พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 365

หลี่เฉิงหมิงวิ่งเข้ามาโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู แถมยังเฉพาะเจาะจงเป็นเวลานี้ เป็นไปได้ว่าคงนัดแนะกับแม่เลี้ยงไว้ก่อนแล้ว ถึงได้มาปรากฏตัวเอาตอนนี้พอดิบพอดี

เขารู้ว่ามันเป็นการจัดฉากแต่ไม่รู้วิธีเปิดโปง เขาได้แต่มองดู หลี่เฉิงหมิงวิ่งเข้ามาและร้องไห้ “คุณนายเซียว คุณเป็นอะไรไป ? พูดอะไรหน่อยสิ !”

หลี่เฉิงหมิงตะโกนร้องไห้สองครั้ง จากนั้นก็หันหน้ามาจ้องฉัน ชี้ไปที่จมูกของฉัน "เซียวเซิง คุณใจร้ายมาก คุณไม่เพียงแต่จับประธานเซียวพี่น้องตัวเองเข้าคุก แต่คุณยังทำกับคุณนายแบบนี้ด้วย”

"ประธานหลี่ คุณเห็นอะไร ? บอกว่าประธานเซียวทำอย่างนั้นหรือ ?"

“จับได้คาหนังคาเขา ยังมีอะไรต้องแก้ตัวอีก”

"คนอยู่ที่นี่ แต่ไหนหลักฐานล่ะ คุณพูดมาซิ"

“เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกัน” ฉันดึงรั้งหร่วนหลิง “โทรเรียกตำรวจหรือเรียกหน่วยฉุกเฉินก็ได้”

หร่วนหลิงกระซิบกับฉันว่า "เมื่อกี้ฉันยังเห็นเปลือกตาเธอยังกระพริบอยู่เลย แกล้งทำชัดๆ จะเรียกหน่วยฉุกเฉินมาทำไม ?"

"โทรเลย!"

กล่าวคือรู้อย่างแน่ชัดว่าเธอแกล้ง ก็ควรส่งเธอไปที่โรงพยาบาลด้วย

สิ่งที่ฉันพูดไม่นับ สิ่งที่พวกเขาพูดไม่นับ เธอจะไม่เป็นไรก็ต่อเมื่อหมอเป็นคนพูดออกมาเอง

ดังนั้นฉันจึงขอให้หร่วนหลิงโทรไปที่ 120 จากนั้นรถพยาบาลก็มาอย่างเกริกก้อง แล้วก็อุ้มแม่เลี้ยงออกจากห้องทำงานของฉันทันที

ฉันรู้สึกว่าคนเกือบทั้งบริษัทมามุงดู ถ้าฉันเป็นแม่เลี้ยงคงอายแน่ๆ

ตอนที่หมออุ้มแม่เลี้ยงเข้าไปในรถพยาบาล ฉันเห็นนักข่าวหลายคนโผล่หัวออกมาและกดชัตเตอร์ในมือ

อันที่จริงเรื่องนี้น่าอายจริง ๆ เมื่อสองวันก่อนเพราะเหตุการณ์ระหว่างแม่เลี้ยงและนักแสดงหนุ่มเมืองนี้เต็มไปวิจารณ์กันเกรียวกราวทั่วบ้านทั่วเมืองแม้ว่าข่าวจะถูกลบออก แต่นักข่าวบันเทิงก็ชั่วร้ายและมักกล่าวถึงเรื่องนี้ อย่างใส่ร้ายป้ายสี

คราวนี้แม่เลี้ยงถูกหามออกไปจากเซียวซื่อกรุ๊ป และเธอไม่รู้ว่านักข่าวจะเขียนเรื่องไร้สาระอย่างไรบ้าง

ฉันเข้าไปในรถพยาบาลด้วย และหลี่เฉิงหมิงก็อยู่ในรถพยาบาลด้วย

ระหว่างทางไปโรงพยาบาลหมอกำลังปฐมพยาบาลแม่เลี้ยงอยู่ เขาถามฉันว่า แผลหลักอยู่ที่ไหนแต่ฉันบอกไม่ได้

ฉันพูดว่า "เธอตกลงมาจากโต๊ะค่ะ"

“โต๊ะสูงเท่าไหร่ครับ ?”

ฉันทำท่าทาง "ประมาณ 70 เซนติเมตรค่ะ"

หมอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและหยุดมือที่กดหน้าอกของแม่เลี้ยง "70 เซนติเมตร ได้เอาหัวลงไหม ?"

