะให้ฉันพูดยังไงอีก?

หรือจะให้ฉันบอกเขาว่า เป็นเพราะเขาถึงเรื่องความเป็นนิรันดร์กับเซียวซือ ฉันก็เลยรับไม่ได้เหรอ?

เพราะท่าทีที่เขามีต่อเซียวซือต่อหน้าผู้คนมากมายและต่อหน้าฉันกับท่าทีจริงๆ ที่เขามีต่อเธอมันต่างกันโดยสิ้นเชิงเหรอ?

นี่มันไม่พอจะเป็นเหตุผลที่ฉันเอามาฟ้องเขาได้เลย

เขาคิดจะทำอะไรก็ทำไป ฉันจะมีเหตุผลอะไรไปโกรธเขาได้?

ที่ฉันทำได้ก็แค่หงุดหงิดเงียบๆ คนเดียว

เฮ้อ แปลกจัง ทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วย?

“เซียวเซิง” เขาบีบคลึงนิ้วฉัน มันเจ็บมากเลย “ที่คุณไม่พูด เพราะในใจกำลังมีคลื่นถาโถมอยู่ใช่ไหม?”

“เปล่า” ฉันพลิกตัวแล้วมองไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สบายใจ

เมืองฮวามีพระอาทิตย์ส่องแสงสดใสแท้ๆ แต่ในทะเลกลับมีพายุฝนโหมกระหน่ำ

สีชิงชวนหลับไปอีกครั้งแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กทารกที่นอนหลับไม่สนิท ไข้ที่ขึ้นสูงรบกวนการนอนของเขาอยู่เรื่อยๆ

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ป๋ออวี่ก็กลับไปแล้ว เขาฝากยัยเบธมาบอกฉันว่าเขาจะไปรับเซียวซือที่เกาะสุริยา

ฉันรู้สึกผิดมาก เพราะความหัวร้อนของฉันแค่เพียงเดี๋ยวเดียวทำให้ป๋ออวี่ต้องเหนื่อยตามไปด้วย

รอให้อาการสีชิงชวนดีขึ้น ฉันต้องเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อแล้วล่ะ เอาแบบที่ฉันเป็นคนลงมือทำเองอะไรทำนองนั้น

สีชิงชวนให้น้ำเกลือหมดขวดก็เริ่มมีเหงื่อออกแล้ว ฉันใช้ผ้าขนหนูแห้งๆ เช็ดเหงื่อให้เขา เขาจับมือฉันไว้แน่นจนฉันขยับไม่ได้

“เซียวเซิง” เขาเรียกทั้งที่ยังหลับตา

“ฮะ”

“ผมอยากจะบีบคอคุณให้ตายจริงๆ”

ถึงจะป่วยแต่ก็ยังไม่เลิกนิสัยบ้าอำนาจอีกนะ ฉันล่ะยอมใจจริงๆ

ฉันดึงมือออกมาจากฝ่ามือเขา “อย่าขยับสิ ฉันจะเช็ดเหงื่อให้คุณ!”

ฉันแหวกคอเสื้อชุดนอนของเขาออกเพื่อเช็ดเหงื่อให้เขา ขณะที่กำลังเช็ดที่เอวและหน้าท้องให้เขาอยู่ เขาก็จับมือฉันไว้ จากนั้นก็พลิกตัวแล้วกดฉันไว้ใต้ร่างทั้งที่บนหลังมือของเขายังมีหัวเข็มที่ใช้ให้น้ำเกลืออยู่

เขาทำฉันตกใจจนสติกระเจิง เพราะเข็มที่ฝังอยู่ที่หลังมือเขาหลุดออกไปเพราะการกระทำที่รุนแรงป่าเถื่อนของเขา บนหลังมือเขาจึงมีเลือดไหลออกมา ซึ่งมันดูเหมือนกับการ์ตูนอย่างไรอย่างนั้น

ฉันรีบช่วยเขากดไว้ทันที “คุณทำอะไรเนี่ย ยังป่วยอยู่นะ”

“คุณต้องถูกลงโทษ” เขากดจูบลงมาโดยไม่ฟังคำอธิบายใดๆ

ฉันร้อนใจมาก ต้องบีบหลังมือเขาที่มีเลือดออกไว้และยังต้องรับจูบจากเขาอีก

“ตั้งใจหน่อย” เขาเตือนฉันอย่างหงุดหงิด

“แทงให้ตัวเองมันโหดอยู่นะ แล้วคุณก็ไม่ได้เรียนด้านนี้มาสักหน่อย”

“บางอย่างมันไม่ต้องเรียนก็ได้”

ฉันหยิบผ้าปิดแผลให้เขาโดยเขารับมันไปติดเอง ฉันไม่กล้าช่วยเขาทำเลยเพราะว่ากลัวเขาจะเจ็บ

“คุณนี่แข็งแกร่งจริงๆ” ฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเขา

“คุณรู้ได้ไงว่าบนตัวผมมีที่ที่มันแข็ง?” เขามีไข้สูงขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาพูดจาลามกอีก

“สีชิงชวน คุณไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”

“ฝันไปเหอะ”

สีชิงชวนขี้น้อยใจจะตาย เขาต้องโกรธฉันไปอีกนานแน่ๆ

ฉันคิดอยู่ตลอดเลยว่าเขาฝ่าฝนเพื่อมาตามฉัน เป็นเพราะเซียวซือจริงๆ หรือว่าเป็นเพราะฉันกันแน่?

แต่ว่าฉันก็ถามเขาไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากถามเขายังไงดี เพราะคิดว่ามันเหมือนฉันกำลังแคร์คำตอบที่เขาจะตอบ

ฉันไม่ได้แคร์…ไม่ใช่เหรอ?

สุดท้ายสีชิงชวนก็หลับไปด้วยความมึนเบลออีกครั้ง เหงื่อเขาออกไม่หยุด ฉันกลัวมากว่าเหงื่อจะออกจนทำให้อาการเขาทรุดลง

ฉันโทรหาหมอสวีอีกครั้งอย่างหมดหนทาง หมอสวีบอกว่าเป็นปกติที่จะมีเหงื่อออก เขาไม่เป็นไร แค่ให้เขาดื่มน้ำทดแทนก็พอแล้ว

ฉันเรียกให้สีชิงชวนดื่มน้ำ เขาตื่นขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ ฉันจึงเอาหลอดไปจ่อที่ปากเขาแต่เขาก็ไม่ดูดเข้าไป

“สีชิงชวน” ฉันตบหน้าเขา “ถ้าคุณไม่ดื่มน้ำ เหงื่อคุณจะออกจนหมดตัวแล้วคุณก็จะกลายเป็นศพแห้งๆ นะ”

เขาฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ฉันได้แต่ถือแก้วน้ำอย่างงงงัน

ทันใดนั้นฉันก็คิดออกว่าไม่กี่วันก่อนเขาไม่ยอมกินน้ำ ฉันจึงใช้วิธีส่งน้ำให้เขาดื่มแบบปากต่อปาก

มันก็ขยะแขยงหน่อยๆ แหละ แต่ตอนนี้มันก็ไม่มีวิธีไหนแล้วนอกจากวิธีนี้

ฉันดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่แล้วประกบปากฉันเข้ากับปากเขา แต่มันไม่ได้ไหลจากปากเขาลงไปแบบที่ฉันคิด แต่มันกลับไหลออกมาข้างนอกแทน

มันทำให้ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีว่าสีชิงชวนจะตายแล้ว