พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 388

ในตอนนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ฉันคงตะโกนเสียงดังมากพอ เฉียวอี้กับสีชิงชวนถึงได้ยินเข้าแล้วสินะ

ฉันพยายามออกแรงหันไปมองทางประตู ก็เห็นพวกเขาทั้งสองคนกำลังวิ่งมาที่ประตูของดาดฟ้า

ฉันรอดแล้ว...

แต่ในเวลาเดียวกันนี้เอง จู่ๆ เซียวซือที่กำลังกดตัวฉันอยู่ก็ปล่อยมือออก จากนั้นเธอก็คว้าปกเสื้อของฉันแล้วดึงฉันขึ้นมาจากราวจับ

ฉันยังไม่ทันรู้ตัวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่จู่ๆ ตำแหน่งของพวกเราก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

กลายเป็นว่าเธอล้มลงบนราวจับอีกด้าน ส่วนฉันเป็นฝ่ายทับอยู่บนตัวของเธอแทน

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น

ความสามารถในการรับมือกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของฉันคนนี้แย่มากๆ มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ในขณะที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ฉันกำลังกดทับอยู่บนตัวของเซียวซือ ทันใดนั้นเธอก็เอนตัวไปข้างหลัง สองขาของเธอยกขึ้นจากพื้น จากนั้นทั้งตัวก็พลิกตกลงไปด้านหลังราวจับ

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องว่า “เซียวเซิง เธออย่าผลักฉันนะ! ” หลังจากนั้นเซียวซือก็ตกลงไปจากดาดฟ้า

แสงไฟสีเขียวอ่อนที่ส่องสว่างอยู่ในสวนดอกไม้เข้าปกคลุมร่างของเซียวซือที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีดำ ทั่วทั้งร่างแผ่สีสันแวววาวอันน่าแปลกประหลาดบางอย่างออกมา ราวกับผีเสื้อสีดำตัวใหญ่ที่ตกลงไปในเหวลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

สมองของฉันว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก ได้แต่มองตามเซียวซือที่ตกลงไปแล้ว

ตอนนี้เธอหงายหลังตกลงไปจากระดับความสูงของชั้นสาม ซึ่งเท่านี้มันก็เพียงพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งตกลงไปตายได้แล้ว เซียวซือจะตายแล้วเหรอ?

แต่ยังดีที่ด้านล่างมีพุ่มไม้เตี้ยๆ อยู่ เซียวซือจึงไม่ได้ตกลงกับพื้นตรงๆ แต่ตกลงไปในพุ่มไม้แทน จากนั้นคนทั้งคนก็จมหายไปในพุ่มไม้

ฉันชะโงกหน้าจากราวจับก้มลงไปมองข้างล่าง พุ่มไม้ยุบเป็นรูลงไป แมลงในฤดูใบไม้ร่วงบางตัวตกใจกลัวจนพากันหนีกระจัดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ พวกมันบินลอยอยู่กลางอากาศ แต่กลับมองไม่เห็นเซียวซือเลย

สีชิงชวนกับเฉียวอี้วิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันตัวสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ฉันรู้สึกได้ว่าสีชิงชวนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ฉันได้แต่พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาว่า “ฉันไม่ได้ผลักเธอนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอตกลงไปได้ยังไง”

“ฉันรู้ ฉันรู้...” เฉียวอี้เองก็กอดฉันไว้แน่นเช่นกัน “เธอไม่ได้ผลักเซียวซือลงไป เซียวซือจงใจตกลงไปเอง ฉันเห็นแล้ว เห็นแล้วล่ะ...”

หน้าอกกว้างๆ ของสีชิงชวนทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เขาลูบแผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเป็นอย่างมาก “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นนะเซียวเซิง ตึกมันไม่สูงมาก และเธอก็ตกลงไปในพุ่มไม้ น่าจะไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไรมาก เฉียวอี้คุณดูเธอหน่อยนะ ผมจะลงไปดูข้างล่างหน่อย”

สีชิงชวนดันฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเฉียวอี้ จากนั้นเขาก็หันหลังและวิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว

เฉียวอี้กอดฉันไว้แน่นตลอดเวลาและเอ่ยปลอบฉันว่า “ไม่เป็นไรนะ เซียวซือจงใจทำเรื่องทั้งหมดนี่ เมื่อกี้นี้ตอนที่ฉันกับสีชิงชวนวิ่งเข้ามาก็มาเห็นพอดีว่าเซียวซือดึงเธอขึ้นมาจากราวจับ เดิมทีเป็นเธอที่ถูกเซียวซือกดตัวเอาไว้ใช่ไหม? ”