ฉันส่ายหัวและได้ยินเขากระซิบกับพยาบาลข้างๆ ว่า "โต๊ะสูงแค่ 70 เซ็นฯ ทำไมถึงตกลงมาแล้วสลบไปจนถึงตอนนี้ได้ ?"

ทั้งพยาบาลและหมอมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจที่จริง ตอนนี้ใจฉันค่อนข้างสงบแล้วและฉันก็รู้ว่าแม่เลี้ยงของฉันต้องสบายดี

หลี่เฉิงหมิงจ้องมาที่ฉันอย่างดุเดือด "คุณวางแผนที่จะกวาดล้างตระกูลเซียวใช่ไหม ? แม้แต่คุณนายเซียวก็ไม่ยอมละเว้นงั้นเหรอ"

เขาพูดราวกับฉันเป็นนักฆ่าหญิงที่ฆ่าทั้งครอบครัวและฆ่าล้างเผ่าพันธุ์งั้นแหละ

คุณหมอใส่ฟิล์มที่สแกนแล้วลงบนกล่องไฟ และชี้มาที่ฉันด้วยไม้เล็กๆ "คุณจะเห็นว่ามีเงาในสมองด้านซ้ายของคนไข้"

ก่อนที่หมอจะพูดจบ หร่วนหลิงก็อดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะ "เงานี้ใช่ที่เธอล้มมาเมื่อกี้นี้หรือเปล่าคะ ?"

หมอจับจ้องมาที่ฉันแล้วบอกฉันต่อว่า "เนื้อเยื่อเงานี้หนาแน่นมาก เราคิดว่าเป็นเนื้องอกในสมอง มันไม่น่าจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับล้มของเธอในตอนนี้ แต่เป็นไปได้มากที่เธอล้มลงเพราะเนื้องอกในสมองนี้”

หมอพูดรัวอย่างกับแข่งท่องคำศัพท์ ฉันฟังแล้วก็มึนไปหมด

“หมอคะ หมายความว่าป้าของฉันอาจจะเป็นเนื้องอกในสมองเหรอคะ ?”

"เนื้องอกน่าจะมีแน่ๆแล้วครับ แต่เป็นการยากที่จะบอกได้ว่าเป็นเนื้องอกชนิดไม่ร้ายหรือชนิดร้ายแรง ขึ้นอยู่กับความเร็วในการพัฒนา ในการสังเกตระยะสั้น หากการเจริญเติบโตเร็วมาก จำเป็นต้องผ่าตัดเปิดกะโหลกเอาเนื้องอกออก"

“โดยทั่วไปแล้วจำเป็นต้องตัดเนื้อเยื่อบางส่วนไปตรวจ เมื่อยืนยันโรคแล้วไม่ใช่หรือ ?”

“เนื้องอกในสมองต่างจากที่อื่น ไม่ใช่แค่อยู่ๆจะผ่าตัดเปิดกระโหลก ตัดชิ้นเนื้อออกมาแล้วเย็บปิดได้ทันที”

ฉันเข้าใจที่หมอพูด แต่ตอนนี้ จู่ๆ เขาก็มาบอกฉันว่าแม่เลี้ยงของเขามีเนื้องอกในสมอง สรุปแล้วมันจริงใช่ไหม ?

เขาสมรู้ร่วมคิดกับแม่เลี้ยงหรือว่าแม่เลี้ยงป่วยจริงๆ ?

ตอนนี้ฉันแยกแยะความจริงกับเรื่องโกหกไม่ได้แล้ว และใบหน้าของหมอก็จริงจัง ฉันเห็นโปรไฟล์ของหมอที่ทางเดินบนผนัง เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมที่มีชื่อเสียงและเขาไม่น่าสมรู้ร่วมคิดกับแม่เลี้ยงของเธอ

“แล้วตัวป้าเขาเองรู้เรื่องนี้ไหมคะ ?”

“ตอนนี้ผมขอให้พวกเขาค้นหาฐานข้อมูลทางการแพทย์ ตราบใดที่คนไข้เคยไปตรวจโรคประเภทเดียวกันในโรงพยาบาลใหญ่ๆ ในเมืองนี้ ก็จะมีบันทึก แต่ก็ไม่พบ บางทีเธออาจจะไม่รู้เอง เพราะโรคนี้เมื่อมันเริ่ม แรกๆจะไม่รู้สึกอะไร”