“เธอเห็นแล้วเหรอ? ”

“เห็นแล้วๆ วางใจเถอะ ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่นะ” เฉียวอี้ชี้ไปด้านบนตรงมุมหนึ่งของดาดฟ้า “ดูสิ ตรงนั้นมีกล้องอยู่ และยังเปิดอยู่ด้วยนะ กล้องถ่ายไว้หมดแล้ว ต่อให้เซียวซือจะโยนความผิดให้เธอยังไงก็โยนมาให้ไม่ได้”

ฉันยังไม่ทันได้เดินเข้าไป เซียวหลิงหลิงก็เดินออกมาจากมุมไหนก็ไม่รู้ และโผตัวเข้าไปหาเซียวซือ พร้อมกับร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียงดัง “เซียวซือเกิดอะไรขึ้นกับน้องกันเซียวซือ? เซียวซือ น้องจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ คุณแม่ก็เพิ่งจากไป ถ้าน้องเป็นอะไรไปอีกคนแล้วพี่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน! เซียวซือ น้องบอกพี่มาสิว่าใครทำให้น้องกลายเป็นแบบนี้ พี่จะแก้แค้นให้น้องเอง! ”

เสียงร้องไห้ของเซียวหลิงหลิงแหลมสูงมากจริงๆ

เฉียวอี้อดกระซิบแขวะกับฉันไม่ได้ว่า “เซียวหลิงหลิงทำอะไรของเขากัน? กำลังแสดงละครดราม่าอยู่เหรอ? เธอก็ยังจะบอกว่าเซียวซือตายแล้วอีกนะ ทั้งๆ ที่ก็เห็นอยู่ว่าเซียวซือไม่เป็นไรน่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เห็นว่าพวกเธอสองพี่น้องจะรักใคร่กันมากขนาดนี้เลยนี่”

ฉันรู้จักเซียวหลิงหลิงคนนี้ดีเลยล่ะ ถ้าเซียวซือเป็นอะไรไปขึ้นมาจริงๆ ละก็ เซียวหลิงหลิงต้องแต่งเรื่องขึ้นมาอย่างแน่นอน และเกรงว่าการที่เซียวซือเป็นอะไรไปจะเป็นผลลัพธ์ที่เธออยากเห็นซะด้วยสิ

เฉียวอี้เดินเข้าไปดึงตัวเซียวหลิงหลิงออกมาอย่างแรง “มาร้องห่มร้องไห้อะไร คนยังไม่ตายซะหน่อย เธอก็อย่าไปเขย่าเซียวซือสิ ตอนแรกจากที่เซียวซือไม่ได้เป็นอะไรก็จะมาตายเพราะเธอเขย่าเนี่ย”

“เซียวเซิงล่ะ เซียวเซิงล่ะ? ” เซียวหลิงหลิงหันกลับมามองหาฉัน “แกมันนังฆาตกร แกฆ่าแม่ของฉันยังไม่พอ ตอนนี้ก็ยังจะมาคิดฆ่าน้องสาวของฉันอีก เซียวเซิง ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้ด้วยเลือด! ”

“เธอคิดว่าเธอกำลังถ่ายละครอยู่หรือไง? บทพูดของเธอมันออกจะเชยไปหน่อยนะ! ” เฉียวอี้ดันฉันไปไว้ข้างหลัง ฉันรู้อยู่แล้วว่าเซียวหลิงหลิงจะต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉันโดยไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงแค่เซียวซือเท่านั้น

ฉันหันกลับไปมองสีชิงชวนอย่างขอความช่วยเหลือ เขาพูดกับฉันว่า “เรียกรถพยาบาลแล้ว อีกเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว เธอตกลงมาจากที่สูง พวกเราอย่าไปเคลื่อนย้ายเธอมั่วซั่วเลยจะดีกว่า”

ในที่สุดรถพยาบาลก็มาถึง เจ้าหน้าที่พยาบาลยกเซียวซือขึ้นรถไปด้วยความระมัดระวัง ถึงตอนนี้มันคงจะไม่สะดวกถ้าฉันจะตามไปด้วย แต่ฉันก็คิดว่าฉันไปด้วยน่าจะดีกว่า

รถของพวกเราเพิ่งจะขับตามรถพยาบาลออกประตูสวนของตระกูลเซียวมาได้ ทันใดนั้นก็มีนักข่าวโผล่มาจากไหนไม่รู้เยอะแยะถือกล้องวิ่งเข้ามาหาพวกเรา